De zomer loopt op zijn laatste pootjes, traditioneel de periode waarin yours truly eindelijk op vakantie gaat. Eindelijk een paar weekjes luieren tussen het reizen door. Schaamteloos langer in bed blijven liggen, een resem films die nog op mijn digicorder staan bekijken en uiteraard een stevig potje gamen. Je zou uiteraard verwachten dat ik, nu ik eindelijk wat tijd heb, me volledig op mijn backlog stort. Toch maar eindelijk eens aan Sunset Overdrive beginnen of het laatste avontuur van Nathan Drake eindelijk uit zijn cellofaan gevangenis bevrijden? Nou, nee.
Het is waarschijnlijk een raar trekje van me, maar ik haat het om op reis te vertrekken en nog dingen ‘open’ te hebben staan. Je gaat me de dagen voor ik op reis vertrek nooit een nieuwe serie zien beginnen op Netflix en ook nieuwe games start ik niet meer op in de aanloop naar een trip. Lara zou toch ook haar queeste naar de ruines van Kitezh niet onderbreken voor een paar dagen Disneyland? Nee, in die laatste weekjes zomer durf ik eerder terug grijpen naar oude liefdes, games die ik al ken maar die net ver genoeg in het verleden zitten om terug enigszins fris aan te voelen. Dit jaar is die game Red Dead Redemption.
Nadat in het voorjaar Rockstars wild west epos zijn weg naar de Xbox One vond via backwards compatibility, was Red Dead uiteraard de logische keuze. De geruchten rond een sequel zijn de voorbije maanden hardnekkig geweest en nog even teruggrijpen naar het origineel voor de onvermijdelijke aankondiging er komt en ik volledig begin te hypen, qua timing voelt het lekker aan. Is Red Dead Redemption de beste game die RockStar ooit gemaakt heeft? Het is een vraag die onlangs nog uitvoerig gesteld werd toen de game plots terug hoog in de verkooplijsten opdook nadat hij speelbaar werd op de One. Naar mijn gevoel, zelfs met het haast geniale Grand Theft Auto V in gedachten, zou ik durven zeggen van wel. Uiteraard wordt de game vaak lacherig omschreven als Grand Theft Paardje, en dat is ook een vlag die de lading dekt. Het is een grote sandbox-game met missies en zij-quests en random extra activiteiten, het malletje dat Grand Theft Auto hanteert, maar dan in het wilde westen. Tegelijk is het ook heel wat meer dan dat, een game die zodra je onder dat oppervlak kijkt een stuk volwassener en uitgekiender aanvoelt dan eender welke GTA.
Een belangrijk aspect daarvan is het verhaal uiteraard, dat je in de cowboylaarzen van John Marston plaatst. Marston is een voormalige outlaw, een heuse slechterik, die de liefde vond en besloot zijn leven te beteren en een gezin te starten. Tot de overheid hem te grazen neemt en dwingt de leden van zijn oude bende op te sporen en te elimineren uiteraard, elk avontuur heeft haar reden nodig, hoe vaag die ook lijkt. Dat uitgangspunt is uiteraard gewoon het excuus om de wijde wereld in te trekken, de bezorgde pizza in de pornoscéne. Waar het vooral om draait is het donkere pad dat John Marston gedurende de vele avonturen bewandelt. De gewetensproblemen die het vermoorden van oude vrienden hem oplevert, het verleidelijke leven van een outlaw dat opnieuw met hem flirt. Dat pad is bevolkt met tal van figuren die je kan zien als wandelende western-clichés. Een verbitterde sherif, een zelfzekere vrouwelijke rancher of een snake oil-verkoper, ze lijken rechtstreeks uit een John Wayne film getrokken en zorgen ervoor dat de juiste sfeer lekker uit de verf komt.
Red Dead Redemption is een game die erg veel indruk maakt met sfeerschepping, nog steeds. Grafisch blijft de game nog opmerkelijk goed overeind en wanneer je met een ondergaand zonnetje te paard een slaperig dorpje binnen rijdt, dan voel je nog steeds die tinteling die je zes jaar geleden voelde. Die sfeer, hoe essentieel ook voor het succes van de game, zou imploderen zonder goeie gameplay, maar uiteraard heeft Red Dead ook die aan boord. Het is een tikje verbazend om te zien hoe verdomd goed de game nog speelt. Marston laat zich bijvoorbeeld enorm vlot besturen en vuurgevechten voelen erg intuïtief en bevredigend aan. De wapens hebben ook echt een duidelijk gevoel van kracht en dat maakt het schieten in de game zo leuk. Met een rifle een belager van op een metertje of honderd neerschieten en die vervolgens behoorlijk realistisch van het dak van de plaatselijke saloon zien keilen, dat soort dingen verveelt nooit.
Wat mij betreft is Red Dead Redemption een bijna perfecte videogame, bijna. Wat het verhaal betreft heb ik het gevoel dat nadat je in Mexico een revolutie hebt ontketend het verhaal even een dipje kent. De missies zijn op dat moment een stukje minder interessant en voelen een klein beetje aan als opvulsel, in de aanloop naar een hartbrekend sterke finale. Het is naar mijn gevoel een klein schoonheidsvlekje op een voor de rest bloedmooie ervaring van een game.
