Remakes van geliefde klassiekers zijn een tricky gegeven. Je neemt een geliefde game uit lang vervlogen tijden, herwerkt die volledig met de bouwsteentjes die je anno 2020 tot je beschikking hebt en datgene wat je aflevert zou zowel fans van het origineel als jongere gamers moeten aanspreken. Het lijkt ietwat op dansen op een slap koord, omdat het erg lastig is om iedereen volledig te bekoren. We zagen het met de Crash Bandicoot N Sane trilogy, en ook met MediEvil vorig jaar..kritiek op de controls, op de moeilijkheidsgraad. Dat komt omdat, hoe je het ook draait of keert, onder dat visueel moderne oppervlak er een ouderwetse game schuil gaat die speelt met de regels van decennia geleden. Mafia is de nieuwste klassieker die voor deze moeilijke opdracht gaat in deze Definitive Edition. Het is een zorgvuldig herwerkte versie van een game van achttien jaar geleden, maar onder alle grafische toeters en bellen is het nog steeds diezelfde Mafia game van toen. Dat dit zowel een zegen als een vloek kan zijn bespreken we uiteraard in deze review.
De leeftijd van Mafia als game kan je niet genoeg benadrukken als je een oordeel over deze remake wil vellen. Achttien jaar. Hoe zet je zoiets het best in perspectief? Mafia kwam uit in hetzelfde jaar als Metroid Prime en Ratchet and Clank, nog belangrijker..het kwam uit in hetzelfde jaar als Grand Theft Auto Vice City en nauwelijks een jaartje nadat Grand Theft Auto 3 het open world genre op de kaart zette. Om maar te stellen…Mafia is een game uit een ander tijdperk. Het is met die gedachte in het achterhoofd dat ik nogal meewarend de eerste kritieken op deze Definitive Edition las, namelijk dat het een titel is die niet mee kan met de open world games die we tegenwoordig gewend zijn. Ja, no shit Sherlock. Mafia is dan ook nooit een open world game in de stijl van GTA geweest, maar een actiegame die haar sandbox eerder als sfeerschepper en window dressing gebruikte om een lineair verhaal in te vertellen. Het enige wat telt is de vraag of die ervaring ook vandaag nog overeind blijft.
De eerste indrukken die Mafia maakt zijn in elk geval de goede. De game ziet er gewoon uit zoals een game in 2020 hoort uit te zien en biedt een groot contrast met de simpele remaster van Mafia 2 uit het voorjaar. Ontwikkelaar Hangar 12 heeft elke cutscene herwerkt om een game die altijd al erg hard steunde op het verhaal meer dan ooit te doen schitteren en de engine doet haar best om ook tijdens gameplay voor een vaak erg aantrekkelijk uitziende game te zorgen.Er zijn ook duidelijke tweaks gedaan om de game wat uit te breiden met personages die nu wat beter uit de verf komen en meer diepgang aan het algemene verhaal verlenen. Los daarvan is het echter nog steeds de Mafia die fans zich herinneren. Het vertelt het verhaal van de opmars van Tommy Angelo in de wereld van de georganiseerde misdaad in de stad Lost Heaven en doet dat met alle memorabele segmenten die je herinnert zoals de bomaanslag op een hotel of de iconische doch mateloos frustrerende fair play race.
Het verhaal, dat is nog steeds de grote drijvende kracht achter Mafia. Het draait gewoon om die jaren 30 sfeer die je kent uit series en films zoals Boardwalk Empire of Public Enemies. Het is een traag, zelfs weinig opzienbarend plot over een kerel die zich steeds hoger op werkt binnen de Salieri familie, terwijl er een strijd om macht gevoerd wordt met de rivaliserende Morello’s. Dat is uiteraard een clichématig gegeven, maar net omwille van die clichés werkt het ook. De personages en dialogen zijn donders goed uitgewerkt en het oog voor detail en sfeerschepping zit zo goed dat je gewoon mee bent in de wereld van Tommy en zijn kompanen Paulie en Sam. Je gelooft gewoon in die wereld waar je respect hebt voor de Don en waar je illegale klusjes uitvoert omdat het nu eenmaal je manier van leven is, Het is omwille van die sterk uitgewerkte personages en de toewijding aan geloofwaardigheid in het neerzetten van de sfeer, dat Mafia tegelijk intiem en klein, maar ook episch en groots kan aanvoelen. Wat de game ook wel duidelijk helpt is hoe verrassend veel variatie zit in de dingen die je mag uitspoken. Natuurlijk is de crux van de game zo dat je vaak met je auto ergens heen rijd en dan vaak in een soort simpele cover shooter beland, maar de uitwerking van de missies en variatie qua setting doet veel om dat boeiend te houden. Van sluipen door een hotel om een bom te planten tot een hevige shootout in een kerk of een aanslag met een sniper rifle, de makers hebben indertijd duidelijk de moeite genomen om memorabele set pieces in de game te stoppen.
Qua presentatie kun je de game nauwelijks wat aanwrijven. De stad Lost Heaven komt uiterst sfeervol tot leven en maakt, zeker als je het origineel gespeeld hebt, erg veel indruk. Het is een eenvoudigere sandbox dan je gewoon bent uit recentere titels, maar opnieuw…dit is een game die twintig jaar geleden ontworpen werd waarbij de stad louter als achtergrond fungeert voor het verhaal. Dat werkte toen al, en dat doet het voor mij nog steeds. Ik vind het gewoon fijn om door de stad te rijden met zo een oldtime auto terwijl je kompanen hun dialogen spuien en Duke Ellington zijn ding doet op de radio. Ja, het is gedateerd qua opzet, maar de moderne presentatie geeft het een hernieuwde glans. Waar de game echter wel zijn leeftijd toont, en dat op de meest harde manier, is in de controls. Die zijn gewoon niet goed als je ze tegenover onze huidige standaard gaat zetten, helaas. Tommy bestuurt erg lomp en sloom en voelt vaak eerder aan als een tank dan een menselijk personage. Ook het schieten zelf valt na talloze Uncharted en Gears of War-games hard door de mand met een reticule voor te mikken die onprecies en losjes aanvoelt, wat vaak resulteert in gemiste schoten tijdens een vuurgevecht. Ook de besturing van auto’s is ietwat problematisch, nog steeds. De wagens reden twee decennia geleden al kut in Mafia, en dat doen ze in de remake nog steeds. Komt dat grotendeels omdat wagens in de jaren 30 nou eenmaal kut reden? Zeker weten wel, maar dat maakt het daarom nog niet fun. De auto’s in Mafia rijden in de remake nog steeds erg stug, en vooral bochten nemen is en blijft een opgave. Dat is realistisch, maar soms moet je als ontwikkelaar gaan afwegen hoe belangrijk dat realisme is ten opzichte van de funfactor. Begrijp me niet verkeerd, vaak is het gewoon genieten als je gewoon op je gemakje naar een missie mag rijden, maar als het er echt op aankomt om bijvoorbeeld van de politie weg te vluchten…dan kan Mafia een frustrerend beestje zijn. Al een geluk dat de boys in blue in deze remake een stuk minder agressief uit de hoek komen. Dat soort dingen zet echter verdere vragen bij de remake. Als Hangar 13 dan toch tweaks gedaan heeft aan de game op vlak van difficulty, waarom hebben ze dan de controls van het ding ongemoeid gelaten? De besturing verpest de ervaring geenszins, daar is het verhaal te goed en de setting te sfeervol voor, maar het is toch apart. Het zorgt ervoor dat deze remake gewoon heel goed is, terwijl het een klein meesterwerkje had kunnen zijn.
Mafia: Definitive Edition heeft op moment van schrijven nog last van een aantal bugs zoals wagens die plots door de lucht zweven en haperende audio, maar niks dat de gameplay verpest zoals bij Mafia 2 remastered het geval was. Deze bugs zullen ongetwijfeld snel uit de game gepatched worden, en worden dan ook niet meegenomen in het oordeel of cijfer van de game.
Mafia: Definitive Edition is een erg respectvolle remake, wat zowel voor als nadelen oplevert. Het is een visueel sterke hervertelling van een boeiend verhaal, vol fijne personages en memorabele missies. Het is een game die baadt in sfeer. Tegelijk is het ook een game die dankzij de ouderwetse besturing niet kan verstoppen dat haar roots twee decennia geleden liggen, wat dus resulteert in een soort schizofrene ervaring. De game ziet er 2020 uit, maar speelt 2000. Desondanks neemt het niet weg dat er weinig games zoals Mafia bestaan en hoe enerverend die besturing ook kan worden, het genieten van het verhaal en de sfeer neemt steeds de bovenhand over de frustratie.
