Ik ben een ontzettende voetbalfan. Ik heb abonnementen op voetbaltijdschriften en betaalkanalen en heb ook nog eens een seizoenkaart van de plaatselijke eredivisie-club. Daarnaast sluit ik af en toe weddenschappen af en praat ik elke maandagmorgen met mijn vrienden over het afgelopen speelweekeinde. Natuurlijk speel ik ook graag een potje voetbal op mijn PlayStation: ik sla tegenwoordig geen deel van FIFA meer over en zie dat de game veel potentieel heeft op de next-gen consoles. Toch ben ik af en toe het voetbal een klein beetje zat. Vooral als mijn favoriete club verliest wil ik soms iets anders. En iets anders, daar valt Inazuma Eleven 3: Team Ogre Attacks zeker onder.
Nee, Inazuma Eleven 3: Team Ogre Attacks is zeker niet voetbal zoals je het kent. Het is sowieso een vrij Japanse kijk op het spelletje met de lederen knikker. Een Japanse kijk op realistisch voetbal levert vaak al een iets ander beeld op (zie Pro Evolution Soccer), maar als we een Japans beeld krijgen van fantasievoetbal, dan weet je eigenlijk al dat het met het normale spelletje vrij weinig te maken heeft. Natuurlijk, je speelt nog wel elf tegen elf en het veld heeft nog steeds dezelfde vorm en dezelfde lijnen. Bovendien is het idee dat jouw team de bal wat vaker langs de keeper krijgt natuurlijk aanwezig. Maar daar houdt het daar dan ook wel mee op.
Inazuma Eleven 3: Team Ogre Attacks bouwt voort op de eerdere Inazuma Eleven-games en heeft voor de fans weer de kenmerkende gameplay. Je kunt deze versie het beste vergelijken met Pokémon Silver, Gold en Crystal, waarbij Team Ogre dan de Crystal van het stel is. Wel volgt de game een heel ander verhaal, hoewel de verhalen van Team Ogre en Inazuma Eleven 3: Bomb Blast weldegelijk een beetje door elkaar heen lopen. Daar moet je maar zelf achter komen, aangezien het in een game als Inazuma Eleven voor een groot gedeelte ook om het verhaal draait.
Mijn zeer gewaarde collega Auke van Leersum schreef het ook al in zijn review van Bomb Blast: “Je speelt niet alleen maar wedstrijden in Inazuma Eleven, het is in de basis gewoon een Japanse RPG”. Daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven. In een RPG ben je bezig om allemaal voorwerpen te verzamelen om zo je personages beter te maken. “Belangrijkste om in de gaten te houden zijn uiteraard je gezondheid (FP) en je technische punten (TP). Je TP zijn erg belangrijk aangezien je daar je speciale bewegingen mee kunt uitvoeren, die cruciaal kunnen zijn in het winnen van een wedstrijd”, schreef Auke al in zijn review. In Team Ogre Attacks is dat opnieuw het geval. De speciale bewegingen maken de game zo bijzonder. Deze bewegingen zien er erg spectaculair uit en zorgen ook voor opnieuw dat RPG-gevoel in de game. Deze speciale moves krijg je namelijk niet alleen door verder te komen in het verhaal, maar je kunt ze ook kopen of vinden in de wereld.
Een probleem dat ik vaak met RPG’s heb is dat ik niet bepaald in de game kan komen. Het tempo is me te laag of het is me te ingewikkeld. Dat laatste valt mij nog wel mee in Inazuma Eleven, maar het tempo vind ik persoonlijk echt te laag. Vooral aan het begin van de game is het heel erg doorbijten. Ik sta hier overigens niet alleen in, het is namelijk ook een probleem waar Auke in zijn review van Bomb Blast tegenaan liep. De wedstrijden bestaan uit een aantal simpele handelingen op het touchscreen. Dit begon mij op den duur behoorlijk te vervelen. Net als Auke had ik misschien te veel voetbal van de game verwacht. Zoals al eerder gezegd: ik ben een ontzettende voetbalfan, maar ik kreeg het idee dat de wedstrijden een beetje bijzaak zijn in Inazuma Eleven 3: Team Ogre Attacks. De wedstrijden zien er op zich best prima uit, de stijl uit de tekenfilms wordt zeker goed overgenomen, waardoor de wedstrijden er grafisch in ieder geval heel spectaculair uit zien. Dit weet de gameplay echter toch niet te redden.
Ik weet niet wat het is met Inazuma Eleven 3: Team Ogre Attacks, maar het weet mij helaas niet echt te pakken. Voor een RPG is de game in mijn ogen te licht, waar de game aan het begin erg saai is. Ik keek uit naar de onderbrekingen met een voetbal, maar ook die onderdelen wisten mij niet bepaald de overtuigen. De wedstrijden zijn erg simpel en hoewel ze er wel goed uitzien, weten zij mij toch niet helemaal te pakken. De balans tussen sport en RPG slaat ver uit richting RPG, maar het is toch wel een stukje anders dan échte RPG’s. Voor de fans is het een mooie game, maar als je al niet van Inazuma hield, dan weet deze game je ook niet te overtuigen.
[review pros=”+ Fans zullen hier blij mee zijn
+ Ziet er prima uit” cons=”- Te weinig voetbal
– Komt langzaam op gang
– Eigenlijk niets veranderd” score=65]
