Until Dawn moet één van de grootste verrassingen van de aflopende console generatie zijn. Wat oorspronkelijk bedoeld was als een titel voor de PlayStation move met een gezonde dosis ambitie wist uit te groeien tot een game die alle verwachtingen wist te overtreffen. Met Until Dawn kregen we dan ook een gelikte interactieve narratieve game zoals Heavy Rain, maar dan wel gemaakt door een team met liefde voor het horrorgenre, een team dat snapt dat een groot deel van de fun ligt in het lachen met foute beslissingen die personages in een horror maken. Idioot, waarom ga je nou op je eentje die donkere kelder in en waarom rent die trut nou de trap op wanneer er een kerel met een mes haar op de hielen zit als ze evengoed de voordeur kon kiezen? De makers van Until Dawn snapten dat maar al te goed en speelden netjes met die vele clichés door jou als speler controle te geven over de acties van de hoofdrolspelers in het verhaal. We leerden allemaal dat een horrorfilm overleven nog niet zo eenvoudig is als oorspronkelijk gedacht, dat is zeker. Met Man of Medan grijpt ontwikkelaar Supermassive Games nu terug naar datzelfde idee, met een kleinere game op een navenant kleiner budget, maar met nog steeds diezelfde neus voor spooky shit en een liefde voor de greatest hits van het horrorfilm genre.
Man of Medan betekent uiteraard het begin van The Dark Pictures anthology, een reeks van acht kleinere titels die elk een op zichzelf staand verhaal brengen die zich netjes afspelen binnen een onderdeel van het bredere genre. Wat mij betreft is het een heel boeiend idee dat tonnen potentieel heeft voor de diversiteit van de toekomstige games in de reeks. Daar waar Until Dawn bijvoorbeeld erg veel ging knipogen naar dingen als Cabin in the Woods en slasher films als Friday the 13th kunnen toekomstige games makkelijk gaan spelen met genres als de jaren 50 creature features of de gotische horror uit de jaren 30 als Dracula of ouderwetse spookverhalen als The Haunting. Supermassive kan erg veel kanten op met hun Dark Pictures en neemt met Man of Medan alvast een veelbelovende start.
We weten ondertussen allemaal hoe een game als dit werkt, je volgt het narratief dat opgesteld is door de makers en bepaalt via dialoog-keuzes en de uitkomst van Quick time events op welke manier je personages zich door dat verhaal bewegen. Op mij heeft het altijd een ietwat intimiderend effect. Wat als ik iets zeg tegen dat personage wat hem niet bevalt, en die me later in de steek laat wanneer ik hem nodig heb? Of wat als ik de verkeerde kamer uitkies om in te schuilen en het monster me te pakken krijgt en ik dat personage dan kwijt ben? Dit soort games zijn altijd een beetje stressen voor me. In dat opzicht ben ik dan ook best tevreden met de lagere speelduur van Man of Medan en de aankomende Dark Pictures. Met een uurtje of vijf ben je er wel klaar mee, maar het is dan ook een ervaring die bedoeld is om te herspelen. Het kan zomaar eventjes zijn dat drie van de vijf hoofdpersonages het loodje leggen bij de eerste playtrough, maar dat betekent dat je de tweede keer gewoon andere keuzes maakt die een veel lagere dodentol opleveren.
Uiteraard staat of valt de zin om de game meerdere malen uit te spelen bij de sterkte van het verhaal dat de makers proberen te vertellen. Wat voor zin heeft het om een griezelfilm meerdere keren te ervaren als het plot en de personages niet weten te boeien en de scares in het water vallen. Gelukkig weet Man of Medan op dat vlak aardig zijn streng te trekken. Het verhaal van een groepje jonge avonturiers die op een spookschip terecht komen is een stuk serieuzer en spannender van aard dan het campy Until Dawn, en dat werkt wel voor de sfeer waar de game voor gaat. Ook de personages zelf voelen een stuk genuanceerder dan in Supermassive’s vorige game, wat tonaal uiteraard past bij de iets volwassener toon waar Man of Medan voor gaat. Dat gezegd hebbende zijn er uiteraard personages die van in het begin door hun charisma een voetje op je voor hebben of anderen waarvan je niet kan wachten hun voorspoedig einde een handje te helpen. Ook daar schuilt een deel van de fun, want wanneer jij de controle hebt kun je Conrad heus wel aansturen om minder de lul te zijn die hij initieel lijkt en kun je van het sukkeltje van de groep net de grote held proberen te maken. Man of Medan is een spelletje dat geniet van de clichés, maar je als speler wel de ruimte laat die wat te subverteren.
Man of Medan is heerlijk om je op je eentje te spelen op een donkere nacht, met headphones op, zeker in de tweede akte waar je secuur het schip verkent en je bewust bent van het feit dat de camera enkel in beeld brengt wat de makers in beeld willen brengen. Wanneer je het echter met twee gaat spelen in online co-op wordt het zowaar nog een stuk beter. Het leuke hier is dat zowel jij als je vriend een personage besturen, maar dat die personages niet noodzakelijk in dezelfde ruimte moeten zijn. Zo kan het dus dat je in de lange intro even uit elkaar gaat en dat de ene gaat diepzeeduiken terwijl de ander op de boot blijft, het verhaal loopt gewoon door, maar elk doet dus zijn ding tot je weer samenkomt. De reden waarom dit zo meesterlijk werkt is omdat je in game enkel communiceert via je personage. Dat betekent niet gezellig ouwehoeren via de chat of vragen wat ben jij al bang en heb je al in je broek gescheten, maar dialoog-opties en de acties van je personage. Het slimme is dat wanneer de boel eng begint te worden je soms samen bent, soms apart. Het kan perfect zijn dat jij totaal andere informatie hebt dan je partner, of dat je partner shit gezien heeft waar jij geen enkel idee van hebt…of dat hij gewoon hartstikke dood is omdat hij alleen door die enge gang wou dolen. Het kan allemaal en is voer voor heerlijke achteraf discussies in de lobby. Ook movie night mode speel je samen met anderen, en komt er in essentie gewoon op neer om elk om beurt de controller door te geven om een personage te spelen, maar dit komt toch stukken minder eng uit de verf dan de shared story co-op omdat je uiteraard elkaar gaat zitten jennen en wat ouwehoeren.
Het verhaal van Man of Medan heeft een iets te lang uitgesponnen intro en te abrupt einde, maar weet desondanks in de lange tweede akte genoeg te boeien om meerdere keren te herspelen en toch maar te speuren naar alle geheimen die het spookschip prijs te geven heeft. Het is de ideale titel om op een donkere avond op je eentje mee te griezelen, maar is zeker en vast ook een aanrader om online met een kompaan te spelen in één van de leukste co-op modes sinds tijden. The Dark Pictures zijn ijzingwekkend goed uit de startblokken geschoten als je het mij vraagt.
