De sportzomer is al behoorlijk ver aan ons voorbij gegaan: Wimbledon, het EK voetbal en de Tour de France zitten er al weer (bijna) op. Toch moet het toetje van deze sportzomer nog komen: de Olympische Spelen! Hoewel het nog spannend gaat worden of de Russische atleten deel mogen nemen aan de Spelen, is het zeker dat er een aantal speciale atleten dit jaar opnieuw naar het grootste sportevenement afreizen. Ik heb het met deze speciale atleten natuurlijk over Mario en Sonic! Deze twee ‘vrienden’ zijn al sinds de Spelen van 2008 aanwezig met hun eigen videogame en doen nu de Wii U aan voor Mario en Sonic op de Olympische Spelen 2016!
Natuurlijk draait deze versie van Mario en Sonic opnieuw om een behoorlijk aantal sporten die allemaal in een eigen vorm zijn gegoten. Toch is de game ietwat anders dan die in 2008 en 2012. Er is namelijk voor gekozen om het gezwiep en het gezwaai met de Wiimote achterwege te laten. Iets wat ik in eerste instantie zeker toejuich. De motion controls voelden altijd behoorlijk geforceerd aan en waren eigenlijk niet meer dan een gimmick. Dat leidde er vaak toe dat de minigames heel weinig diepgang hadden. Natuurlijk, ik verwacht geen sportsimulatie als ik Mario en Sonic op de Olympische Spelen speel maar een beetje afwisseling van het gezwiep zou toch fijn zijn.
Opnieuw zijn er een behoorlijk aantal sporten te spelen, zowel individueel als in teams. Denk hierbij aan speerwerpen, 100m sprint en BMX racen. Maar je kunt ook aan de slag met boogschieten, voetbal en beachvolleybal. Vooral die laatste twee games zijn samen met de Rugby-games best tof om te spelen. Zeker omdat de games behoorlijk wat diepgang hebben kun je vaker terugkomen bij deze sporten dan bij bijvoorbeeld de 100-meter sprint. Het zal echt geen vervanger zijn van je dagelijkse potje FIFA maar het zal in ieder geval wel zorgen voor wat afwisseling.
Maar waar ik het aan het begin van deze review had over de te simpele ‘zwiep en zwaai-minigames’ ben ik ze uiteindelijk toch stiekem wel een beetje gaan missen. De meeste minigames kun je namelijk met 2 of 3 knoppen spelen, maar ik heb meerdere minigames waarvan ik vind dat ze qua controls gewoon compleet onlogisch zijn. En als je heel eerlijk bent, een onderdeel als boogschieten zou eigenlijk veel beter kunnen worden gespeeld met de gyroscoop van de gamepad. En hoewel het heel simpel klinkt dat je de minigames kunt spelen met een paar drukken op de knoppen, valt dat in de praktijk vies tegen. Waar Nintendo in mijn ogen beter had kunnen kiezen voor een mix van minigames die je met de motioncontrols doet en met de knoppen bestuurt, is er nu gekozen voor alleen maar knoppen. En dat zorgt er voor dat bepaalde minigames nodeloos ingewikkeld worden. Bij zo’n partygame wil je niet door meerdere pagina’s aan tekst en hints heen moeten voordat je echt aan de slag kunt.
Maar dat is niet de enige plek waar de nieuwe Mario en Sonic steken laat vallen. Leuke toevoegingen aan de games waren altijd de Dream Events. Deze fantasie onderdelen zorgden altijd voor een welkome afwisseling. We hebben nu onderhand wel Bowser zien turnen of Shadow op een paard zien rijden: na 3 games over de Olympische Zomerspelen zou je verwachten dat Nintendo en SEGA wat meer hun best doen om variatie in de game te brengen. In plaats daarvan brengt de game haast minder content. Dat is behoorlijk jammer, want hierdoor krijgt de game twee gezichten. Aan de ene kant zijn er een aantal toffe events zoals rugby en voetbal, maar aan de andere kant speelt het gebrek aan andere goede evenementen/sporten de game wel echt parten.
Zo kent de game wel meerdere van die momenten waarbij het van heel goed naar heel slecht gaat. Zo is de nieuwe hub voor de game prachtig vormgegeven. In plaats door saaie menu’s heen te moeten klikken, kun je over de prachtige Copacabana lopen. De grafische pracht van de game komt hier weer ten goede en er is een hoop achtergrondinformatie te vinden over de Olympische Spelen. Maar heb je eenmaal een optie op deze Copacabana geselecteerd, dan wordt je geconfronteerd met een behoorlijk lange laadtijd. En hoewel de game flink wat verschillende modi kent, duurt het best lang voordat je alles hebt vrijgespeeld; te lang in mijn ogen voor een party-game.
De Mario en Sonic op de Olympische Spelen games zijn nooit echt toppers geweest. Hoewel het in 2008 vooral heel leuk was om Mario en Sonic eens samen in één game te kunnen zien, is de nieuwigheid van dat er inmiddels wel af. Het is echt een flinke tegenvaller dat de game qua onderdelen er in aantallen op achteruit is gegaan door de afwezigheid van de Dream Events. De teamsporten als beach volleybal, voetbal en rugby weten te overtuigen, maar kunnen de game niet dragen. De overige mini-games zijn soms onnodig ingewikkeld en hadden stiekem best wat motion-controls kunnen gebruiken. Qua muziek en graphics is de game prima in orde, maar wat gameplay betreft heb ik het onderhand wel gezien en zijn er gewoon betere party-games. En ergens viel dat ook wel te verwachten. In 2018 op de NX weer een kans?
