Maar, ik ben toch weg bij GameParty? Klopt! Sinds 1 januari schrijf ik niet meer voor de site waar ik meer dan dertien jaar actief was. Maar toch, soms moeten dingen gewoon even gebeuren. Zoals deze review. Want als gigantische Disney-fan is Kingdom Hearts III toch echt een game die ik wilde reviewen. Dus ik ben weer even terug…
Het is haast niet te bevatten dat Kingdom Hearts III beschikbaar is. Ik speelde de game op de Xbox One, terwijl het vorige deel nog verscheen op de Playstation 2. Twee generatie consoles verder om het slotstuk van deze trilogie te kunnen spelen. Wat hebben we lang moeten wachten.
Het is een bijzondere serie, die Kingdom Hearts. Waar ik persoonlijk een gruwelijke hekel heb aan de ‘Japanse RPG’ zoals Final Fantasy, wist de eerste Kingdom Hearts mij toch deze kant op te trekken. Doordat de actie sneller was dan in die standaard ‘JRPG’s’, (het is meer een Action RPG, natuurlijk) maar vooral door de mengelmoes van de personages uit Final Fantasy en Disney. En zeg je Disney, dan zeg je Bas. Daarom speelde ik het verhaal van de eerste game in 2002 meerdere keren uit op de PlayStation 2. Met personages als Sora, Kairi en Riku betrad ik diverse werelden om te vechten tegen ‘The Heartless’. Het was vooral die link met de Disney-personages die mij de game liet koesteren en in 2005 ook het vervolg liet spelen. Daarin ging ik opnieuw met de bekende personages op stap om te vechten tegen ‘The Nobodies’. Weer was het de mix met Disney die mij liet genieten van een genre waar ik normaal met een boog omheen liep. Het gaf me emoties. De opoffering van Goofy, zijn dood, ik ben het nooit vergeten. Sinds die game verschenen er een hoop delen die ik niet speelde, delen die niet in het ‘hoofdverhaal’ zaten, verspreid over veel te veel platformen. Het wachten op een deel drie duurde dertien jaar. De tijd is nu eindelijk daar. Het is haast niet te bevatten.
Het brengt natuurlijk enorme verwachtingen met zich mee. Ontwikkelaar Square Enix en Disney moeten wel echt wat gigantisch van plan zijn met dit derde deel, waarom zou er anders zo’n lange tijd tussen de delen hebben gezeten? Het is een logische gedachte, het is niet niets natuurlijk. Het toffe is dat de game het gewoonweg waar weet te maken. De combinatie tussen het oh zo Japanse Square Enix en het oh zo Amerikaanse Disney is er eentje die perfect is. De game schotelt je prachtige momenten voor die de Disney-liefhebbers niet snel meer zullen vergeten. Maar, het blijft allemaal wel enorm Japans. En dat is dan ook de kant waar ik altijd het meeste moeite mee heb in een game als deze. Want vechten tegen een sneeuwmonster uit Frozen vind ik oké, maar een tentakelsneeuwwolf vind ik nep. De game komt bijzonder langzaam op gang en zit vol met gigantisch lange filmpjes. En die filmpjes heb je nodig om het verhaal te kunnen volgen. Als dat lukt, want het verhaal, tja, ik snap er helemaal niets meer van. Nu staat deze serie al een lange tijd bekend om het verhaal, en dan vooral het feit dat niemand er een touw aan vast weet te knopen. En omdat ik de vele games op de telefoons, 3DS, PSP en PlayStation 3 niet meer heb gespeeld, was ik het spoor dan ook compleet bijster. Ik zat soms te staren naar mijn scherm waar weer eens een prachtige video afgespeeld werd, terwijl in mijn achterhoofd een stem klonk. “Waar zit ik naar te kijken? Wat gebeurt hier?!” Dat de game een groot overkoepelend verhaal wil vertellen is natuurlijk helemaal oké, maar dat elke Disney-wereld er een eigen verhaal op na houdt maakt het niet makkelijker. Om deze game dus blind aan te raden aan het jongere publiek (want Disney!), nou nee. Die zullen geen besef hebben van wat er nu precies op het scherm te doen is.
Het knappe is echter dat het me nooit heeft weten te irriteren tijdens het spelen. Ja, het is natuurlijk leuker wanneer honderd procent van de game duidelijk is wanneer je het speelt, maar ergens maakte het me niet zoveel uit. En waarom? Door de rest. En dan vooral de presentatie van de game. Ik denk dat ik nooit eerder een game heb gezien die grafisch zo indrukwekkend te noemen is als deze. (Laten we Red Dead Redemption 2 even op een gedeelde eerste plek zetten.) Vooral de Disney-werelden en alle personages daarin ogen bijzonder gedetailleerd, alles lijkt tot in de puntjes perfect te kloppen. Wanneer je voor het eerst Mount Olympus beklimt uit Hercules kan het kind in je niet anders dan juichen van genot. Om daadwerkelijk oog in oog te staan met je helden van vroeger geeft een compleet kippenvel-gevoel. Sowieso is het zien van een personage als Hercules in deze 4K-kwaliteit iets wat je niet snel had verwacht toen je vroeger de films voor het eerst zag op VHS (Ik klink ineens oud). Het kan niet anders dan dat je met een gigantische glimlach de vele, vele Disney-personages tot leven ziet komen. Op het moment dat de game me wat meer los liet en ik mijn eigen pad mocht kiezen kon ik dan ook niet wachten om naar de Toy Story-wereld te gaan. Alsof je daadwerkelijk in de film zit.
Om tussen de werelden te kunnen reizen ga je op pad met je bekende Gummiship. Je trekt tussen de werelden in dit vliegende ruimteschip, verzamelt onderweg items om je schip te voorzien van upgrades, slaat vijandelijke aanvallen af en vind plekken die misschien niet gevonden horen te worden. Het is een vermakelijk stukje om je klaar te stomen voor de volgende wereld die komen gaat. En het zoeken naar die werelden is tof, want voor je het weet sta je oog in oog met Woody, Rapunzel, Elsa, Winnie de Pooh, Captain Jack Sparrow of Mike en Sully! Elke wereld brengt ook weer zijn eigen gameplay met zich mee. Zo is de Pirates-wereld best wel te vergelijken met een mini-versie van Assassin’s Creed Black Flag! Veel Naval gameplay, aangevuld met levensechte personages die je compleet de wereld in weten te zuigen. San Fransokyo, de wereld uit Big Hero 6 deed me dan weer op zijn beurt denken aan Sunset Overdrive. Winnie de Pooh haalde duidelijk inspiratie aan diverse mobiele spelletjes en de wereld van Tangled was een heuse actie-RPG. Heel tof dat je steeds andere manieren van spelen krijgt, waardoor de vijfendertig uur die je bezig bent met het spel nergens gaan vervelen.
De actie die je tijdens je speelsessies meer dan eens voor je kiezen krijgt, is snel, visueel sterk en makkelijk om door te krijgen. Natuurlijk is de Keyblade nog steeds het wapen dat Sora tijdens zijn avontuur gebruikt, al gaat het dit keer allemaal net wat dieper dan eerder. Er zijn verschillende blades aanwezig waartussen je tijdens de gevechten kunt wisselen. Zelfs tijdens een combo kun je er voor kiezen om over te schakelen naar een andere Keyblade met andere krachten, om zo je combo extra kracht bij te zetten. Mijn favoriet werd al snel de Winnie de Pooh Keyblade, waarmee ik enorm krachtige honingpotten kon schieten. Je kunt ten alle tijde locken op een vijand, of automatisch de dichtstbijzijnde helemaal naar de eeuwige jachtvelden slaan. Je werkt altijd in een team, waarbij Goofy en Donald elk gevecht met je mee vechten, maar in de diverse werelden staan er meer personages naast je. Dat de personages om je heen ook een door jou ingestelde manier van vechten kunnen gebruiken is tof. Zo is ‘mijn Goofy’ iemand die het vooral van zijn lompe kracht moet hebben, terwijl ‘mijn Donald’ de healer is. Gooi hier diverse magische aanvallen bovenop en het plaatje is compleet. Een vuurbal richting een sneeuwpop kan namelijk behoorlijk wat schade doen. Wanneer je goed vecht speel je sterkere aanvallen vrij en kun je zelfs een attractie uit de Disney-parken in gaan zetten! Zo schoot ik een Titan uit Hercules helemaal terug naar Hades z’n onderwereld met de Big Thunder Mountain-trein, terwijl ik even later op een schip uit de Pirates of the Caribbean-attractie de kanonnen op menig vijand af wist te vuren. Ja, zelfs de iconische Theekopjes uit de parken komen voorbij. Wanneer je de game in 4K speelt weet je niet wat je overkomt. Ik wist niet dat er zoveel kleuren bestonden dan dat de game laat zien tijdens deze aanvallen.
Mocht je nu helemaal niks met Disney hebben, dan kan ik begrijpen dat je compleet om de game heen wilt lopen. Maar doe dit niet. Onder het laagje Disney zit een hele sterke action-adventure RPG die je behoorlijk wat uren bezig kan houden. Ik bedoel, kijk naar mij. Ik vermijd deze games als de pest, maar door juist die Disney-inslag heeft de game mijn hart gestolen. Dat kan bij jou ook, door die andere kant juist te benaderen. Speel de game, dat is wat ik je wil zeggen. Speel Kingdom Hearts III. Dit is zo’n spel dat het verdiend om gespeeld te worden. Ik heb vaak met een open mond naar mijn scherm zitten staren. Niet te geloven dat dit een game is. Mensen die ‘die ene scene’ uit Tangled of juist ‘dat ene nummer’ uit Frozen hebben langs zien komen in de game weten waar ik over praat. Ja, het verhaal is zo onduidelijk als wat, maar de game schotelt je zoveel fantastische momenten voor dat je het wil vergeven. De game is makkelijk op te pakken zonder een uitdaging te verliezen. Sterker nog, tijdens enkele boss fights moest i vaker dan eens opnieuw starten. Ik speelde de game niet op de hoogste moeilijkheidsgraad, maar de uitdaging was op momenten nog steeds te vinden. De vele cutscenes werden op een gegeven moment dan ook mijn adempauzes. Pauzes waarin ik mijn beste vrienden uit de stallen van Disney hun ding zag doen.
Als je fan bent van Disney moet je Kingdom Hearts III gewoon blind aanschaffen. Ben je dat niet, dan moet je dat eigenlijk gewoon ook doen. De charme van het spel zal je blij maken. De actie-RPG heeft misschien wat ruwe randjes, maar zal je minimaal vijfendertig uur bezig gaan houden. Om je daarna aan te sporen alle ‘Hidden Mickey’s’ te gaan vinden in de werelden, je piratenschip sterker te maken, betere wapens te vinden, het universum in kaart te brengen en nog veel meer. Kingdom Hearts III, je was het wachten waard. Het probleem is.. ik wil meer. We gaan vast nieuwe Disney-werelden bezoeken met komende DLC, toch? Werelden van Wreck-it Ralph, of ‘klassiekers’ als The Lion King en Aladdin. Toch, Square Enix? Toch? Toch?!
