De eerste maand van het jaar zit er alweer op mensen. En het was een bewogen maand. Twee succesvolle sollicitatiegesprekken, zeven jaar trouwe dienst, één ontslagbrief, één nieuw contract (anderhalve kilometer dichter bij huis), driehonderd euro per maand meer, een dertiende maand én zes extra ATV-dagen. Twee game-avonden, vierentwintig keer winst, elf keer verlies, één controller aan diggelen, twee baby’s met nul-komma-nul zin om te slapen, vijf slapeloze nachten, zevenendertig liter flesvoeding en één chagrijnige vriendin voor vijf á zes dagen. Maar goed, dat is elke maand het geval…
Wat er allemaal al niet kan gebeuren in één maandje, laat staan in een jaar. Tijd vliegt. Zeker als je kinderen hebt. Het ene moment liggen ze hulpeloos in hun bedje te gillen omdat ze honger hebben en het andere moment kom je beneden en kruipen ze snel weg omdat ze je PSP van de kast hebben getrokken, hebben ondergekwijld en de UMD met hun eerste twee tandjes wonderlijk door midden hebben gekauwd. Na drie dagen kon ik mijn PSP weer opladen, toen was ie namelijk pas weer droog. Het is bizar om te zien hoeveel je kinderen veranderen in het korte tijdsbestek van een jaar. Foto’s van de eerste week zijn niet te vergelijken met foto’s van vorige week. Nu zijn het al echte mannetjes. De tijd gaat snel maar er gebeurt ook zo veel dat het niet meer bij te houden is. Uiteindelijk lijkt het onmogelijk dat alles in maar een jaartje is gebeurd.
In de gamewereld werkt het eigenlijk niet anders. Als je net de controls doorhebt van FIFA, komt er alweer een nieuwe uit. En de verhaallijnen van Final Fantasy lopen kriskras door elkaar heen aangezien je de laatste nog niet hebt uitgespeeld of er is alweer een nieuwe te verkrijgen. Misschien ben ik wel gewoon geen die-hard gamer hoor, dat kan ook. Maar bij mij werkt het in ieder geval zo dat ik onvoldoende tijd heb om een deel van een reeks uit te spelen voordat het volgende alweer in de schappen ligt. En wat doe ik dan? Eerst uitspelen en dan de nieuwe kopen? Neeeeee, ik koop natuurlijk gelíjk die nieuwe!
Ht lijkt alsnog de dag van gisteren dat ik voor het eerst Tekken speelde. En Final Fantasy VII op maar liefst drie CD’s. En Metal Gear Solid! Wat was dat fantastisch. Nu ziet het er allemaal veel mooier uit, maar is het plezier ook toegenomen? Ik vind het moeilijk om daar antwoord op te geven. Ik hecht veel waarde aan de pracht van een game. Ik vind het gaaf hoe de games steeds mooier worden. Dus ja, dan vind ik het ook leuker om ze te spelen. Maar als ik nog eens terugdenk aan Metal Gear Solid, dan kan ik vandaag de dag geen game noemen die ik revolutionairder vind dan deze. En waar ik zo veel plezier aan heb gehad. Ik heb die game in één keer uitgespeeld. Dat heb ik tegenwoordig niet meer. Er is ook weinig vernieuwends meer. En gaat een volgende ‘next-next-gen’ console dit wel weer teweeg brengen? Of worden de games enkel weer een stukje mooier? Het hele Move en Kinect gebeuren is dan misschien wel vernieuwend maar ik heb vooralsnog geen van beide in huis. Als mijn jongens straks wat ouder zijn zal dit ongetwijfeld in de kast komen te liggen, maar tot nu toe vind ik het nog niet revolutionair-waardig. Ik zou het voor mezelf nooit kopen.
Ik vraag mij wel eens af of ik over vijftien jaar ook zo terugdenk zoals ik dat nu doe. Dat ik de games van tegenwoordig de hemel in prijs en de games van de toekomst maar wat gewoontjes vind. Ik mag toch hopen dat er tegen die tijd weer eens wat grensverleggends is ontwikkeld in de gamingindustrie. Of zal ik dan nog steeds achter mijn Xbox 360 en PS3 zitten, turend naar een flatscreen van 102cm. Met mijn oude 5.1 koptelefoon op. Mijn jongens wijzen naar mij, met hun hand voor de mond lachen zij mij uit omdat ik dan nog steeds Uncharted aan het spelen ben terwijl zij op hun nieuwe handheld, gemaakt met de nieuwste nano-technologie, de 25e Prestige ingaan met Call of Duty 23: Clash of Continents…
Wat de tijd ons ook zal brengen, ik wil erbij zijn. Ik wil het meemaken. Ik wil het hebben. Ik wil het spelen. Ik wil erover discussiëren. Ik wil het met de grond gelijk maken of eren met een lofzang. Ik wil lekker gemaakt worden. Ik wil zenuwachtig worden voor de release van een nieuwe game. Ik wil kippenvel. Ik wil sensatie. Ik wil opnieuw een revolutie in gaming!
Één keer per maand verschijnt “vrijdagavond gameavond”, een column van Auke van Leersum. Hierin omschrijft deze gamende vader van twee kinderen op geheel eigen wijze zijn zoektocht naar de perfecte balans van de hectiek van de huidige gamewereld in de hectiek van zijn gezinsleven.
