Moest ik een cynicus zijn, dan zou ik nu luidop afvragen waarom dit nou weer nodig was? Traveller’s Tales heeft de afgelopen jaren LEGO-game na LEGO-game achter onze kop gegooid, er is zelfs nog zoiets als LEGO Dimensions waar je diverse add-ons voor kunt kopen, ook van Harry Potter ja. Dus waarom, o waarom vinden ze het nou zo nodig om oude games te remasteren en opnieuw uit te brengen? Omdat niemand vies is van geld uiteraard, in tegenstelling tot wat sommige kwatongen mogen beweren stinkt dat spul niet. En fuck de eerste die zegt dat geld niet gelukkig maakt, want dat doet het echt wel. Mocht ik veel geld hebben, dan ging ik elke dag ballon varen en kocht ik een Alpaca en twee puppy’s. Puppy’s zijn geluk op vier pootjes. Misschien wilden ze bij de ontwikkelaar en de uitgever gewoon op een relatief eenvoudige wijze wat nieuwe pups of schoenen kopen. Nu de magische wereld van Potter nieuw leven in geblazen wordt met de komst van Fantastic Beasts naar de wereldwijde Cineplexen heeft de jolige bende bij Traveller’s Tales dus de uitgelezen kans om hun oude games van een fris likje verf te voorzien en in een collectie uit te brengen voor de PlayStation 4.
Nou besef ik wel dat ik ietwat van een hypocriet ben. Ik ben altijd redelijk vlug erbij om te gaan bitchen als het om remasters gaat, maar hier zijn we dan -na BioShock- opnieuw. Het klinkt misschien wat flauw, maar het is grotendeels de schuld van Robin dat je deze review op je bord krijgt. Hij schreef vorige maand een erg leuke “ik speel nog steeds” rond LEGO Harry Potter jaren 1-4 en toen viel bij mij het kwartje. Ik heb die games niet gespeeld? Hoe kan dat nou? Ik heb LEGO Indiana Jones en Star Wars gespeeld indertijd, zelfs Pirates of the Carribean, en alle LEGO Marvel’s en Batman’s en Jurassic Worlden en Force Awakens van deze wereld. De LEGO Harry’s heb ik indertijd om een of andere vage reden niet aangeraakt, en voor een Potterhead als ik die ooit twee uur in de rij stond voor een handtekening van Tom ‘Draco Malfoy’ Felton en onlangs nog vriendelijk verzocht werd de Harry Potter Exhibition te verlaten omdat ze echt wel wilden sluiten is dat gewoon bizar. Tijd om dat goed te maken.
Laat me maar meteen de stier bij de horens vatten. Deze LEGO Harry Potter Collection heeft wat probleempjes. De games verschenen in 2010 en 2011, een half decennium geleden dus wat in gametijd het equivalent van enkele eeuwen betekent. Nou hebben de LEGO-Games altijd al een erg simpele, sterke basis gehad. Mep slechte mannetjes in elkaar, los wat puzzels op en geniet van de filmsfeer en de vele grappige knipoogjes, alleen of met een maatje in co-op. Dat is een succesformule van heb ik je daar die ook nu nog steeds werkt. Het probleem dat Harry op de PlayStation 4 echter aantreft zijn niet zozeer de visuals, want die zijn best aardig, maar vooral dat het een oude game in een lang lopende formule is . Dat maskeer je helaas niet met wat grafische opsmuk. Aan een game als het in juni verschenen The Force Awakens zie je erg goed hoe de reeks steeds verder verfijnd werd en dat er moeite gedaan is om variatie in te bouwen; LEGO Harry Potter katapulteert je terug naar ruwere, simplistischer tijden.
Als je dat in gedachten houdt valt er gelukkig meer dan genoeg plezier te beleven aan deze Lego Harry Potter Collection die de twee games, en dus alle avonturen uit de films, in blokjesvorm op het scherm tovert. De levels voelen aan als een soort greatest hits, van de grote trol in de meisjes toiletten tot de uitdagingen van de tri wizard cup en het finale gevecht met Voldemort. Voor fans is het een constant feest van herkenning. Ik gaf het eerder al aan, maar visueel is de game dus grotendeels elegant geremastered. Textures en belichting zijn duidelijk beter dan op de PlayStation 3 en de screen tearing die de vorige versies plaagde is helemaal afwezig, fijn dus. Minder te spreken ben ik over de kwaliteit van de tussenfilmpjes. Dat de filmpjes het gebrabbel en de slapstick hanteren die de LEGO-games hanteerden voor LEGO Batman 2 is wat wennen, maar nog enigszins charmant, minder leuk is echter dat de grafische kwaliteit van de cutscenes duidelijk van minder niveau is dan wat je te spelen krijgt.
Wat de eigenlijke gameplay betreft zijn dit exact dezelfde games, trophy’s inclusief, die je op de PS3 en PS Now kunt spelen. Maar een stuk mooier dus, met als kleine extra gimmick dat de lightbar van je controller de kleur krijgt die correspondeert met de spreuk die je geselecteerd hebt. Dat is een leuke extra voor de kat of zo, want verder zie ik daar weinig nut in. De basis van de gameplay blijft echter solide als vanouds en de magische wereld van Harry Potter zorgt voor een heel leuk infuus van magie in de game. Het is grotendeels erg amusant om spreuken als Wingardium Leviosa, Lumos, Protego en uiteraard die stoere Patronus te gebruiken. Wat wel benadrukt moet worden is dat ruwe aspectje in de gameplay. De puzzels waarbij je met de Leviosa-spreuk blokjes moet stapelen is verdomd frustrerend in de uitvoering en zou de ontwikkelaar anno 2016 niet eens meer durven implementeren in de game. Verder heb je ook wat geklooi met bugs die je verhinderen een puzzel op te lossen zodat je stukjes opnieuw moet spelen of NPC’s die vast komen te zitten; problemen die je in recentere LEGO-games veel minder aantreft. Die problemen terzijde is en blijft het echter een leuk spel om te spelen, zeker in co-op. De sfeer en de vele knipoogjes naar de films en boeken werken erg aanstekelijk en nodigen uit om verder te spelen. Ja, het is allemaal niet zo verfijnd als je tegenwoordig gewoon bent van de reeks, maar wie maalt daar echt om wanneer je door de blokkendoos-versie van Hogwarts kunt dwalen en heel wat mischief kunt beleven.
LEGO Harry Potter mist op PlayStation 4 de verfijning en variatie die je van hedendaagse LEGO-games gewoon bent, maar weet gelukkig nog steeds te plezieren met solide gameplay en een magische spelwereld. De filmpjes halen helaas niet de grafische kwaliteit die de gameplay mee kreeg, maar al met al kun je dit best een behoorlijk geslaagde remaster noemen.
