Ja, je leest het goed. Ik spreek niet over World of Warcraft. Ik heb het niet over Hearthstone: Heroes of Warcraft. Nee, ik ben recentelijk weer begonnen met het spelen van Warcraft III: The Frozen Throne. Het origineel (Reign of Chaos) verscheen in 2002, terwijl de uitbreiding (The Frozen Throne) een jaar later verscheen. Ik speel nog steeds Warcraft III!
In deze feature blikken we elke week terug op games die we nog steeds spelen, maar misschien al wat ouder zijn. Onder dat idee vond ik het interessant om eens terug te keren naar een echt oude game. Nadat ik de oude laptop van m’n pa er bij heb gepakt, heb ik ingelogd op mijn Battle.net-account om de klassieke Blizzard-titels opnieuw te downloaden. Op de harde schijf vind ik dan ook StarCraft en StarCraft Brood War, alsook Diablo II en Diablo II: Lord of Destruction. Hoewel die games nog niet veel verder zijn gekomen dan een installatie, heb ik in de afgelopen dagen de complete campagne van Warcraft III en haar uitbreiding doorlopen. Opvallend was dat de ideeën die Blizzard daar in heeft weten te verwerken, vandaag de dag nog steeds gelden in de games van de studio.
Interessant gegeven is dan ook dat de graphics, hoewel je ziet dat je met een oude game te maken hebt, helemaal niet zo verschrikkelijk zijn als dat je misschien zou denken. Dit komt vooral door het kleurrijke, haast koddige uiterlijk waar Blizzard haar games in drenkt, waardoor de game vandaag de dag nog steeds goed mee weet te komen. Natuurlijk, een Heroes of the Storm ziet er grafisch gezien stukken beter uit, maar nergens irriteerde ik me aan oude graphics en vlakke texturen. De stijl van Blizzard is er eentje die goed mee kan, iets wat World of Warcraft ook keer op keer blijft bewijzen (al heeft die game uiteraard enkele keren een plichtmatige grafische update gekregen).
Warcraft III was de eerste Warcraft die we in 3D zagen. Gebouwen als de Town Hall, de Keep en de Farm zagen er nooit eerder zo gedetailleerd uit. En nog steeds is het leuk om in deze wereld rond te lopen. De herkenbaarheid is nu, na duizenden uren door te hebben gebracht in World of Warcraft, alleen maar groter geworden, iets wat zeker een extra bonus geeft. Je komt veel dingen tegen die je in de MMO voor lief neemt, maar dit alles het vindt zijn roots dus al in Blizzard’s laatste Warcraft RPG.
Haast vijftien jaar nadat een groep mensen Dreanor binnenging en een groot gedeelte van het land (inclusief de Dark Portal) wist te vernietigen, maken ze een einde aan de bedreiging van de Orcs. De helden zijn echter nooit teruggekomen. De Orcs in Azeroth zijn gevangen in kampen; The Alliance is uit elkaar gevallen… Maar een nieuw gevaar lonkt. Overal in Lordaeron breken vreemde ziektes uit. Mensen veranderen in ondoden. Een profeet voorspelt de terugkeer van demonen die duizenden jaren geleden Azeroth teisterde, maar toen verslagen werden door de Night Elves. Het duurt niet lang voordat Lordaeron veroverd is en inwoners vluchten naar Stormwind, hoofdstad van de mensheid. Orcs zijn uitgebroken en volgen de profeet richting continent Kalimdor. Daar ontmoeten ze de Taurens en komen na duizenden jaren de Night Elves uit hun verborgen staat. The Burning Legion keert terug. Ja, de grootst mogelijke oorlog ooit staat op het punt om uit te breken.
Het klinkt als een episch idee om in deze strijd mee te mogen vechten. En, hoewel Warcraft III niet zo grootschalig is als een Total War, voelt de strijd groots. Nog steeds zoek je goud, bouw je een basis uit of ga je met troepen op pad om de vijand om te leggen. Met vier speelbare rassen waren het vooral de Hero Units die een nieuw gameplay element introduceerde. Zo kon je zomaar een Uther of een Arthas onder de knoppen krijgen. Mensen bekend met de lore van Warcraft kennen deze namen maar al te goed en weten dat vooral die tweede een grote stempel zal drukken op de wereld. Niet als Arthas, maar als de Lich King…
Wanneer in The Frozen Throne een nieuwe campagne Arthas naar Northrend brengt om de Lich King te ondersteunen in het veroveren van de Plaguelands, is de eerste stap van zijn val gezet. Wanneer zijn missie niet volledig lijkt te lukken moet hij één worden met de Lich King, een niet heilige combinatie tussen zijn ziel en het kwaad van de Lich King. Interessant is dat het verhaal van Frozen Throne veel meer diepgang kreeg in World of Warcraft: Wrath of the Lich King. De uitbreiding op World of Warcraft ging naar hetzelfde gedeelte in de wereld en liet je de val van Arthas opnieuw mee maken. De val, de angst en wanneer je goed je best deed, ook de bevrijding van zijn ziel. Het heeft een Luke Skywalker / Anakin Skywalker tintje over zich heen hangen.
Online heb ik niet gespeeld met Warcraft III. Tenminste, niet in de laatste tijd. Lang, lang geleden deed ik dat wel, maar ik wist toen al dat het vooral de verhalen en diepgang van de spellen van Blizzard waren waar ik zo voor viel. Nu, veertien jaar na de release van Warcraft III weet die charme mij nog steeds keer op keer te pakken. Het is niet alleen de kracht van Warcraft, het is de kracht van Blizzard.
