De officiële zomervakantie zit er inmiddels weer op en alle scholen zijn weer van start gegaan. Tijdens mijn vakantie heb ik uiteraard enorm genoten van het heerlijke weer en ben ik ook even uit ons oh zo gezellig Nederland vertrokken om de nog warmere temperaturen in zuid Europa op te zoeken. Maar wat ik ook nog genoeg heb gedaan is gamen, en dan voornamelijk samen met vrienden. De meest memorabele ervaring bracht Cuphead deze zomer. De game die ik al in mijn eentje doorlopen had, maar samen met een vriend voor een compleet andere ervaring zorgde.
Cuphead heeft mijn aandacht gehad vanaf het begin dat deze was aangekondigd, want het uiterlijk van de game is met geen enkel ander te vergelijken. De jaren dertig tekenfilm stijl is een streling voor het oog en brengt jeugdsentiment van oude Disney cartoons naar boven. Alles is handgetekend, wat het allemaal nog indrukwekkender maakt dan het al is. Niet alleen de grafische stijl grijpt terug naar het verleden, maar ook de moeilijkheidsgraad doet dat. Niet vergevingsgezind en af en toe tergend moeilijk, zoals we gewend zijn van de games van vroeger. Niet aan het handje meegenomen worden en tien waarschuwingen krijgen voordat je dood gaat. Drie levens en dan is het pats boem over en mag je weer aan het begin van het level beginnen.
Je zou denken dat de moeilijkheidsgraad een reden is om de game misschien snel weg te leggen, maar integendeel juist. Het is verschrikkelijk frustrerend, maar toch blijf ik terugkomen om nog een keer afgestraft te worden. De voornaamste reden waarom ik het toch blijf proberen is dat ik weet dat ik degene ben die het verkloot heeft. Het is niet zo dat de game oneerlijk moeilijk is, ik ben gewoon de pannenkoek die een verkeerd getimede move maakte waardoor ik doodging. Ik weet dus dat ik het wel kan halen als ik maar niet weer de bonehead mistake maak die ik de vorige keer maakte.
Maar goed, dit was natuurlijk toen ik de game in mijn eentje speelde. Ik was de enige die een fout kon maken, dus ik kon het mijzelf alleen maar kwalijk nemen als het fout ging. Misschien dat ik af en toe boos kon worden op een controller die daardoor een vlucht door mijn woonkamer maakte, maar uiteindelijk was ik degene die fout zat. Het scenario afgelopen zomer was echter anders aangezien ik de game samen met een vriend op de bank aan het spelen was. Ik was niet meer de enige die een lompe fout kon maken, maar de kerel naast mij ook. Dit heeft voor een emotioneel rollercoaster gezorgd waarbij haat en liefde elkaar in ramp tempo konden afwisselen.
Gezellig samen gamen met een drankje en een hapje erbij, zo begon het Cuphead avontuur. Uiteraard wist ik dat de game een pittige tante is en waarschuwde mijn medespeler hier dan ook van tevoren voor, maar we hadden wel zin in een uitdaging. Het eerste level is nog niet enorm belachelijk moeilijk en goed om even in te komen, maar hier legde één van ons al regelmatig het loodje (not me). Maar je bent net begonnen met de game, dus je zit nog lekker relaxed en kan het één en ander makkelijk door de vingers zien. Tot zover nog geen wolkje aan de lucht.
Na een paar levels begon de sfeer in de kamer iets fanatieker te worden en de “och kan gebeuren” na een dodelijke fout maakte al snel plaats voor de iets heftigere “what the f*ck doe jij?”. Het vingertje wijzen gebeurde ook steeds vaker, want we waren er natuurlijk allebei van overtuigd dat het niet onze schuld was als er weer een fatale afloop was voordat we het einde van het level hadden bereikt. De hatelijke blikken werden echter ook afgewisseld met euforische high fives op de momenten dat een level behaald werd. Zelfs complimenten konden op deze momenten over en weer vliegen, maar deze verzoenende momenten waren weer snel vergeten op momenten dat het in het volgende level weer fout afliep.
Na flink wat uurtjes in de game hadden we de echt moeilijke levels bereikt en moesten er af en toe time-outs ingelast worden op momenten dat de emoties te hoog opliepen. Er was geen ruimte meer voor zelfreflectie, maar alleen beschuldigende blikken en woorden naar de ander. Na veel gescheld, geschreeuw en zelfs een stomp hier en daar was het ons gelukt om het einde te behalen. Alle gebeurtenissen hiervoor waren vergeten en we sprongen op en vlogen elkaar in de armen om te vieren dat we deze zware beproeving hadden doorstaan en er triomfantelijk aan de andere kant uit waren gekomen.
Cuphead is een fantastisch mooie en leuke, maar ook zeer moeilijke game die ik iedereen met een Xbox One thuis zou aanraden. Ondanks de verschrikkelijke afstraffingen die je zal ondergaan is het zeer de moeite waard door de euforische momenten die je beleefd op het moment dat een level behaald wordt. Mochten jij en een vriend of partner nog op zoek zijn naar een goede relatietest dan is dit absoluut de game voor jou.
