Zomers bestaan traditioneel steevast uit dezelfde componenten. Je drinkt veel te dure cocktails in hippe pop-up bars, maakt gezellige uitstapjes naar de zee en klaagt over het te veel aan volk, je probeert zo veel mogelijk goede optredens te checken en klaagt over het te veel aan volk en je werkt je backlog aan games weg omdat er maandenlang fuck all uitkomt. De zomer is heerlijk.
De game die deze week uit de bubblewrap kwam is Bulletstorm: Full Clip Edition. Aw kut, wederom een remaster hoor ik je al zeggen, maar…wie heeft er überhaupt Bulletstorm gespeeld toen het zes jaar geleden uitkwam? Zeggen dat het op commercieel vlak de mist in ging is nogal een understatement. Zelf hou ik er echter nog steeds warme herinneringen aan over. Bulletstorm was een visueel sterke, spectaculaire shooter die koos voor Fun met de grote F van fuck dit is cool en daarom was ik best benieuwd om te ontdekken of dat na al die jaren ook in geremasterde versie nog het geval is. Krijg je nog steeds bonuspunten als je gasten in hun ballen schiet?
Uiteraard krijg je dat. Bulletstorm is nog steeds diezelfde game die fungeerde als een uitgestoken middelvinger naar al die zichzelf serieus nemende in bruintinten badende militaire shooters. Het is een game die zich erg gretig presenteert als domme fun, maar tegelijk stukken slimmer in elkaar zit dan veel andere schietspellen. Eigenlijk is de enige shooter die je op dat vlak kan vergelijken met Bulletstorm misschien de recente Wolfenstein-games.
Waar het over gaat is eigenlijk bijzaak. Je neemt de rol aan van ruimtepiraat Grayson Hunt, die in essentie een kruising is van het machismo van Duke Nukem met de humoristische charme van een captain Reynolds (Firefly), en krijgt het aan de stok met de boosaardige generaal Sarrano. Je bevindt je op een planeet die volledig naar de kloten aan het gaan is en staat tegenover een leger aan mutanten met enkel een stel oversized wapens, een stevig paar combatboots en een energielasso om je doel te bereiken. Dat blijkt al snel ruim voldoende.
Voor je de tijd hebt om er stil bij te staan ren je als een malle door de levels terwijl je de vijand bestookt met alles wat je hebt. Je knalt hen tot moes met shotguns, verpulvert hen met je grenadelauncher en hebt immens veel lol met die ene gun waarmee je drillboorkoppen kan afvuren. Het is heerlijk oldschool en gewelddadig, maar het is slechts een deel van de pret. Een belangrijk aspect van de game is namelijk dat je een score krijgt voor elke kill die je maakt en je dus ook bonuspunten krijgt om het momentum te behouden en de stijl van de kills die je maakt. Steeds gewoon wat lood in je vijanden pompen is aardig, maar daar kom je er uiteraard niet mee als je indruk wil maken. Nee, het allerleukste is dat de omgevingen bezaaid zijn met gevaar. Je hebt loshangende elektrische kabels, muren met scherpe punten… dat soort gezellige dingen. Bulletstorm is dus inderdaad een shooter, maar tegelijk ben je ook vaak gewoon keihard iemand een afgrond in aan het trappen of met je zweep-lasso richting een reusachtige venusvliegenval aan het flikkeren. Het leuke aan Bulletstorm is dat je de game wel degelijk als een rechtlijnige shooter kan spelen en daar alle plezier kan uithalen dat je wilt, maar het wordt wel degelijk een andere ervaring als je gaat focussen op het maken van die skillmoves. Je trekt een mutant naar je toe met je zweep, schopt hem vervolgens de lucht in terwijl je hem met je shotgun in de lucht jongleert… Dat is gewoon geweld van het heerlijk sadistische soort. Het is die blend van oldschool gameplay en focus op het neerzetten van zo spectaculair mogelijke kills die Bulletstorm nog steeds zo een unieke ervaring maakt. Als je fan was van de chaotische shootergameplay van de Wolfenstein-games en Doom is dit dan ook zeker een game die je moet gaan spelen. Of herspelen zelfs.
Toen Bulletstorm uitkwam was het al een visueel aantrekkelijke game en dat is in deze remaster niet anders omdat ontwikkelaar People can Fly ook effectief de game heeft…geremastered. In vele gevallen is het bij dit soort releases een gevalletje van de resolutie wat opschroeven en wat extra polygoontjes toevoegen en klaar, maar hier is de game volledig opnieuw opgebouwd. Je merkt dat het best aan de cutscenes die niet herwerkt zijn en er dus redelijk crappy uitzien om dan over te schakelen op gameplay die er verdomd strak uitziet, lopend aan zestig frames per seconde. Wat de Duke Nukem DLC betreft tenslotte… don’t. Het klinkt grappig om het hoofdpersonage van de game te veranderen naar de Duke, maar dat is het slechts voor vijf minuutjes. Het kost je in alle eerlijkheid gewoon vijf Euro om Jon St. John duidelijk verveeld wat oneliners te horen debiteren en hoewel het initieel grappig is om Duke te horen opmerken dat hij niet snapt wat hij in de game doet, gaat de grap erg snel vervelen
Nee, speel de game maar gewoon zoals het bedoeld is met hoofdpersonage Grayson Hunt en laat je meeslepen in de wervelwind van ultraviolence en dick jokes die Bulletstorm nog steeds zo onweerstaanbaar charmant maken.
