Eén van de beste Live Arcade-games die ik speelde op mijn Xbox 360 was zonder twijfel Limbo. De grafische sfeer, de sterke gameplay en de algehele feel van dat spel was fantastisch. Nu komt de ontwikkelaar achter deze game met een compleet nieuwe game. En Inside is nog beter dan Limbo ook!
Inside is een vreemde eend. Wanneer je het spel ziet, ziet het er niet uit als een product waar je lol mee gaat hebben. Alles is grauw, vies, vergaan. Het is visueel dan ook te zien dat we hier te maken hebben met een game afkomstig van dezelfde studio als de mannen en vrouwen achter Limbo. Waar Limbo echter volledig zwart en wit was, krijgt Inside af en toe wat kleur. Zo is het shirt van de persoon onder je knoppen knalrood of lopen er felgele kuikens achter je aan op diverse momenten. Het deed me soms denken aan de film Shindler’s List. Het brengt een depressie met zich mee, iets wat enorm past in de wereld waarin Inside zich afspeelt. Want weet wel, dit is een wereld waar je niet in wil wonen. Het duurt niet lang voordat een persoon achter je aan komt rennen, een jachthond tegen je aan springt. Mocht dit gebeuren, dan sterf je. Daar is geen twijfel over mogelijk. Je nek wordt doorgebeten, kogels gaan je hoofd in, je keel wordt dichtgeknepen tot je geen adem meer hebt.
Alles is grauw, vies, vergaan. De wereld om je heen is klaar. Heeft zijn nut gehad. De kleuren zijn er uit, de dood lijkt het enige wat over is. De wereld wordt op een prachtige manier neergezet door de ontwikkelaar, door minimaal in te zetten met hoogstaande technieken. Geen personage zal ooit iets zeggen, er is amper muziek aanwezig. Teksten in beeld zijn afwezig. Het spel voelt heel minimaal aan, iets wat zeker aan de sfeer bijdraagt. Wederom zeer vergelijkbaar met Limbo. De mannen die achter je aanzitten onderscheiden zich van jou doormiddel van hun kleding. De rest van de mensheid loopt als een slaaf over de wereld. Zieke slaven, haast zombies te noemen. Waarom dit is weet je niet. Er is geen uitleg. Het is gewoon zo. Wie de controle heeft is onduidelijk. Waarom ze achter je aanzitten is onbekend. Je moet er mee leren leven. Er is geen hoop in deze game waarin je non-stop van links naar rechts blijft rennen om zo het einde te behalen. Als een gigantisch lang level probeer je in leven te blijven. Er is geen uitweg.
Je kunt rennen en springen. En soms kun je een extra actie uitvoeren. Zoals een wiel omdraaien, een kast verschuiven of klimmen in een touw. That’s it. Geen uitleg over de controls. Het is jij tegen de wereld, gevuld met puzzels, om de eindstreep te behalen. De puzzels zijn geen breinbrekers, maar net uitdagend genoeg om je even tot een halt te roepen. De moeilijkheidsgraad ligt lager dan in Limbo, maar nog steeds is het geen game waar je zo even doorheen loopt. Sterven zul je, vaker dan eens. Ook zul je, door je hoofd in een machine te stoppen, even de slaven kunnen besturen. Jouw acties worden door hen gekopieerd. Iets wat uiteraard in puzzels meerdere keren gebruikt dient te te worden.
Hoewel minimalisme in het DNA van het spel zit, geeft het soms te weinig uitleg. Er zijn momenten waarop je dingen kunt, gewoon omdat het spel vind dat je dit kunt. Onder water ademen, terwijl je eerder nog verzoop? Hoe? Zonder uitleg pik je deze skill ineens op. Inside geeft geen antwoorden maar brengt alleen vragen. En hoewel dat misschien ook wel tof is, had het op sommige momenten best een beetje meer kunnen zijn. En het einde? Zonder veel te verklappen… dat had anders gekund…
Op veel punten is Inside briljant te noemen. Op andere laat het spel net wat steekjes vallen. Vond je Limbo geweldig? Dan is de aanschaf van Inside haast verplicht. Binnen drie uur heb je het einde weten te bereiken, maar ben je wel een fantastische ervaring rijker. Dit zou voor velen zomaar eens de game van het jaar kunnen worden…
