Qua releases moet de third party-support voor de Nintendo Switch nog een beetje op gang komen; logisch ook zo kort na de release. Just Dance 2017 is bij het grote publiek ongetwijfeld een van de bekendere launchtitels van een third party-ontwikkelaar en kan misschien al wel een klein voorproefje bieden in welke vorm multiplatform mogelijk gaat zijn op de Switch.
Wat naam betreft is Just Dance geen vreemde voor Nintendo; juist op de Wii en Wii U deden de games vanwege het hoge party-gehalte geen slechte zaken. Ondanks dat de game oorspronkelijk al bijna een half jaar geleden uitkwam, is een release op de Switch dan ook geen grote verrassing.
Technisch gezien kunnen we kort zijn, en dat is positief: dit is in de basis precies dezelfde game als op Wii U, Xbox One en PlayStation 4. Alles loopt soepel op de Switch-hardware, bewegingen worden goed geregistreerd en ook de extra (betaalde) streaming Just Dance Unlimited, waarmee je voor drie á vier euro per maand ruim tweehonderd nummers extra krijgt, werkt als een zonnetje. Content-wise is er voor de Switch helaas weinig extra’s ten opzichte van de andere platformen; het nummer ‘How deep is your love’ van Calvin Harris is tijdelijk exclusief te spelen, maar zal later via Just Dance Unlimited ook op andere platformen speelbaar worden.
Fijnste aspect van deze Switch-versie is de ondersteuning van de Joy-Con. Per speler heb je er ééntje nodig, waardoor je zonder extra hardware te hoeven kopen al gelijk met zijn tweeën kunt gamen. Op de fijnste manier althans, want het is (net als bij de andere versies) ook mogelijk om je smartphone als controller te gebruiken na het downloaden van de corresponderende app. De gemiddelde smartphone houdt echter minder comfortabel en solide vast dan een Joy-Con, dus als je de keuze hebt is het wat ons betreft geen lastige. Technisch gezien is er overigens geen verschil; ook door je smartphone worden de bewegingen goed en zonder lag gedetecteerd.
Duidelijk is wel dat Just Dance een échte consolegame is. Dit is geen spel om onderweg te spelen. Natuurlijk in beginsel omdat je bijvoorbeeld in de trein niet als een malloot om je heen gaat staan zwaaien, maar ook omdat het scherm van de Switch hier simpelweg te klein voor is. Als je de console met behulp van de kickstand op een tafel zet (in handheldmode is Just Dance uiteraard sowieso onspeelbaar) en je er verder dan een meter of twee vanaf staat, zie je al amper welke bewegingen je moet maken. En dat geldt voor het geval je in je eentje speelt. Met twee of meer spelers is het dus helemaal lastig om undocked te spelen. Zeker in het geval van een partygame als deze is dat een gemis, juist dit is zo’n gelegenheid waarbij je je Switch overal wilt kunnen gebruiken waar je hem neerzet. Handiger (en technisch vast niet onhaalbaar) zou het zijn als de dansmoves uitvergroot weergegeven worden in undocked mode. Lezen jullie mee voor Just Dance 2018, Ubisoft?
Voor de rest doet de game wat je ervan verwacht. Met ruim veertig nummers bevat de basisgame een aardige muziekbibliotheek, waaraan Just Dance Unlimited (dat je overigens drie maanden gratis krijgt als je de game aanschaft) nog eens ruim tweehonderd nummers toevoegt. Het blijft hilarisch om Just Dance op een feestje met meerdere vrienden samen te spelen – vooral als ze (net als ik) zo stijf zijn als een hark.
Met diverse verschillende modi, zoals een fitnessmode, wordt geprobeerd om Just Dance 2017 wat meer variatie te geven, maar uiteindelijk komt het toch simpelweg neer op (proberen te) dansen. Of in ieder geval de aangegeven bewegingen volgen. De Switch-versie is een prima keuze wanneer je de game nog niet hebt, maar biedt niet voldoende om een extra aanschaf te waarborgen.
