Ik heb een Xbox One. Een console die dagelijks gebruikt blijft worden en waar ik al honderden uren plezier uit heb weten te halen. Toch wist de console haast twee jaar geleden geen Rise of the Tomb Raider te krijgen van me. Waarom? Een simpele reden. De game kwam uit toen Star Wars Battlefront ook verscheen. En die kreeg gewoon voorrang. Dit terwijl ik alle Tomb Raider-games had gespeeld. Maar nu heb ik de schade in kunnen halen.
Ik hou van Tomb Raider. Ja, de obsessie begon natuurlijk met de eerste welke ik voor veel te veel guldens kocht in 1996. Op mijn originele PlayStation heb ik de eerste in de serie misschien wel twintig keer van voor naar achter doorlopen. Het avontuur van Lara Croft was fantastisch, vernieuwend, en het feit dat Lara best sexy was, vond ik op mijn tien-jarige leeftijd niet vervelend. Letterlijk elk deel daarna heb ik gespeeld en tot een einde gebracht. Van Tomb Raider II tot The Last Revelation, van Chronicles tot Angel of Darkness. Van Legend (inmiddels al twee console generaties verder) tot Underworld. De reboot van de serie, die in 2013 verscheen, viel in goede aarde. De standaard Tomb Raider werd vervangen door een game die niet draaide om de sex-appeal van Lara, maar om realisme, het neerzetten van een sterk verhaal, de drang van het overleven en de menselijke kant van Croft. Ik was verkocht en speelde de game niet alleen op de Xbox 360, maar later in een ‘Definitive Edition’ ook nog eens uit op Xbox One.
Rise of the Tomb Raider is waarschijnlijk de eerste Tomb Raider (op de titels op de Game Boy en mobiele telefoons na) die ik niet speelde. En dat wil niks afdoen aan de game. Ik had gewoon te veel plezier met Battlefront. Hell, die game speel ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Maar toch, het bleef aan me knagen. Ik wilde het avontuur van Lara gewoon beleven. Ik vond haar vorige zo ongelooflijk goed. Maar ik wist ook dat ik de tijd wilde nemen voor het spel, niet spelen op momenten dat andere games ook om aandacht stonden te smeken. Daarom, tijdens twee dagen, speelde ik de game dan eindelijk van A tot Z. Vanaf het begin van het avontuur totdat de credits over het scherm liepen. De game wist me, net zoals de reboot, bij m’n strot te grijpen en me vast te houden waardoor ik de controller gewoon niet weg kon leggen. De game wist me precies te geven wat ik zoek in een Tomb Raider.
Wanneer Lara Siberië intrekt op zoek naar de legendarische stad Kitezj, word je als speler niet alleen getrakteerd op fantastische graphics, maar ook op grotere setpieces dan in het eerste deel. De omgeving is enorm, diverser, maar vooral gevaarlijker. Al snel nam ik het op tegen een paramilitaire organisatie. De belofte om het geheim tot onsterfelijkheid bloot te leggen bracht Lara op een verschrikkelijk pad. Een pad vol overleven, moorden, pijnlijke momenten. Want Lara is niet meer die Tomb Raider met tieten als kleine piramides, de vrouw die nergens bang voor was en overal onbeschaafd uit kwam. Nee, Lara is echter dan ooit. De manier waarop Camilla Luddington Lara opnieuw tot leven brengt is fantastisch. Waar bij het vorige deel nog best wat klachten waren over het feit dat ze net iets te veel steunde en kreunde, blijf ik hier van houden. Het brengt Lara als een echt personage. Het maakt van haar een vrouw van vlees en bloed. We voelen haar pijn, we zien de wonden, we zien hoe moeilijk ze het heeft. Boven op de ijskoude bergtoppen staat Lara te bevriezen, te trillen en te wrijven in haar handen. Dit, ondersteund door de geluiden van Luddington maakt van Lara een geloofwaardig personage in een geloofwaardige wereld. Kreun en steun er vooral op los, Camilla.
En dat is precies waarom de reboot het zo goed deed bij me. Het liet het sex-appeal van Lara compleet los (hoewel we nog steeds een aantrekkelijke dame onder de knoppen hebben). Het bracht een vrouw naar een situatie waar ze niet in wilde zijn. Lara is geen killer. Lara had moeite met het neerschieten van een hert wanneer ze moest eten. Maar wat Lara wel was, was een overlever. In Rise of the Tomb Raider heeft ze duidelijk minder moeite met het over de kling jagen van de gemiddelde vijand, maar de situatie waar ze in komt is er weer eentje waarin ze niet wil zijn. En daarom leef je met haar mee, keer op keer.
De wereld waarin Rise zich afspeelt is geweldig. Sneeuw, bossen, oude structuren en gevaarlijke, mythische tempels. Het is de perfecte setting voor een game als deze. En, zoals ik al zei, ik heb genoten van elk moment aangezien de controller niet neergelegd kon worden. Sterker nog, nadat ik de game uitspeelde kon ik alleen maar hopen dat de geruchten rondom het vervolg waar blijken te zijn. Want jeetje, een derde Tomb Raider in deze serie zal niet twee jaar hoeven te wachten voordat ‘ie in m’n Xbox One verdwijnt. Nee, mocht Shadow of the Tomb Raider een ding zijn, dan sta ik voor in de rij.
https://www.facebook.com/wreakinghavocgaming/photos/a.1937424529828347.1073741828.1937410026496464/1952375471666586/?type=3&theater
Hoewel de game inmiddels niet de meest nieuwe is, raad ik je aan om dit spel te spelen. Rise of the Tomb Raider is voor een paar tientjes binnen te halen en weet je minimaal dertig uur bezig te houden met de singleplayer. Ik heb nog een hoop voorwerpen die gevonden moeten worden, heb nog lang niet alle wapens en skills tot het uiterste kunnen levelen en er zijn nog genoeg geheime tombes om ontdekt te worden. Lara, welkom terug. Ik heb je gemist.
