Ik ben niet in het bezit van een PlayStation VR. Sterker nog, ik heb geen PlayStation 4 in huis. Toch was er deze Gamescom één game die ik even wilde zien op Sony’s platform. Nee, het was niet Death Stranding (al heb ik wel even wat interactie met Hideo Kojima gehad). Het was Iron Man VR. Een game waarvan ik nu al weet dat ik ‘em niet meer ga spelen. Maar dat ligt niet aan het spel.
Kijk, het moge duidelijk zijn. Ik ben gek op Marvel. Dat is waarschijnlijk niet iets wat jij als nieuwe informatie moet verwerken nu. Wanneer je al langer op GameParty struint heb je mijn liefde voor de gigant vast al eens voorbij zien komen. Het MCU, de games, de comics, de merch; ik wil het allemaal. Ik heb in het verleden dan ook vele games van Marvel gespeeld. De LEGO-titels, de niet verkeerde Captain America van Sega (die heel erg Batman Arkham wilde zijn). Hell, ik ben zelfs met die tekentablet van THQ aan de slag gegaan omdat er een Marvel aanwezig was. Ik speelde games op Facebook, op de iPhone en op elk platform waar Marvel maar aanwezig was. Maar nog nooit eerder op de PlayStation VR.
De reden dat ik met Iron Man aan de slag wilde, en er zelfs gewoon voor in de rij heb gestaan? Simpel. Dit is de game die je de power fantasie geeft zoals je die wil hebben. Dit is niet de game waarin jij met Iron Man speelt, dit is de game waarin jij Iron Man bént. En dat is toch wel even een verschil. Je ziet wat Tony Stark ziet wanneer hij het masker op zijn hoofd zet. En eigenlijk begint de game dan ook net daarvoor. Ik zie hoe het masker ‘over mijn hoofd’ geschoven wordt en hoe de HUD in beeld geladen wordt terwijl F.R.I.D.A.Y. (je vrouwelijke AI) je welkom heet. Het is een scene van misschien zes seconde, maar ik vergat heel de Gamescom om mij heen. Ik was niet Bas op die gekke, drukke beursvloer. Nee, ik was Tony Stark in een Iron Man-pak! Die gaat van de bucketlist af!
Enkele seconde later hover ik boven Tony’s Mans… nee… boven mijn Mansion en leer ik hoe ik het pak bestuur. De thrusters die mij voortbewegen komen uit mijn handen. Door mijn handen omlaag en naast me te houden (met een Move controller) vlieg ik recht omhoog. Armen naar achteren en ik vlieg naar voren. Ik stuur door mijn lichaam te bewegen, door mijn armen te laten navigeren. Iets wat zeker in het begin even lastig was (Iron Man vliegt stiekem best snel) maar wanneer je het eenmaal door gaat hebben voel je je machtig. Je voelt je écht Iron Man. Ik benadruk het nog eens. Ik was Iron Man! Na wat gevlogen te hebben richting mijn Mansion, stunts uit te hebben gehaald door rakelings langs rotsen te vliegen en zelfs door een grot te gaan, is het tijd voor de volgende combat situatie.
Drones! Niet die dingen die je in een Apple Store kunt kopen waarmee je de meest fantastische beelden kunt filmen in 4K, maar de gevaarlijke versies die op je schieten en je uit de lucht willen knallen. Ja, die drones! Niet eentje, niet twee, maar een hele hoop. Targets! Door met mijn hand (met de Move controller dus) te richtingen op zo’n Drone en op het juiste moment een knop in te drukken, laad mijn wapen op om de drone uit de lucht te knallen. Ook dit gaat even onwennig, maar enkele minuten later vloog ik door de lucht om met één, soms zelfs twee handen tegelijk drones uit de lucht te halen. Geloof me, je voelt je zo enorm stoer wanneer je twee drones tegelijk neer haalt terwijl je geen snelheid verliest. Ik had echt het gevoel geweldig te zijn. Ik was Iron Man, verdomme!
Natuurlijk werden Drones gevaarlijker, kon ik ze uit de lucht schieten (en later ook slaan door die beweging na te bootsen en een knop in te drukken) en zo mijn Mansion redden. Met een voldaan gevoel vloog ik terug naar Stark’s huisje aan zee. De missie was voorbij, de headset ging af. Ik was Iron Man. Maar nu was ik weer Bas. Een Bas die even moest bevatten hoe tof het was wat hij net speelde. De game oogde misschien niet super mooi, maar het deed exact wat het moest doen. Het gaf mij het idee Iron Man te zijn. En man oh man. Dat wil je. Hoe lang deze game gaat worden en hoe afwisselend de missies zijn durf ik niet te zeggen. Ik zeg alleen dat wat ik zag geweldig was. Terwijl ik naar buiten liep citeerde ik Stark dan ook uit de eerste film.
“Yeah, okay. Yeah. The truth is… I am Iron Man.”
