Gedurende een lange tijd heb ik echt een goede liefdesverhouding gehad met Nintendo. Een van mijn eerste game-ervaringen was op de NES van mijn vader. Daar leerde ik al de Engelse benaming voor de dagen van de week door het spelen van Paperboy. De Gameboy Color was het eerste eigen gaming-apparaat die ik voor mezelf kreeg. Natuurlijk heb ik Pokémon helemaal stuk gespeeld op mijn Gameboy’s. Maar ook de latere consoles deden een hoop goed bij mij. De GameCube, met Mario Kart Double Dash als hoogtepunt. De Wii, die mijn volledige familie aan het gamen kreeg. Maar met de Wii U kreeg mijn liefde voor Nintendo toch wel een tikje. En dat is jammer, want onze relatie was altijd zo goed. Gelukkig heeft Nintendo dat vertrouwen nu met de Switch helemaal hersteld. Vanaf de release van de console (of is het nou een handheld?) was ik verliefd. En één titel liet mijn liefde voor Nintendo groter dan ooit worden. Hier had ook zo maar Breath of the Wild kunnen staan. Maar dé titel voor mij is Super Mario Odyssey. En daarom speel ik nog steeds… Super Mario Odyssey!
Is er een game waar ik zo gehyped voor was als Super Mario Odyssey? Ik kan het me haast niet voorstellen, en ik heb door de jaren heen een hoop hype gehad. Misschien dat ik een aantal jaar geleden ook zo veel zin had in Grand Theft Auto V, maar verder kan ik het me eigenlijk niet voorstellen. De game beloofde van te voren zo veel moois. Prachtige werelden om samen met Mario te ontdekken. Werelden vol geheimen, vol fantastische avonturen. Werelden ook met platform-uitdagingen zoals we het kennen van de Mario-games.
Met zo veel hype loop je altijd de kans dat een game uiteindelijk heel erg tegen gaat vallen. Het feit dat ik nu nog altijd de game af en toe speel zegt eigenlijk al genoeg. Ja, Super Mario Odyssey was alles wat ik er van verwacht had en meer. Een goede game moet in mijn ogen namelijk super ontspannend werken. Dat kan soms lastig zijn, als je een super heftige en intense game hebt, kan gamen af en toe best hard werken zijn. Dat is in bepaalde gevallen ook helemaal niet erg. Maar als ik echt even helemaal wil ontspannen, dan pak ik gewoon Super Mario Odyssey er bij. Ik bezoek een van mijn favoriete rijken, en ga gewoon een beetje rondklooien in dit level. Misschien kan ik af en toe nog een nieuwe maan vinden die verstopt is, maar dat is de laatste tijd niet eens meer mijn doel. Ik geniet er gewoon van om rond te lopen in de werelden, om me – zelfs zo veel maanden en uren verder – nog altijd te verwonderen over de wonderen die Super Mario Odyssey in zich heeft.
Odyssey kent ook prachtige momenten. Je hebt momenten in games die je nooit meer zult vergeten. Momenten die je kippenvel gaven. Super Mario Odyssey kent meerdere van dat soort momenten. Zonder te spoilen: het einde van Odyssey heeft mij met een fantastisch gevoel achter gelaten. Een fantastische climax, maar ook de gedachte dat er nog zo veel meer op je wacht. Je hebt een prachtige reis meegemaakt (hoogtepunt dat het retro-level in New Donk City), maar in de end-game van Odyssey valt nog zo veel meer te beleven. Op het moment dat ik dit artikel aan het schrijven ben, krijg ik gewoon weer zin om een van de rijken van Odyssey weer opnieuw te gaan bezoeken. Ongelofelijk eignelijk wat een game met je kan doen. Diegene die durft te beweren dat games geen kunst zin, moet maar eens Super Mario Odyssey gaan spelen.
En dan te bedenken dat Nintendo eigenlijk best wel wat risico heeft genomen met Odyssey. Mario verlaat namelijk zijn oude vertrouwde Paddenstoelenrijk, en gaat opweg naar een aantal andere werelden. Een aantal jaar geleden was het waarschijnlijk ondenkbaar dat we Mario ooit in een wereld zouden zien die heel erg op de onze leek. Het was ondenkbaar dat Mario ineens allemaal nieuwe krachten aan de hand van zijn pet zou krijgen. Op papier zou het misschien ook als een slecht idee klinken als iemand dat had voorgesteld. Maar in de praktijk werkt het zo ontzettend goed. Nintendo heeft risico genomen, en is daarvoor rijkelijk beloond.
Ik moet ook eerlijk bekennen, dat als je mij zou vragen naar welke game ik het meeste uitkijk, ik misschien wel Super Mario Odyssey 2 zou noemen. Oké, op dit moment zit ik ook wel heel erg te wachten op Super Smash Bros en Red Dead Redemption 2. En ik weet ook wel dat – mocht de game er uberhaupt komen – Odyssey 2 waarschijnlijk nog een aantal jaren op zich zal laten wachten. Maar ik kan me echt niet voorstellen dat Nintendo niet in de komende jaren gaat werken aan een tweede deel van de game. De hype zou bij mij dan in ieder geval door het dak gaan. Tot die tijd blijf ik het eerste deel trouw spelen. En blijf ik ook stiekem hopen op DLC!
