Zat de wereld in 2008 te wachten op een game rond Jason Bourne? Vanuit het standpunt van een vergaderruimte waarin verkoopprojecties via spreadsheets worden aangereikt kun je stellen van wel. De trilogie rond de huurmoordenaar met amnesie was het jaar ervoor netjes afgerond in de bioscoop dus de mogelijkheid was er wel om met een game een miljoenenpubliek te bereiken. Of het nu ging om het avontuur van Bourne van frisse impulsen te voorzien, of gewoon enkele iconische momenten te herbeleven, de fans zouden zich met deze game eindelijk Bourne kunnen wanen.
Anno 2016 de game herspelen is nog steeds een amusante ervaring als je fan bent van het personage, maar het legt ook duidelijker dan ooit de vele gemiste kansen bloot die de game uiteindelijk verhinderden om het kassucces en de franchisestarter te worden waar uitgever Sierra op hoopte. Het grootste probleem is het schizofrene gebruik van de rechten op Bourne. Sierra verkreeg de rechten op het personage via het Robert Ludlum estate, wat verklaart waarom de naam van de auteur zo prominent op het doosje staat, dit is de Bourne uit de romans die je onder de knoppen krijgt. Tegelijk wil de game echter ook heel erg hard de sfeer van de Doug Liman-film evoceren, door de Bourne Identity haast scene per scene na te spelen. Ik snap die redenering wel. Bourne’s miljoenenpubliek, het publiek dat de game moet gaan spelen, bestaat niet uit lezers maar uit filmfans. Dus wat doe je dan als ontwikkelaar? Je doet je uiterste best om de gelijkenissen met de film in de verf te zetten. De opzwepende soundtrack van John Powell wordt rechtsreeks uit de film geplukt om de actiescènes die herkenbare Bournevibe mee te geven, Franka Potente herneemt haar rol als Marie en er worden stukjes dialoog letterlijk uit de film genomen om belletjes te laten rinkelen. Dit is bijna net als de film!! Bijna.
Een groot probleem voor de game is uiteraard het gemis van Matt Damon. De acteur wou zijn stem en gelijkenis niet aan de game verlenen, en zonder die identiteit (har har), ging de Bourne-illusie een beetje de mist in. De Bourne die je onder je controle kreeg in deze conspiracy kun je nog het best omschrijven als de Nathan Drake van de Aldi en daar wringt het schoentje. De soundtrack is pure Bourne Identity, Marie is gewoon Marie, de gameplay is tof en de lul draagt zelfs die oranje overgooier aan het begin, net als in de film, maar hij ziet er dus niet uit als de Bourne die we kennen. Het publiek trekt Bourne gewoon niet zonder Damon, dat ontdekte Tony Gilroy in 2012 ook al toen hij Hawkeye in de hoofdrol castte van The Bourne Legacy en het publiek enkel vroeg: Waar de fuck is de echte? Die was op dat moment gewoon een zoo aan het runnen.
Dat de game van in het begin al een beetje gedoemd wasbij het publiek is jammer, want er zit een erg competente actiegame verscholen onder het zootje. Je kunt je vragen stellen bij de tientallen vijanden die je missie na missie vol kogels moet knallen, dat is waar. Bourne is in essentie een hoog opgeleide assassin die confrontatie eerder vermijd indien mogelijk, niet een knalgrage gek weet je wel, maar het schieten is degelijk en levert af en toe zelfs wat spektakel op. Vetter zijn toch de finishing moves vermomd als quick time-events. Wanneer Bourne in de buurt van een vijand of twee, drie is, kan hij hen met een vlugge aanval uitschakelen. Nou ben ik doorgaands geen fan van QTE’s maar in deze Bourne-games komen ze wel tot hun recht. Jason gebruikt de omgeving om zijn tegenstanders uit te schakelen, zoals je zou verwachten van het personage en het is dan ook cool om zien hoe hij vlug een mannetje tegen een muur kwakt om vervolgens met een brandblusapparaat een andere uit te schakelen. Classic Bourne. Een ander gegeven dat je uiteraard meteen associeert met Bourne is de obligate autoachtervolging, dus neem je ook hier plaats achter het stuur van Marie’s Mini op de straten van Parijs. Persoonlijk vind ik het wat lullig dat je hier een moderne Mini Cooper onder je kont geschoven krijgt en niet dat ouderwetse Italian Job-achtige bakje uit de film, maar het speelt gelukkig arcade genoeg om voor amusante gameplay te zorgen.
Uiteindelijk is dat nog het beste voorbeeld van waar The Bourne Conspiracy voor staat. Amusante, maar weinig memorabele gameplay die niet voelt alsof je de game van een film speelt maar eerder de cover-versie ervan. Een game die in 2008 best tof was om te spelen, maar die in acht jaar tijd helaas genadeloos ingehaald werd door de Nathan Drakes en Lara Crofts van deze wereld. Bourne verdient beter, of hij nou de herkenbare smoel van Matt Damon heeft of niet.
