De laatste maanden heb ik behoorlijk wat last van nachtmerries. Ik droom dat familie om me heen verdwijnt of dat een reusachtige aap me achterna zit. Hele levendige dromen die bij het ontwaken nog even na blijven zinderen. Of het een goed idee is om, vatbaar als ik ben, een game genaamd Little Nightmares te reviewen? Sommige nare dromen zijn het nu eenmaal waard om ervaren te worden.
Little Nightmares komt uit de koker van het Zweedse Tarsier Studios, een ontwikkelaar die voorheen werkte aan de knuffelbare LittleBigPlanet games. Het DNA van die games zie je nog wat terug in dit kleine spelletje in de zin dat het een zijscroller is die een schattige uitstraling heeft, maar daar stopt de vergelijking. Vergis je namelijk niet, dit is wel degelijk een horror-game. Net als in games als Inside en Limbo krijg je de controle over een schattig, hulpeloos wezentje dat in een immens griezelige en gevaarlijke wereld gedropt wordt.
Het wezentje dat in de gevaarlijke duistere wereld van Little Nightmares terecht komt heet Six en het is het soort personage waar je als speler meteen voor valt. Met haar spillebeentjes en gele regenjasje heb je meteen het gevoel dat je dit kleine meisje wil behoeden voor de gevaren van de spelwereld om haar heen. Kwetsbaar, enkel bewapend met een aansteker om de duisternis om haar heen wat te verdrijven, baant Six zich door de omgevingen die steeds enger en enger worden. Het is een simpel concept, maar het wordt zo effectief uitgewerkt dat het beetje bij beetje onder je huid weet te kruipen.
Dat doet Little Nightmares door je exact voor te schotelen wat de titel suggereert, een resem aan kleine nachtmerries. De logica van het pad dat Six aflegt is die van een droom, wat betekent dat elke kamer totaal anders kan zijn dan de vorige. Je bent in een restaurant, een gevangenis, een gekkenhuis, een kinderkamer. De wereld om je heen verandert constant zodat je een ongemakkelijk gevoel krijgt, je weet nooit wat je te wachten staat. Dat ongemakkelijke gevoel wordt nog verder versterkt door het constante schommelen van de kamers. Het wiegen van de kamers alsof je op een boot zeeziek aan het worden bent draagt verder bij tot de onbehaaglijke sfeer van het spel.
Wat de nagel helemaal in de creepy doodskist timmert zijn de griezelige creaturen die deze nare wereld bevolken. De monsters die Six moet zien te ontwijken hebben menselijke trekken, maar zijn grotesk vormgegeven alsof ze recht uit een schilderij van Hieronymous Bosch geplukt werden. Het zijn angstaanjagende maar toch fascinerend vorm gegeven wezens die er op gebrand zijn om het lichte wezentje dat door hun donkere wereld sluipt te pakken te krijgen. Dat spelen met licht en duisternis is iets waarmee Little Nightmares indruk op me wist te maken. De manier waarop Six met haar aansteker licht schept in de donkere kamer, licht dat afgrijselijke dingen plots in beeld brengt, zorgt voor effectieve schrikmomenten. Ook het gebruik van geluid draagt zijn steentje bij om je stevig uit je comfortzone te brengen. Als je goede headphones hebt, haal ze dan sowieso uit de kast als je dit gaat spelen want dan hoor je elk sinister kreetje van monsters of gekraak in de omgeving om je een belachelijk immersieve ervaring te geven. Het is tekenend voor de game dat er soms ook gewoon nauwelijks geluid is en ook dat werkt verdomd enerverend. Zolang je constant gore geluiden hoort weet je dat je op je hoede mag zijn in deze game, maar wanneer het stil is mag je rustig beginnen in paniek schieten want dan weet je dat er iets erg verschrikkelijk aan zit te komen.
Als je Little Nightmares puur op gameplay gaat beoordelen, dan heb je een solide maar ietwat beperkte game waarin je vooral moet sluipen, occasioneel onderbroken met wat simpel platformen of wat puzzels. Iets dat de game in de latere stages overboord gooit omdat het dan plots om snelheid en het ontwijken van gevaren begint te gaan. Wat het echter boven die som der delen doet uitstijgen is de uitmuntende sfeer die de engheid steeds verder opvoert. Het is een vijf tot zes uur durende trip die door de korte speelduur de kans niet krijgt om in herhaling te vallen. Als ik de game iets van kritiek moet aanwrijven, dan is het eerder op het feit dat je regelmatig dood gaat in de game en je op dat moment niet enkel te maken krijgt met een laadtijd van ruim 10 seconden, maar ook een heel stuk teruggeplaatst wordt naar een vorig checkpoint. Dat zorgt voor wat ergernis, maar dan vooral omwille van de lange laadtijden die je abrupt uit de creepy nachtmerrie halen.
Los van die laadtijden is Little Nightmares een dikke aanrader te noemen. De gameplay brengt misschien niks nieuws onder de zon, en de hoge lat die Inside gelegd heeft wordt misschien net niet bereikt, maar desondanks is de sfeer o ijzingwekkend memorabel dat het een ervaring oplevert die je nog lang zal heugen. Little Nightmares is een creepy pareltje vol groteske verbeelding.
