Okay, laten we maar meteen die grote open deur met een dropkick intrappen, Immortals: Fenyx Rising voelt erg vertrouwd aan nietwaar? Je kan er gewoon niet omheen dat dit een game is die exact voelt als het antwoord op de vraag: Wat als het team achter Assassin’s Creed Odyssey een game als Breath of the Wild zou maken? Immortals voelt op die manier als een game die erg veel dingen doet die andere spellen eerder al beter deden, maar of dat echt erg is? Immortals toont nog maar eens aan dat een game niet grensverleggend hoeft te zijn, zolang de bouwstukjes maar goed zitten.
Immortals leent dus elementen van twee grote games die het, laat ons eerlijk zijn, grootser en beter voor deden, maar weet wel een goede middenweg te vinden tussen de twee en tegelijk een eigen smoeltje te hebben. Het resultaat is een game die opvallend gefocused is in wat het wil brengen. Om te beginnen is het een typische Ubisoft open world game vol quests en zij-opdrachten, maar de schaal ligt dus een stuk kleiner dan gewoonlijk. Er zijn slechts een handvol regio’s om in op avontuur te gaan en met wat tempo kun je de main quest op een uurtje of twintig achter de rug hebben. Is het raar dat ik dat als een pluspunt zie? Na de ruim tachtig uur van Valhalla en andere games in dit genre is het gewoon fijn om een sandbox game te spelen die geen maanden duurt om uit te spelen.
Het verhaal begint wanneer onze jonge held Fenyx aanspoelt op het gouden eiland, een plek ontworpen door de legendarische uitvinder Daedalus die bedoeld is om als thuis voor de vele Griekse goden en halfgoden te fungeren. Dat het niet het ideale moment voor een visite is blijkt al snel, want Typhon, de zoon van titaan Gaea is uit zijn gevangenis ontsnapt en zinnend op wraak. De goden worden overweldigd door de overmacht van Typhon en zijn leger, wat betekent dat de taak om het eiland te redden uiteraard op jouw schoudertjes terecht komt. Fenyx vertrekt op een queeste op zoek naar vier oeroude krachtige goden die kunnen helpen met de strijd tegen de grote slechterik. Het is een traditioneel verhaaltje dat bedoeld is als opstapje voor een kleine held die grootse daden zal moeten verrichten, maar de vertelwijze is niet bepaald klassiek. Het komt er op neer dat het hele verhaal verteld wordt door Prometheus en Zeus die een beetje fungeren als commentatoren bij een sportwedstrijd die de dingen die je uitspookt voorzien van de nodige oneliners en analyses. Echt hoogstaand kun je de humor die van de commentatoren uitgaat nou niet bepaald noemen, maar de jokes vliegen zo snel voorbij dat je niet anders kan dan glimlachen om de vele dad jokes die de revue passeren. Het zorgt voor een luchtig toontje dat erg goed past bij de game.
De game zelf, die is dus Breath of the Wild gemengd met een gesimplificeerde Assassin’s Creed Odyssey. Je hebt verschillende regio’s waar je elk van de vier verdwenen goden moet vinden, elk met een stijl die gaan van graslanden tot woestijn en besneeuwde bergen en binnen die regio’s heb je de main quests en zij-opdrachten. Je stamina is ook hier, net als in Breath of the Wild, van groot belang. Het bepaald hoe goed je kan klimmen of vliegen, hoe stevig je kan uithalen tijdens het vechten, stamina is dus de sleutel tot succes. Gelukkig is er genoeg te vinden in de spelwereld om de relatief zwakke Fenyx die aanspoelt aan het begin van de game uit te laten groeien tot een sterke badass. Je kan ambrozijn vinden die overal in de spelwereld verstopt zit, maar kan ook de vaults bezoeken. Deze vaults transporteren je naar Tartaros waar je tegenover vijanden en puzzels komt te staan die je een beloning kunnen opleveren bij succes. Echt breinbrekers hoef je hier niet bij te verwachten, eerder gevallen waarbij je rotsblokken langs obstakels moet manoeuvreren of windstromen manipuleren met je pijl en boog. Naast de vaults zijn er ook nog de heroïsche uitdagingen waarbij je bijvoorbeeld voor Odysseus een pijl voorbij obstakels moet mikken. Of wat dacht je van schatten die je kan vinden, al dan niet bewaakt door wat monsters? Al die zaken bezorgen je gaandeweg betere wapens, armour, sterkere stamina,health en andere zaken die je helpen om een sterkere held te maken die het gespuis van Typhon in de pan kan hakken. In het begin kan je nauwelijks een uitgebreide heuvel op klimmen of een stevige tik met een zwaard uitdelen, maar hoe verder je speelt, hoe sterker je wordt. Het voelt hoogst bevredigend om na een bescheiden begin na een tijd in staat te zijn om bergen te beklimmen en cyclopen stevig pijn te doen.
Het is omdat de game erg hard gebouwd is op dat gevoel van progressie dat de combat in het begin van de game een tikje suf voelt. Fenix is zwakjes en heeft niet het uithoudingsvermogen voor zware gevechten, het voelt dus allemaal wat simpel. Dat verandert dus allemaal met spelen. Niet alleen je stamina verbeterd, maar je speelt ook goddelijke krachten vrij en weet je abilities op te waarderen. De simpele, saaie gevechten van in het begin maken al best snel plaats voor iets dat veel leuker is. Al snel ontwijk je vijandelijke aanvallen, spring je door de lucht terwijl je pijlen afvuurt en deel je wat loeiharde meppen uit in een heerlijke combo van mythologische pijn. Het is die uitbouw van je personage die Immortals zo fijn maakt voor me, want de subtitel “Fenyx Rising” is echt wel passend gekozen. Jij bouwt spelenderwijs het personage uit tot een Oud Griekse held en dat zorgt voor een erg leuke Gameplay Loop. Het pleit ook in het voordeel van Immortals dat het uiteraard een aparte look heeft. Het is een game die wat speelser en fantasierijker qua opzet is dan bijvoorbeeld een Assassin’s Creed Odyssey en dat resulteert in een ietwat meer cartoony stijl. Het is misschien niet de meest gedetailleerde spelwereld, maar Immortals ziet er vaak wel degelijk visueel aantrekkelijk uit wanneer het aankomt op het gebruik van felle kleuren en lichteffecten. Voor een game die veel van haar ideeën leent bij andere titels, heeft het wel een verrassend eigen audiovisuele stijl.
Immortals: Fenyx Rising zal weinig originaliteitsprijzen winnen, maar dat doet geen afbreuk aan het feit dat het een hoogst vermakelijke game is. Je hoofdpersonage uitbouwen is erg fijn, de spelwereld is amusant om te verkennen en de humor en stijl is gewoon charmant. Nee, origineel is het allemaal geenszins, maar erg leuk om te spelen? Dat zeker.
