De eerste shooter die ik ooit gespeeld heb was de originele Doom. Ik was nog veel te jong voor de game, maar mijn oudere neefje had de game gekocht dus kon ik bij hem stiekem monsters afknallen met een shotgun. Ik was helemaal onder de indruk van de game en ik kon vaak niet in slaap komen omdat ik nog zat te denken aan de brute actie die ik een paar uur geleden had gezien. Toch is mijn liefde voor Doom daarna een beetje afgezwakt omdat ik meer bezig was met platformgames dan met shooters. Al die jaren heb ik dus Doom niet meer aangeraakt, totdat daar Doom uitkwam in 2016. De game heeft me weer te pakken gekregen en nog steeds lig ik, net als die kleine jongen van vroeger, wakker in mijn bed te denken aan alle brute actie.
De setting in de game met de over the top actie en de geweldige wapens weten mij nooit te vervelen. Als je de campaign opstart wordt de setting dan ook gelijk goed gezet doordat Doom Guy meteen een schedel van een demoon verbrijzelt vlak nadat hij wakker is geworden. Geen opbouw van een verhaal of een geschiedenisles, nee gewoon direct actie! Dat is ook wat Doom een heerlijke game maakt, geen gelul maar gewoon lekker schieten. Natuurlijk zit er ook een verhaal in de game die best oké is, maar daar gaat het niet zo zeer om. id Software weet wat de fans willen zien en dat geven ze dan ook.
Doom blijft dan ook een game die regelmatig zijn weg in mijn Xbox weet te vinden doordat de game gewoonweg pure fun is. Lekker hersenloos knallen met dikke wapens is heerlijk ontspannend na een dag hard gewerkt te hebben. Of dit nou in de singleplayer of in de multiplayer is maakt niet uit. De actie is altijd in een hoog tempo waardoor verveling niet snel toe zal slaan. De maps zijn allemaal zo opgebouwd dat je altijd in beweging moet zijn doordat er hoogteverschil is en je nooit weet van welke kant de vijand gaat komen. Niet schuilen achter een muurtje of van een afstand met je sniper liggen te campen, gewoon vol eropaf en alles zo snel mogelijk kapot knallen. Is bijvoorbeeld je ammo op dan is het niet de bedoeling om van je vijanden weg te rennen maar juist met je kettingzaag vol op de vijand af te sprinten, want zaag je een demoon doormidden met je kettingzaag dan verschijnt er een shitload aan ammo. Alles in de game staat in het teken om je zo snel mogelijk zo veel mogelijk actie te laten beleven.
Na de campaign uit te hebben gespeeld kan deze op verschillende moeilijkheidsgraden opnieuw gespeeld worden. Na de game op Nightmare te hebben uitgespeeld is er zelfs de mogelijkheid om deze op Ultra-Nightmare te spelen, die zelfs zo moeilijk schijnt te zijn dat de medewerkers bij id Software het zelfs niet uit kunnen spelen. Ik moet zeggen dat ik mij daar nog niet aan heb durven wagen, maar wie weet in de toekomst nog een keertje. Wel heb ik me rot gezocht naar alle collectibles en data logs die in alle levels te vinden zijn. Niet alleen voor de achievements maar ook gewoonweg omdat het doorzoeken van de levels vermakelijk is.
Wat ook een enorm sterk punt van de game is, is de muziek. Snoeiharde gitaarmuziek die ontzettend goed bij de setting past en je direct meeneemt in de sfeer van de game. Normaal gesproken ben ik absoluut niet van de harde rockmuziek of de metal, maar in Doom is het heerlijk en begint de adrenaline al snel door mijn lichaam te pompen. Dat diezelfde muziek niet terugkomt in de multiplayer is dan ook erg jammer te noemen.
Behalve de muziek is de multiplayer ook ontzettend vermakelijk en lekker vol met actie. De multiplayer heeft genoeg verschillend modi en het feit dat je in een demoon kan veranderen levert vaak spanende momenten op. Wat er ook voor zorgt dat de multiplayer interessant blijft is SnapMap. De game bevat een volledige level editor waarbij gamers zelf hun eigen levels kunnen maken die daarna speelbaar zijn online. Daarvoor ben ik niet creatief genoeg, maar gelukkig zijn er online genoeg creatieve gamers die hele gave levels neerzetten waar iedereen online van kan genieten.
Doom is een game die ik regelmatig blijf spelen omdat ik er gewoon enorm veel plezier aan beleef. Iedereen die gestrest is en een uitlaatklep nodig heeft kan ik aanraadden om is een keertje Doom te gaan spelen, gegarandeerd dat je daarna een stuk ontspannener bent. Mocht ik eind dit jaar dan toch de knoop hebben doorgehakt om een PlayStation VR te gaan halen dan zal Doom: Virtual Fucking Reality zeker één van de games zijn die ik als eerste ga halen. Want hoe gruwelijk moet het doormidden zagen van een demoon in virtual reality wel niet zijn?!
