Tarzan draait in de bioscopen. Een Clinton doet een gooi naar het presidentschap. Iedereen is Pokémon aan het vangen. Welkom terug in 1999! Heel de wereld trekt zijn telefoon uit de zakken om op de meest gekke plekken de Pocket Monsters te vangen. Pokémon Go is een hype als geen andere. Met statistieken dat het spel meer actieve gebruikers heeft dan Twitter en Tinder kunnen we spreken over een monsterlijke hit. Een pocket monsterlijke hit.
Aangezien ik niet op een plek zit waar de meeste Pokémon te vangen zijn en het spel eigenlijk officieel nog niet te verkrijgen was de afgelopen dagen, moest ik mijn Pokéfix ergens anders halen. Ja, ook de hype heeft mij gevonden en de warme gevoelens die ik vroeger bij Pokémon had kwamen ineens helemaal terug. Want hoewel Pokémon Go qua concept erg simpel is, is het spel verdomd leuk en verslavend om te spelen. De Pokékriebels waren helemaal terug en daarom besloot ik om niet de telefoon maar de oude Nintendo DS er weer bij te pakken. De oude Pokémon FireFred had ik nog liggen, dus schoof ik hem in het poortje van de DS en besloot mijn avontuur opnieuw te starten. En wauw, wat voelde dat goed.
Pokémon FireRed is een remake van Pokémon Rood, de game die bij de eerste generatie hoorde en waarmee we allemaal zijn gevallen voor de Pocket Monsters. Natuurlijk speelde ik Pokémon Rood in 1996 en zat ik elke ochtend voor school klaar voor de nieuwe afleveringen met Ash in de hoofdrol. Ik kan me nog goed herinneren hoe mensen op het schoolplein hun gameboy’s aan elkaar verbonden door middel van een kabel (je voelt je nu ineens heel oud wanneer je dit kunt herinneren, niet waar?) om de door hun gevangen beestjes met elkaar te ruilen. Of om met elkaar te vechten natuurlijk! In 2004 verschenen FireRed en LeafGreen. Complete remakes van de originele Rood en Blauw, met flink verbeterde graphics. Opnieuw kocht ik het spel en nu, 12 jaar later, begin ik gewoon van voren af aan.
Het spel verscheen dit keer op de Game Boy Advance en wist dan ook de kracht van deze handheld te benutten. Meer kleur, diepere klanken in de muziek en net wat meer details in de wereld en Pokémon zorgde ervoor dat het spel fris aanvoelde. Net als in elke andere game uit de serie ga je op pad met een personage (welke ik steevast Ash blijf noemen) om de beste Pokémontrainer te worden. Je gaat de wijde wereld in, vangt diverse van deze beesten en daagt andere trainers uit. Tijdens je avontuur versla je tegenstanders in een Gym om daar badges te winnen en wanneer je deze allemaal hebt weten te verzamelen, kun je mee doen aan het kampioenschap. In feite zou je kunnen stellen dat elke Pokémongame hetzelfde is als zijn voorganger. Echter de omgevingen veranderen en er worden steeds nieuwe beestjes toegevoegd. Maar waarom FireRed dan nog steeds tot mijn favorieten behoort? Simpel, de herkenbaarheid.
Tijdens mijn jongere jaren keek ik naar de avonturen van Ash, Misty en Brock op TV. Zijn Pikachu was bekend, zijn avonturen kende ik als mijn eigen broekzak. De Pokémon die hij wist te vangen wist ik allemaal bij naam te noemen. Sterker nog, de bekende Pokérap kan ik nog mee zingen. Echter, na enkele jaren verscheen een vervolg in de vorm van Pokémon Gold en Silver. Met honderd nieuwe Pokémon om te vangen in een nieuw gebied was de game weer tof, maar ergens bleef ik die eerste 151 altijd interessanter vinden. Nu, jaren later, sinds de release van Pokémon Omega Ruby en Alpha Sapphire, zijn er 721 Pokémon te vinden. En nog steeds prefereer ik Pikachu, Bulbasaur, Charmander en Squirtle boven de rest. Omdat ze origineel waren. De originele Pokémon. Het is daarom dat ik steeds weer terug val op Pokémon Rood en Blauw, of hun remakes. De overige Pokémon-games zijn fantastisch en zitten heerlijk in elkaar, maar de beestjes doen minder bij me.
Opvallend is dat Pokémon FireRed momenteel nog steeds goed te spelen is. De game loopt als een trein, de actie is tof en het verzamelaspect is nog steeds zo leuk als dat het toen was. Het is kenmerkend voor de serie geworden, maar vooral een compliment voor de ontwikkelaars achter dit eerste deel. In feite doen de Pokégames van nu niet heel veel andere dingen ten opzichte van het origineel. Zo sterk was de serie al vanaf het begin. Ontdekken, vangen, trainen en vechten. Het is waar Pokémon om draaide en draait. En nu, twintig jaar na de originele release, is het nog steeds relevant.
Ik heb FireRed momenteel nog niet tot een einde gebracht. Met zeven badges op zak maak ik me klaar om de strijd aan te gaan met de laatste Gymleader. En ik heb er zin in om daarna naar buiten te gaan en de eerste 150 Pokémon te gaan vangen in de weilanden, rivieren en steden van Nederland. Ik ben inmiddels bijna dertig jaar oud, maar door Pokémon Go voel ik me opnieuw een jongen van tien. Een heerlijk gevoel.
