Het spelen van sommige oudere games doet me realiseren dat ik eigenlijk veel te weinig games herspeel. Waarschijnlijk is het iets waar meer gamers last van hebben, gezien de bijna onuitputtelijke stroom aan toffe games die maar uit blijven komen. Eens in de zoveel tijd krijg je echter zo’n realisatiemomentje. Dat je een oudere game speelt die je (opnieuw) zó bij de kladden pakt dat je je afvraagt waarom ‘ie alweer zo lang stof ligt te happen. Afgelopen week was Super Mario Odyssey zo’n game voor mij.
Op dag één had ik Super Mario Odyssey in huis. Eerder had ik de game al op meerdere pre-release evenementen mogen spelen, maar zoals altijd komt zo’n titel pas echt tot zijn recht als je hem in alle rust thuis op de bank kunt spelen. Op de bank inderdaad, dit is een van de zeldzame Switch-titels die ik (bijna) alleen maar docked, op mijn tv dus, gespeeld heb. Super Mario Odyssey ziet er zó prachtig uit en bevat zo ontzettend veel details dat je in mijn ogen afbreuk doet aan de game als je hem handheld speelt. Hij speelt heerlijk hoor, daar absoluut niks op aan te merken, maar door het kleine scherm mis je je veel van die details, terwijl die de game juist zo geweldig maken als hij is. Die hoge mate van afwerking geeft je de wil om te blíjven spelen.
Zo is het dan ook direct na aankoop gegaan. In één ruk achter elkaar (vooruit, wel met pauzes ertussen) heb ik Odyssey uitgespeeld en ik vond het geweldig. De variatie in speelwerelden, de durf van Nintendo om iets compleet nieuws te doen met haar meest populaire boegbeeld. En de kleuren. Door het brede kleurenpalet en de vrolijke, vriendelijke muziek zuigt Odyssey je helemaal in zich. Echter ondanks dat heb ik de game al vrij rap na het uitspelen weer aan de kant gelegd. Waarom? Ik had geen verhalende ‘drang’ meer om verder te spelen en er lagen alweer andere topgames op me te wachten.
Afgelopen week, een goede 10 maanden na het uitspelen van Odyssey, begon het ineens weer te kriebelen. Geen idee waarom eigenlijk. Ik was niet zo in m’n hum, had misschien behoefte aan wat onbezorgde vrolijkheid, zoiets zal het geweest zijn. Feit is in ieder geval dat ik voor het eerst in weken de cartridge van Super Mario Odyssey weer eens in mijn Switch klikte. ‘Op zoek naar meer Manen’ luidde het devies dat al snel op het scherm verscheen. ‘Komt wel’ was mijn gedachte daarbij, want eigenlijk was ik nieuwsgieriger naar Balloon World. Over deze toevoeging had ik al wel het een en ander gelezen, maar het zelf ervaren is natuurlijk een ander verhaal. Het verstoppen van of zoeken naar ballonnen in de werelden in Super Mario Odyssey is een sort semi-multiplayermode en biedt leuk vermaak nadat je de game uitgespeeld hebt. Niet iets om aan verslaafd te raken, maar om af en toe even een half uurtje bezig te zijn is dit echt een leuke minigame om te spelen.
Wat me opviel is dat ik eigenlijk geen seconde nodig heb gehad om opnieuw te wennen aan de game. Gelijk vanaf het eerste moment dat ik Mario weer onder de knoppen had voelde alles weer honderd procent vertrouwd. Alsof je na een tijdje niet meer in het ouderlijk huis te zijn geweest weer thuiskomt. Alles is nog hetzelfde, de sfeer voelt als vanouds en je waant je weer even compleet onbezorgd. Juist om even te ontspannen is het heerlijk dat je niks meer perse hoeft te doen in de game (althans, in het geval wanneer je hem zoals ondergetekende uit hebt gespeeld) en gewoon een beetje rond kunt neuzen op zoek naar geheimen – en dan vooral manen natuurlijk.
Het spelen van Odyssey maakte me wel stiekem weer een beetje hongerig. Nu Nintendo de weg naar het online leven definitief gevonden lijkt te hebben met de goedlopende eShop, de toevoeging van DLC aan veel van de first party-games en de binnenkort te lanceren online dienst hoop ik stiekem dat Odyssey nog eens een écht DLC-pakket gaat krijgen. Een aantal nieuwe werelden zou tof zijn, of desnoods nieuwe uitdagingen in de reeds bestaande werelden. Er is zo lang geploeterd en geschaafd aan de wereld van Odyssey dat Nintendo eigenlijk gek zou zijn wanneer er verder niks meer gedaan werd met of toegevoegd aan deze wereld.
Maar weet je, zelfs als dat niet gebeurt ben ik eigenlijk wel tevreden. Ik ben blij dat ik deze prachtgame herontdekt heb. Fuck it, om de volledige ervaring nogmaals te beleven ga ik ook de story weer opnieuw spelen, dat is bij dezen beslist. Smash Bros. Ultimate een systemseller? Vast en zeker, maar alleen Odyssey is en blijft al een reden om een Switch in je bezit te hebben.
