In de ‘ik speel nog steeds…’ serie kijken we terug naar games die al wat ouder zijn, maar die we zo af en toe nog steeds even opstarten. De game die ik voor dit keer gekozen heb, is dan ook een game die ik sinds z’n originele launch in 1999 af en aan ben blijven spelen. Maar sinds vorige week speel ik de game bijzonder veel. Daarom kijk ik graag met je terug naar Rollercoaster Tycoon!
Wanneer je mij vraagt wat mijn meest favoriete attractie in een pretpark is, hoef ik niet lang over een antwoord na te denken. Het zijn er twee. Op de eerste plek is het Star Tours, de Star Wars simulator die deze maand z’n dertigste jaar beleefde. Tenminste, de oude Star Tours, waarbij je naar de bosmaan van Endor vloog en per ongeluk mee hielp met het neerhalen van de Death Star. De nieuwe, die vanaf maart ook in Disneyland Parijs te beleven zal zijn, vond ik minder tof (ik probeerde deze twee jaar geleden in Amerika uit). De andere attractie is Transformers The Ride uit Universal Florida. Een combinatie van een simulator en een wagentje op een track waarbij je dingen meemaakt die je nooit eerder hebt mogen beleven. Deze twee attracties zogen me op, lieten me niet los (sterker nog, twaalf keer op een dag in Star Tours is me niet onbekend).
De liefde voor attracties is er altijd al geweest, al ben ik niet zomaar fan van een pretpark. Wonende in Tilburg, met de Efteling in de achtertuin, ben ik daar vroeger zo bizar vaak geweest dat ik momenteel gewoonweg klaar ben met het park. Voor een bezoek aan Disney mag je me wakker maken. Of dat nu Amerika, Parijs of waar dan ook is. Maar ook tijdens de momenten dat ik niet in pretparken ben, heb ik me de laatste 18 (!) jaar flink kunnen vermaken met het maken van deze plekken van enthousiasme. Rollercoaster Tycoon werd ooit aangeschaft voor behoorlijk wat guldens maar werd door mij compleet kapot gespeeld op die oude, grijze Windows 95-bak.
Het was de complete vrijheid die het hem deed. Alhoewel, de schijn die het gaf dat je complete vrijheid had. Want jij was heer en meester in het bouwen van je eigen pretpark. Het was aan jou om te bepalen hoeveel entree je kon vragen als toegang, het was aan jou om die ene achtbaan exact zo te maken als dat je zelf wilde. Het was zelfs aan jou om te besluiten waar de voetpaden lagen, hoeveel medewerkers er rondliepen en wie kots moest ruimen. Briljant. Natuurlijk was het niet de eerste keer dat we dit deden. Theme Park deed het eerder al, maar Rollercoaster Tycoon bracht het idee naar nieuwe hoogtes. Je kon het land aanpassen, vijvers maken, bergen creëren. Maar, wanneer je het echte spel speelde, waren er wel degelijk factoren die ervoor zorgde dat je helemaal niet zo vrij was in je spel.
Haal een X aantal bezoekers tijdens het tweede jaar van je park. Zorg dat je X aantal dollars binnen weet te harken. Bezet een X aantal vierkante meter grond. En hoewel jij het idee had dat je alles kon doen wat je wilde, gaf de game je dus toch missies mee waar je rekening mee moest houden. Jij moest deze doelstellingen halen om de missies te behalen, om verder te kunnen in het spel. En weet je, dat werd al snel erg lastig. Rollercoaster Tycoon was alles behalve een makkelijke game. Het was strategisch, je moest vaak vooruit denken. Actie A kon actie B in de weg zitten. Maar het kon actie C wel weer mooie kansen geven. Het tevreden houden van je klanten was belangrijk, de netheid van je park was belangrijk, de funfactor was belangrijk. Betalen ze niet te veel? Zijn de wachttijden niet te lang? Is er genoeg te doen voor het geld dat ze neer leggen?
Het bracht niet alleen een hele heerlijke replay met zich mee (je kon de game blijven spelen), maar het zorgde ook dat mensen inzicht kregen in wat het runnen van een pretpark nu inhield. Natuurlijk kun je het niet vergelijken met ‘the real deal’, maar je stond even wat langer stil wanneer je in een echt pretpark iets tofs zag. Daar heeft veel werk in gezeten. Natuurlijk zullen de meeste onder ons meer tijd kwijt zijn geweest in de mode waarin je zelf je gang kon gaan. En ja, daar werd je minder belemmert tijdens het spelen. Hier waren het jouw visie, jouw inspanningen en jouw vooruitzichten die samen kwamen om het pretpark van je dromen te bouwen. En of je dat nu deed zoals de game het bedoelde, of met een trainer in de achtergrond zodat je ongelimiteerd geld had, dat maakt niet uit. Rollercoaster Tycoon was pure fun.
En dat is het nog steeds. De game heb ik door de jaren heen behoorlijk vaak nog eens opgestart. Toen ik eenmaal over ging van PC naar Mac was het één van de eerste dingen die ik installeerde, een Mac Mod voor de game zodat ik het spel alsnog kon spelen. Maar nu, in de tijd van de iPhone en de iPad, speel ik RollerCoaster Tycoon onderweg. Jawel, de game is sinds enkele weken nu speelbaar op de mobiele telefoons en tablets van deze wereld. Volledig aangepast qua besturing. En hoewel het soms wat priegelwerk is met al die menu’s met teksten op je iPhone blijft het een fantastische ervaring. Zelfs achttien jaar na launch.
