Je herinnert je vast nog wel het moment dat je voor het eerst echt verliefd was. Dat mooie meisje bij je uit de klas, die leuke jongen van een paar deuren verderop. Tenminste, dat gebeurt bij de meeste mensen. Bij mij was dat anders. Mijn eerste grote liefde was een videogame. Haar naam? Gran Turismo.
Het was 1997. Ik kocht mijn eerste spelcomputer: de PlayStation (no bloody 1, 2 or 3). Na veelvuldig uitproberen bij vriendjes heb ik lang gewikt en gewogen tussen die console en de Nintendo 64, maar ben ik uiteindelijk toch overstag gegaan voor de console van Sony omdat die meer racegames had die mij aanspraken. Tegelijk met de console kocht ik Moto Racer 2 (als ik het me goed herinner omdat die destijds afgeprijsd was) maar stiekem wilde ik veel liever Gran Turismo hebben. Racen met auto’s, dat wilde ik!
https://www.youtube.com/watch?v=_9n9iDEeJyk
Een paar maanden sparen verder was daar eindelijk het moment dat ik met mijn moeder naar de speelgoedwinkel ging om m’n Pennymaat (kennen we hem nog) te legen en Gran Turismo op te pikken. In de tussentijd had ik de demo van de game die op de bij mijn PlayStation geleverde demodisc stond al he-le-maal grijs gespeeld. Wat kon ik genieten van de realistische graphics, het op zijn beurt totaal onrealistische geluid van piepende banden (dat desondanks toch indrukwekkend was) en de opzwepende muziek in de menu’s en vooral tijdens het racen.
Samen met de achterbuurjongen in mijn toenmalige woonplaats heb ik uren en uren aan Gran Turismo besteed. Ik durf wel te stellen dat het aandeel dat de game in onze vriendschap had aanzienlijk was. Afwisselend reden we tegen elkaar, gaven we tijdens (endurance) races de controller meerdere keren aan elkaar door en kochten we in de simulation mode de tofste auto’s om die vervolgens helemaal op te pimpen door ze maximaal te tunen. Man, wat was dat een gave tijd.
Nu ben ik recentelijk verhuisd en kwam ik niet alleen mijn collectie PS1 games tegen, maar ook mijn PlayStation 3 die al een aardige tijd stof lag te happen. Ineens ging er bij me een lampje branden; was de PlayStation 3 niet backwards compatible met PlayStation 1 games? Op een avond dat ik even geen verhuisstress had besloot ik de PS3 weer eens aan mijn tv te hangen en in plaats van Uncharted 1, 2 of 3 op te starten, voerde ik de console mijn geliefkoosde disc van Gran Turismo. En jawel: succes!
Ik heb geen idee of er een woord bestaat voor het ultieme, gelukzalige gevoel dat je krijgt wanneer je een optimaal moment van nostalgie beleeft, maar dat was precies hetgeen dat zich van mij meester maakte. Ik noem het een nostalgasme, patent pending. Dat de graphics voor de huidige standaarden natuurlijk spuuglelijk zijn, deed me niks. Ik keek er straal doorheen. Dat er voor diezelfde hedendaagse begrippen amper auto’s en tracks beschikbaar zijn drong ook niet tot me door. Het enige wat ik wilde was spelen. Me volzuigen met de karakteristieke geluidjes in het menu en datzelfde gevoel als vroeger terugkrijgen.
Dat lukte. Althans, vooral het eerste uur spelen. Daarna begon ik me toch wel te ergeren aan eerdergenoemde gedateerde elementen. Wonderbaarlijk genoeg heeft de besturing de tand des tijds nog best aardig doorstaan. Het is natuurlijk wat meer glibberen en glijden; je hebt minder het gevoel dat je auto echt contact maakt met het asfalt dan in hedendaagse racegames. Echter is het niet zo dat je arcade-stijl overal doorheen drift; het kan nog best lastig zijn om heelhuids (figuurlijk althans, want een schademodel is natuurlijk niet aanwezig) de finish te halen. Ook de mogelijkheden om auto’s te tunen gingen zeker voor die tijd al best diep. Niet alleen in de menu’s, maar ook in de wegligging en het spelen van de game is de invloed van gekochte upgrades duidelijk merkbaar.
Leuk om terug te zien is hoe los de arcade- en simulationmodi destijds nog van elkaar stonden. Bijna alsof je twee verschillende games speelt. Auto’s zijn bijvoorbeeld niet tussen beide modi uitwisselbaar, evenals de upgrades dus. In Gran Turismo 2 was die scheiding zelfs nog duidelijker: de arcade mode stond op een disc en de simulation mode op een andere. Tegenwoordig is het natuurlijk ondenkbaar dat je de auto’s die je in een career mode hebt verdiend, niet kunt gebruiken om losse races te rijden, of uberhaupt in een bepaald deel van de game niet tot je beschikking hebt. Maar goed, we hebben het dan ook vooral over nostalgie.
Wat dat betreft is Gran Turismo nog prima speelbaar. Als je warme gevoelens jegens de game koestert door vroegere speelsessies ga je je prima vermaken. Om het als ‘nieuwe’ game te spelen zal ongetwijfeld wat tegenvallen; we hebben het ten slotte over een spel van twintig jaar oud. Echter is het als race gamer zijnde toch een stukje videogamecultuur welke je niet mag missen als je het niet eerder meegekregen hebt.
