Hoewel Telltale voor The Walking Dead al best wat games op haar naam had staan, was het met de zombie-franchise dat de studio zich echt in de spotlight wist te zetten. Sinds die originele release in 2012 is Telltale uitgegroeid tot een studio die behoorlijk wat licenties richting gamers bracht. Toch kijk ik graag terug naar daar waar het ‘begon’.
Recentelijk verscheen het derde seizoen in de Telltale’s Walking Dead-serie. Een seizoen waar ik niet meteen aan wilde beginnen. De serie heeft me in het verleden prachtige momenten mee laten maken en emotioneel geraakt. Daarom wilde ik niet elke keer een losse aflevering spelen om te wachten tot de volgende. Nee, ik besloot te wachten tot alles beschikbaar zou zijn. Alle vijf afleveringen die The Walking Dead: A New Frontier zou maken tot de game die het nu is. Echter, tijdens het wachten bekroop mijn een gevoel. Een gevoel dat ik niet van me af kon schudden. Het gevoel rondom mijn savegame.
Want wat The Walking Dead is, is een game die zich aanpast aan jouw gemaakte keuzes. De savegame van het eerste seizoen werd geïmporteerd naar het tweede, om verder te gaan waar ‘mijn verhaal’ gestopt was. Iets waardoor ik meteen een goed gevoel had tijdens het spelen van dat seizoen, omdat het een voortbeweging was op dat wat ik eerder gedaan had. Maar, ik had die savegames natuurlijk gecreëerd op mijn Xbox 360, lang, lang geleden.
Ja, Telltale gaf de optie om die savegames over te hevelen naar de Xbox One, zodat ik A New Frontier kon beginnen met dat wat ik ooit gedaan had. Maar het was zo lang geleden. En dus besloot ik compleet opnieuw te beginnen. Jawel, middels Games with Gold heb ik ooit het eerste seizoen van The Walking Dead gratis in huis gehaald, dus besloot ik opnieuw te beginnen. Terug naar het verhaal van Lee, Clementine en al die anderen. En hoewel ik het verhaal al kende en wist wat er ging gebeuren, voelde het fris om opnieuw met het verhaal te beginnen. Het verhaal dat me jaren geleden zo emotioneel wist te raken. Dit keer echter op de Xbox One.
Natuurlijk zag de game er grafisch beter uit en liep het, voor Telltale doeleinden, soepeler. Maar wederom was het het verhaal dat me ertoe deed zetten om de controller niet weg te leggen. Zelfs na het voltooien van het verhaal, na die emotionele klapper, bleef de game me geboeid houden. Meteen kon ik verder met seizoen 2, ook grafisch flink sterker. Het weerzien met Kenny voelde goed, het nieuwe avontuur van Clementine (die je in seizoen 2 mag spelen in plaats van Lee), greep me soms naar de strot. Ze maakt dingen mee die een meisje van haar leeftijd niet mee zou moeten mogen maken. De geboorte van A.J, de dood van vrienden, het psychologische spel dat de overlevenden spelen. Qua verhaal was het nog steeds van hoog niveau.
En ik wilde meer. Seizoen drie was nog niet voltooid, maar ik wilde meer. Daarom week ik uit naar de spin-of. Ja, 400 days, de DLC voor het eerste seizoen had ik alweer gedaan, maar het was de Michonne stand-alone uitbreiding die mijn aandacht kreeg. Met drie afleveringen vertelde de game een los verhaal over het personage dat we kennen uit de comics en tv-serie. Geen Clementine hier, maar een compleet los verhaal. En hoewel ik de game minder interessant vond hierdoor (het verhaal van Clem is persoonlijker omdat ik het al jarenlang mee mag maken), vocht ik me een weg door de game. Inmiddels stond de teller op veertien voltooide Walking Dead episodes en was het tijd om te beginnen aan A New Frontier. Met mijn eigen savegame.
https://www.facebook.com/wreakinghavocgaming/photos/a.1937424529828347.1073741828.1937410026496464/1978094985761301/?type=3&theater
Hoewel je hier met compleet nieuwe personages speelde, Clementine is uiteraard nog steeds aanwezig, voelt het als een goede aanvulling op de eerste seizoenen. Het toffe is dat we Clementine groot hebben zien worden. Van klein, bang meisje dat zich verstopte in een boomhut tijdens de uitbraak van de Walkers, tot een harde jonge tiener die vecht voor dat waar ze in gelooft. Voor de mensen om haar heen, voor de mensen waar ze liefde voor voelt. Een moeilijke weg heeft ze weer te gaan, maar met liefde werkte ik me door de vijf afleveringen heen. Het verhaal van Clem wist me vast te grijpen, ook al was het wat meer op de achtergrond te vinden. The Walking Dead seizoen 3 was een sterke en toonde ook goed hoe Telltale zichzelf grafisch opnieuw uit heeft gevonden.
https://www.youtube.com/watch?v=0-li-yCK9K4
Het het idee dat er nog een seizoen gaat komen, het allerlaatste seizoen, zorgt voor een moment dat we niet vaak hebben in games. We hebben Clementine op zien groeien. Van een meisje, vol liefde voor de wereld en iedereen daarin, naar iemand die niemand wilde vertrouwen, maar toch vond wat ze eigenlijk zocht. Telltale belooft van seizoen 4 een slot te maken dat het verhaal van Clementine op een manier af gaat ronden waar de fans blij mee zijn. Ik ben, na een hele hoop Walking Dead, vooral blij dat er meer gaat komen. Want hoewel Telltale erg veel games in beheer heeft, blijft dit de serie die met mij het meest heeft gedaan. Zelfs tijdens een tweede speelsessie…
