Als toegewijde gamer is het ietwat lastig om de reputatie de de Yakuza-games hebben te negeren. Het zijn overvloedige games die het drama van een soort Japanse Goodfellas combineert met over the top gevechten, rare minigames en karaoke. Het is een unieke reeks waarin elke nieuwe episode de lat weer ietsje hoger legt. Het kleine venijnig bijtende addertje onder het gras? Tenzij je de reeks al volgt sinds de begindagen op PlayStation 2 kom je er erg moeilijk in. Ik heb het ooit geprobeerd met deel drie en zag de vele details in het verhaal hoog boven mijn hoofd vliegen. Deeltje vier en vijf? Games met vier verschillende personages en zo ontzettend veel backstory dat het je doet duizelen? Vergeet het gewoon. Er is een reden dat Yakuza 6 enorm veel moeite doet om het begrijpbaarder te maken voor nieuwe gamers want het kluwen viel nauwelijks nog te ontwarren. Tot ik aan die game begin ga ik echter eerst nog even los op Yakuza 0, een titel die het wel erg gemakkelijk maakt om zonder enige verwarring kennis te maken met de reeks. Yakuza 0 is namelijk een heuse prequel, een verhaal dat zoals de titel al indiceert gewoon vanaf 0 begint. Het gedroomde startpunt om eindelijk kennis te maken met de maffe wereld van Yakuza.
Yakuza is altijd al erg verhaalgedreven geweest en ook in dit deel 0 komt dat erg goed uit de verf. Het begint simpel genoeg, bijna banaal zelfs, met een klein stukje land in Kamarucho dat diverse machtige Yakuza in handen willen krijgen. Waarom slaan misdadigers aan het moorden om een onooglijk stukje grond in hun bezit te krijgen? Nou, vooral omdat het meer dan een miljoen Yen waard is door de ligging midden in het Kamarucho revitalization project. Uiteraard raken bekende Yakuza-gezichten Kazuma Kiryu en Goro Majima in die strijd verwikkeld, maar omdat het spel fungeert als een prequel is het een volledig hernieuwd kennis maken. Kiryu is nog een beginneling in de Dojima clan, Mayima is dan weer een in schande belandde Yakuza die verplicht wordt te werken als manager van een nachtclub om zijn schuld af te lossen. Het steeds verder ontplooiende verhaal hopt constant tussen beide personages en nog voor ik het goed besefte was ik helemaal verwikkeld in het web dat de game geweven had. Het feit dat dit een prequel is zorgt uiteraard dat je als nieuwkomer netjes mee kan met het verhaal, maar het zorgt ook voor een hele leuke tijdsetting, de jaren 80! De Japanse gangster uithangen in de eighties is tof omdat het echt wel een periode van overvloed was in het land van de rijzende zon. Het land zat in een economische boost en het geld rolde. Dat kapitalisme zit erg ingebakken in Yakazu 0 waar je geld kan besteden aan alles van dure whiskey tot uitbreidingen van je skilltree. Tegenstanders die je verslaat laten geld achter, je verdient geld met opdrachten..als gangster zwem je er haast in. Je hebt zoveel geld tot je beschikking dat je het gewoon op de grond kunt gooien om afleidingen te regelen. Dat decadente van het gangsterbestaan zorgt in wisselwerking met de cheesyness van de jaren 80 setting voor een heerlijk sfeertje.
Het verhaal en de setting zijn best meeslepend te noemen, maar uiteraard is er ook nog zoiets als gameplay. Op dat vlak was ik eveneens grotendeels tevreden met Yakuza 0. Het knokken voelt erg arcade en zelfs gedateerd aan, maar heeft gelukkig iets meer variatie aan boord dan de vorige titels die ik gespeeld had. Elk personage heeft drie vechtstijlen die gaan van rechttoe rechtaan vechten met behulp van wapens tot een trage stijl die je stevig doet uithalen en een hele snelle die doet denken aan van dat breakdance vechten dat in de jaren 80 populair was. Het leuke is dat je constant kan wisselen tussen die vechtstijlen en je in theorie dus je strategie kunt aanpassen naargelang de vijand. In de praktijk vond ik voor mezelf echter al snel de moves die het beste effect hadden en ging ik combo’s spammen. Het vechten kan dus uiteraard een tikje repetitief worden, maar dat maakt het niet minder bruut. Een straatboefje met zijn kop tussen de deur van een auto duwen en dan de deur dicht trappen? Ja, met een Yakuza spot je duidelijk niet.
De over the top gevechten en het intrigerende drama zijn in overdaad aanwezig in dit Yakuza 0, maar ook op vlak van gekkigheid bleef ik gelukkig niet op mijn honger zitten. Hoe loodzwaar het verhaal soms kan worden, in de zij-opdrachten zit die luchtigheid verstopt en doe je random stuff zoals iemands vriendje spelen of op kippen jagen. Daar stoppen de afleidingen echter niet want er is uiteraard nog meer. Je kunt bowlen en vissen en een soort schaakspelletje spelen of Karaoke zingen of dansen. Je kan oude SEGA-games spelen in de arcade of wedden op worstel-matchen tussen bikini babes. Is alles even diepgaand of zelfs smaakvol? Zeker weten niet, maar het draagt wel allemaal lekker bij aan het uitbouwen van de spelwereld, zelfs het seksisme. Dat laatste aspect van de game is uiteraard ietwat van een hangijzertje. De Yakuza-games wordt namelijk vaak verweten vrouwonvriendelijk te zijn met het uitbaten van hostess clubs en vele momenten waarop vrouwen gereduceerd worden tot niet meer dan eyecandy. Dat is gewoon zo, ook in Yakuza 0 weer met de bikini-babes. Persoonlijk stoort het mij geenszins omdat de game nou eenmaal het surrealistische leven van Japanse gangsters in de jaren 80 probeert te evoceren. Seksisme hoort er mij als grote tatoeages met Koi.
Misschien had ik nog net ietsjes leukere minigames verwacht op basis van de reputatie van de reeks, maar desondanks was deze prequel een erg leuke hernieuwde kennismaking met de reeks. Het sterke verhaal, de stoere knokpartijen en de vele zij-opdrachten zorgen voor een heerlijke mengelmoes die me vele uren bleef boeien.
