Nee, het hoeft niet altijd stoer te zijn. Een game hoeft niet keer op keer te gaan over het kapot schieten van elkaar. Nee, ook ik raak daar soms even op uitgekeken. En dan zoek ik mijn heil in andere games. Games die me vermaken, inspelen op mijn funny bone. Disneyland Adventures is er zo eentje.
Het is tijd voor de backlog. In 2017 heb ik duidelijk minder games gespeeld dan dat ik van plan was. Daarom heb ik besloten de games die ik gemist heb op een rijtje te zetten en ze één voor één af te gaan. In de loop van het jaar neem ik jou in de diverse ‘Ik speel nog steeds…’-features mee door deze backlog.
– Call of Duty: WW2
– Disneyland Adventures
– Titanfall 2
– LEGO Marvel’s Avengers
– Recore
– Doom
– Life is Strange: Before the Storm
– Rush: A Disney / Pixar Adventure
– Halo Wars 2
– Gears of War 4
– Back to the Future: 30th Anniversary Edition
– Batman: The Enemy Within
– Assassin’s Creed: Origin
Disneyland Adventures verscheen in 2011 voor de Xbox 360. Echter had de game toen een andere titel, Kinect: Disneyland Adventures. De game liet je door het pretpark lopen door zelf te lopen in je kamer, kleine games te spelen door te bewegen en vele missies voor Disneyfiguren uit te voeren door actief aan de slag te gaan. En hoewel ik best een flink gedeelte van die game speelde, merkte ik dat de Kinect door zijn mindere manier van registreren op momenten het plezier vaker dan eens in de weg zat. Daarom verdween de game te snel weer in mijn kast. Aan de game verder lag het namelijk niet; die was fun. Ik was daarom ook enorm enthousiast toen Microsoft tijdens de laatste E3 aankondigde dat de game, met Xbox One X enhancement, opnieuw uitgebracht ging worden. Dit keer dus in 4K, met HDR ondersteuning. Grootste verandering? De game verloor de Kinect in de titel en is nu volledig met een controller te spelen. Zonder ook maar een seconde na te hoeven denken kocht ik de game opnieuw. Ik heb geen moment spijt gehad.
De opzet van het spel is dan ook bijzonder simpel. Loop door het complete Disneypark (wat natuurlijk kleiner is dan in het echt), spreek met de vele personages die je tegen gaat komen en los missies voor ze op. Missies zoals het vinden van een horloge voor het Witte Konijn, schoolboeken vinden voor Pinokkio, Haak voor gek zetten met Peter Pan en Donald en Mickey helpen met het runnen van Toon Town. Al snel merk je dat veel van deze missies eigenlijk constant hetzelfde zijn. Personage X wil vijf keer object Y hebben. Ga maar zoeken. Heb je dit gedaan, dan wil Personage Z een ander object vijf keer hebben. In feite ben je dus constant hetzelfde aan het doen. En dat is vervelend. Tenminste, dat zou ik vervelend moeten vinden. Maar op de een of andere manier bleef ik met plezier de game spelen. Want hoe kun je iets vervelend vinden wanneer je door Disneyworld loopt? Overal lopen andere bezoekers, zie je kinderen met een gigantische glimlach, zie je hoe Goofy weer eens een dom momentje heeft en hoor je die typerende muziek. Ja, na een speelsessie van een uur zing je nog dagen ‘It’s a Small World after all..’ of ‘Yo ho Yo Ho a Pirates life for me!’. Niets mis mee.
Tussen de missies door nodigt de game je uit om het park verder te ontdekken. Schiet lampen aan, zoek verborgen Mickey’s in de omgeving, maak foto’s en dans met alle personages die je tegen gaat komen. Het is geen game waarbij je super gefocused moet blijven; het is geen hogere wiskunde, maar een echte relaxgame. Dit speel je, onderuitgezakt op de bank, blij zijnde door de vrolijkheid die van je scherm spat. Het duurde 31 uur voor mij om alles in het park te doen. In die 31 uur heb ik alle verborgen Mickey’s gevonden, alle missies voor personages gedaan, alle geheimen gevonden. En wanneer je denkt dat je de game dan tot een einde hebt gebracht heb je het mis. Er is meer. Een attractiepark zoals Disney heeft natuurlijk één ding nodig. Iets wat gewoonweg niet mag ontbreken. Juist. De attracties! Deze worden in twee categorieën onderverdeeld. Denk aan de kleine attracties zoals de theekopjes, Dombo of een ritje in de raketten in Discoveryland. Hier kun je gewoon ten alle tijden instappen en vanuit het oogpunt van jouw personage genieten van de attractie. Het geeft een leuk idee van hoe het zou zijn om echt in die attractie te zitten. Het uitzicht klopt, het geluid klopt, alles klopt. Een leuke digitale presentatie van dat wat mogelijk is in Disney. En als iemand die vaak en graag deze parken bezocht vond ik dit stiekem leuker dan dat ik het misschien had mogen vinden.
Maar interessanter zijn de grote attracties. Dingen zoals Haunted Mansion, Space Mountain, The Matterhorn, Buzz Lightyears Astro Blaster, It’s a Small World, Pirates of the Caribbean, enzovoorts. Deze attracties ga je niet zien zoals deze in de parken zijn. Nee, dit zijn heuse minigames, steeds verdeeld in verschillende levels. Zo mocht ik in Pirates leren hoe ik als een piraat moest leven, vocht ik tegen andere piraten en kwam ik zelfs de hond tegen met sleutels voor een gevangenis in zijn bek. In It’s a Small World leerde ik verschillende werelddelen en culturen kennen, en moest ik dansen zoals ze daar doen (dit keer met een Guitar Hero achtige opzet op de controller waarbij ik op het juiste moment de juiste knop in moest drukken). Met Buzz Lightyear vloog ik door de ruimte en schoot ik lasers naar Zurg. In het spookhuis mocht ik als een heuse Ghostbuster aan de slag. Ik moest zelfs op de vlucht voor Bruce met Nemo! Een flinke diversiteit van games, waarbij de meest lange misschien vijf minuten kost.
https://twitter.com/playinghavoc/status/958056360398159878
Maar, de doorzetter wint. En zo hoort dat ook. Zoals je hierboven kunt zien heb ik alles op alles gezet en de game op de volle honderd procent gezet. Wat me jaren geleden niet wist te lukken door die besturing, is me met een controller wel gelukt. Het is een statement dat laat zien dat de Kinect voor de 360 zijn tijd ver vooruit was, maar toch op vlakken erg achter liep. En dat we misschien niet altijd zaten te wachten op het besturen met ons lichaam. Nee, geef mij maar een controller. Een controller en vrolijke Disneymuziek, personages en levels. Het is niet zo stoer als Call of Duty, maar dat maakt niet uit, toch?
