Net als bij de nachtelijke release van GTA V, waar echt bizar veel mensen op af kwamen, was ik ook tijdens de release van Call of Duty: Ghosts weer naar de bioscoop. Dit keer voor een avond die exclusief voor Pathé Unlimited pashouders gereserveerd was. De voorpremière die we voorgeschoteld kregen was “The Counselor”. Na het zien van de trailer was ik eigenlijk vrij enthousiast, zeker gezien de behoorlijk bekende en ervaren cast. Nou, wat kan je dan toch teleurgesteld worden, want behalve dat er in die 117 minuten niets opwindends gebeurde, werd het verhaal naarmate de tijd verstreek ook niet echt duidelijker. Wat voor mij wel duidelijk was was dat ik Ghosts zo snel mogelijk in huis wilde hebben en gelukkig was één van mijn collega’s daarvan op de hoogte. Ik keek echt uit naar het spelen van deze game hoor, maar ben dan toch niet iemand die midden in de nacht in de rij gaat staan voor een dergelijke release. Ik kan dan heel goed wachten totdat ik weer eens in de stad ben of iets dergelijks, maar omdat de vrouw van mijn collega moest werken (in verband met de release) kon zij mooi een exemplaartje voor mijn PlayStation 3 meenemen natuurlijk.
Anders dan bijvoorbeeld bij een game als GTA, speel ik Call of Duty uitsluitend online. Ik heb werkelijk nog geen moment van mijn leven besteed aan de singleplayer. De reden hiervoor is heel simpel: de tijd die ik besteed aan de singleplayer kan ik niet besteden aan de multiplayer en dat zit me niet lekker. De Special Ops daarentegen vindt ik zo nu en dan nog best de moeite waard, zeker als je deze met meerdere mensen tegelijk doet (hetzij online, hetzij split-screen). Verreweg de belangrijkste reden dat ik deze game om het jaar koop (Black Ops vindt ik namelijk niks) is het online gedeelte. Als ik mezelf vergelijk met een aantal van mijn vrienden, dan besteed ik eigenlijk helemaal niet zo gek veel tijd aan het spelen van games. Zeker doordeweeks niet. Ik vind het vaak dan wel lekker om tussendoor, of voordat ik naar bed ga, nog even een uurtje te knallen en daar leent Call of Duty zich natuurlijk prima voor. Ondanks dat ik niet constant bezig ben met het customizen en verbeteren van mijn soldaten, geeft het spelen van Call of Duty mij wel altijd een bepaald gevoel. Een gevoel wat ik niet kan omschrijven, maar wat wel heel herkenbaar en vertrouwd is. Zo zullen er ongetwijfeld meer mensen zijn die aan bepaalde games bepaalde gevoelens en/of gebeurtenissen linken.
Als het even tegenzit zal ik pas op vrijdag mijn eerste echte kennismaking met Ghosts gaan maken, wanneer de eerste game-avond na het Modern Warfare 3 tijdperk op de agenda staat. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk sta te popelen om hieraan te beginnen, want hoe vet MW3 ook was, op een gegeven moment raak ik toch op de meeste maps en guns uitgekeken en ben ik gewoon toe aan wat nieuws. Ik vind het begin dan ook altijd het leukst, wanneer je nog op ontdekkingsreis bent en bezig bent je favoriete maps, guns, en in het geval van Ghosts, je specialisme te ontdekken. Omdat ik iemand ben die nogal eens als een soort ongeleid projectiel door de map rent en schiet op alles wat beweegt, lijkt een klein vol automatisch wapen met een stevige handgun als back-up mij een veilige en verstandige keuze. Dit is wel de type soldaat die ik in iedere voorgaande versie van CoD ook al creëerde, dus daarom vind ik het een positieve verandering dat het behalen van de verschillende Prestiges dit keer is vervangen door iets anders, namelijk het kunnen creëeren van een extra soldaat (ieder met zijn eigen specialisme). Deze dien je overigens ook weer te “trainen” tot een bepaald level om de volgende extra soldaat weer vrij te spelen. Op deze manier krijg ik in ieder geval veel meer het idee dat ik een voordeel heb ten opzichte van de mensen die nog niet zoveel XP hebben verdiend als ik. Dit in tegenstelling tot het verkrijgen van een ander icoontje voor je naam en het opnieuw moeten vrijspelen van je behaalde guns.
Ghosts zal naar verwachting de versie van CoD zijn die ik de komende twee jaar aan het spelen ben. De naam vindt ik in ieder geval al lekkerder klinken dan zijn voorgangers, dus als de gameplay minimaal net zo goed is, dan hoef ik me de komende twee jaar niet te vervelen. Voor degenen die behoefte hebben aan een bescheiden demonstratie Team Deathmatch… JanH52i op het PlayStation Network.
Één keer per maand verschijnt “Jan Haak vs The World”. Hierin vertelt deze strateeg aan welke games hij sinds de 90′s het meeste plezier beleefd. Zijn liefde voor games uit “die goeie oude tijd” staat centraal. Met een vooruitstrevende blik zal hij ons weer doen verlangen naar het verleden.
