Games gebaseerd op films hebben het vaak zwaar. Stel je dan even voor dat je een game moet maken gebaseerd op een film die over nazi´s gaat. Nazi´s die zich jarenlang onder de radar hebben weten te houden door in de donkerte van de maan te verblijven en zich daar zijn blijven ontwikkelen met dezelfde planning als 70 jaar geleden; wereldheerschappij. Ik geef het je te doen. Ontwikkelaar Reality Pump heeft toch de basis van de film goed weten te behouden. Het is alleen de vraag of dat het enige is waarmee de game zich boven water weet te houden.
Iron Sky Invasion is een space shooter. En daar was ik wel weer ’s een keer aan toe. Ik hou van shooters en films of series die zich in de ruimte afspelen dus het is zeker in mijn straatje. Het startmenu ziet er wat simpeltjes uit, met maar een paar keuzes waar ik al snel Tutorial uit kies. De basisprincipes worden toegelicht en het is allemaal heel simpel. Toch valt het gelijk op dat de game er niet heel erg 2013 uitziet. Het lijkt eerlijk gezegd meer een game van een aantal jaartjes geleden, het oogt iets te gewoontjes. Er is niet echt oog voor detail en dat vind ik een afbraak aan de ervaring van een game. De ruimte is iets magisch en moet ook zo gepresenteerd worden. Het moet van je scherm spatten, in HD. Lasers moeten om je heen vliegen en het geluid moet fantastisch zijn. Helaas krijg ik hier een wat fletse indruk.
De ruimteschepen die je mag besturen zijn niet heel stoer en de HUD is minimaal. Zo nu en dan krijg je een cutscene waar je een gesprek voert met je opdrachtgever, de presidente van de Verenigde Staten en nog wat andere karakters. Deze cutscenes vullen helaas wel een vierde van je scherm en aangezien de game erachter gewoon doorspeelt, word je visie aardig geblokt. Het maakt niet veel uit, want de cutscenes komen pas op als je een missie hebt gedaan. Toch is het vervelend als je net aanvliegt op een ruimtestation en je deze nog wil proberen te ontwijken. De cutscenes met je partners op aarde zijn ook niet om naar huis te schrijven. Zo zie je soms dat de acteurs hun teksten van de autocue oplezen en er is totaal geen binding tussen de karakters, er is geen chemie. Er wordt geprobeerd om je de indruk te geven dat ze een relatie met elkaar hebben door elkaar koosnaampjes toe te roepen, maar het voelt allemaal misplaatst.
Uiteindelijk gaat alles om de gameplay. Het vliegen met de ruimteschepen is op zich gebalanceerd, maar er ontbreekt een gevoel van snelheid. Vijanden neerknallen geeft een verzadigd gevoel, alhoewel je wel redelijk snel door je raketten heen bent. Ook je lasers kun je beperkt gebruiken, ze raken namelijk oververhit. Het ingenieuze is echter wel dat je het vermogen van je schip kan verdelen naar zowel je wapens als je schild. Zit je schild er dus bijna doorheen, dan kun je je vermogen omleiden naar je schild zodat deze weer op peil is. Dat is erg fijn als je door een groot vijandig schip dik onder schot bent genomen. Ook is er elke keer weer een wapenkrat beschikbaar die je onderweg kunt oppikken om je raketten aan te vullen. Je zal dus niet snel zonder wapens komen te zitten.
De moeilijkheidsgraad van de game is een lastig iets om te bepalen. Soms krijg ik het in één beurt voor elkaar om een gigantisch schip neer te halen en soms ga ik om de haverklap dood. Het ligt er grotendeels aan hoe je aan komt vliegen. Zodra je de guns van een vijandig schip hebt weten te vernietigen gaat het al een stuk makkelijker worden. Als je dan ook nog eens de juiste richting kiest om aan te vliegen voor een nieuwe aanval, dan kun je schepen die twintig keer groter zijn dan jezelf pletten als een vervelende vlieg. Toch is Iron Sky: Invasion daar ook niet helemaal in geslaagd. Het is namelijk lastig om te zien hoe je je vlucht moet maken en daarbij ga je soms uit onverwachte hoek zodanig onder vuur genomen worden zodat het je niet eens meer lukt om je schild op peil te houden en is het plotsklaps over.
Helaas heeft deze game mij niet weten te overtuigen. Nadat ik meerdere malen tot ruimtestof was vermalen, kreeg ik kamikaze neigingen. Toen ik er achter kwam dat ik mijn schip niet eens kon laten ontploffen op een vijandig schip, maar er als een soort brokstuk tegenaan botste en er hortend en stotend langs vloog, was de maat vol. Ik mis de realiteit, in zoverre je daarvan kan spreken, en de pure bombastische laser gevechten die kleurrijk van mijn scherm zouden moeten spatten. Ik kan niet anders dan het een mager cijfer te geven. Schade, Iron Sky, alles ist vorbei…
[review pros=”+ Komt overeen met de film
+ Killen van nazi’s is altijd leuk” cons=”- Grafisch achterhaald
– Onvoldoende diversiteit
– Geen chemie tussen karakters” score=46]
