Metal Gear Solid is een franchise waarvan ik elke grote uitgave heb gespeeld. Daarbij reken ik dus alleen deel één tot en met vier. Eigenlijk heb ik van alle vier de games genoten, meer om het verhaal dan om de daadwerkelijke gameplay, maar heb ik mij nooit tot deel vijf kunnen zetten. Ik heb Ground Zeroes wel gekocht en uitgespeeld, maar The Phantom Pain kocht ik om de één of andere reden nooit. Nu zag ik dat de game voor 20 euro te koop was. Dit was voor mij het moment om de game in huis te halen. Ik heb geen goede reden waarom ik de game nooit in huis heb gehaald. Ik heb de game gewoon nooit gekocht. Maar nu is het tijd. Ik speel de game eigenlijk ook niet nog steeds, maar ik speel de game eindelijk!
De game begint met de meest epische proloog ooit. Ik lig in een ziekenhuis en het duurt maar een aantal minuten voordat het allemaal gruwelijk uit de klauwen loopt. Het ziekenhuis wordt binnengevallen door een eenheid soldaten en ik moet vechten voor mijn leven. Kojima zou echter Kojima niet zijn als er nog een aantal vreemde elementen bij zou komen kijken. Het escaleert namelijk zo erg dat er nog een vuurdemoon en een soort Psycho Mantis bij komen en uiteindelijk loopt het verhaal zo uit de hand dat er een brandende walvis uit de lucht knalt. Wat is echt in deze proloog en wat is een hallucinatie? Het ‘what the hell-gehalte’ ligt hoog en ik ben meteen geïntrigeerd. Ik denk constant na over wat de betekenis is van deze proloog en of er misschien een diepere bedoeling achter ligt.
Ik zit er helemaal in en ben klaar om verder te gaan met de nieuwe game. Helaas is de game er niet klaar voor, aangezien ik nu nog een installatie van 2600 seconden krijg te zien. Wat is dat nu weer voor tijdsaanduiding? 2600 seconden? Waarom geef je gewoon niet de minuten aan? Ik ben verplicht de game weer neer te leggen en voorlopig even TV te kijken. Geen ramp, maar ik ben zo wel een beetje uit de ervaring.
We spoelen weer even door en ik mag met Snake naar Mother Base. Snake heet niet meer Naked Snake, maar Venom Snake. Ik weet niet wat dit betekent en weer heeft Kojima mij weer compleet in de game gehaald. Wat is de bedoeling? Wat ga ik doen? Wat is de betekenis van het leven? Tezamen met Ocelot ga ik aan de slag om mijn privéleger weer op te bouwen om vervolgens weer wraak te krijgen.
Al snel maak ik kennis met D-Horse. Deze bestuurt lekker en ik rijd met hem snel over de zanderige vlaktes. Ik leer de game een beetje kennen met wat eerste missies en ik ben daar zeer over te spreken. De nieuwe vrijheid die deel vijf je geeft ten opzichte van voorgaande delen is leuk, heel leuk. Stealth is ook niet meer per se de manier om de game te spelen, maar een optie. Als je zou willen, zou je granaten naar vijanden kunnen gooien en met een arsenaal aan wapens de vijanden een kopje kleiner kunnen maken. Echter heb ik door dat stealth wel een aantal voordelen heeft, waaronder het feit dat ik mensen met een fulton terug kan brengen naar Mother Base.
Op Mother Base gaan deze mensen vervolgens voor mij werken, maar nog veel belangrijker: ik mag deze mensen slaan en schoppen en daarvan gaat hun moraal omhoog. Dit is ietwat vreemd, maar ook zeker amusant. Ik heb al snel door dat Mother Base niet zomaar een leuke toevoeging is, maar ook een belangrijke. Het is daar waar de upgrades van wapens worden gemaakt, nieuwe technologie wordt ontwikkeld en je de basis kunt uitbreiden. Ik vind het een ontzettend toffe toevoeging en ik denk dat ik er nog vele uren mee zoet kan zijn.
Misschien heb je al door dat ik slechts het oppervlakte heb geraakt van de game. Ik heb helaas niet meer tijd om aan de game te spenderen. Natuurlijk ga ik in de nabije toekomst nog veel spelen, maar op het moment ben ik slechts zo ver. De gameplay is (naar mijn mening voor het eerst) geweldig, het verhaal is per direct weer intrigerend en over the top en Big Boss is net zo tof als voorheen. Ik weet nu al dat het een dijk van een game is. Ik voel het aan mijn water.
