Mario Kart 8 voor de allereerste keer opstarten voelt een beetje aan als thuiskomen. Snorremans die de titel van de game uitschreeuwt alsof hij net drie Red Bull’s achter de kiezen heeft en niet kan wachten om het asfalt op te scheuren en een menu dat je aandacht meteen richting de Grand Prix dirigeert. Dit is de eerste keer sinds Double Dash op de Cube dat ik me weer ten volle op Mario Kart stort en toch kan ik in eerste instantie een gevoel van vertrouwdheid niet afschudden. Aan de oppervlakte lijkt Mario Kart, zelfs in zijn achtste iteratie, een titel die structureel weinig verandert ten opzichte van die eerste oerklassieker die Nintendo op de mensheid losliet in ’92. Een stelletje racers in schattige karts dat op fantasievolle en kleurrijke banen met een combinatie van stuurkunsten en opgeraapte items elkaar het vuur aan de schenen leggen in een race naar de finish. Dit was de geniale blauwdruk waar Nintendo op de SuperNintendo mee aan de slag ging, en daar wordt nog steeds mee gewerkt op de Wii U.
Gortdroog beschouwd komt het dus hier op neer. Grand Prix is de hoofdmoot van de game en die bestaat uit acht cups die elk uit vier tracks bestaan. Van de 32 tracks zijn er zestien fonkelnieuw en de andere zestien zijn een selectie van hoogtepunten uit het illustere verleden van de reeks die een update ontvingen. Naast dat normale racewerk kun je ook aan tijdrijden gaan doen of je lekker frivool met een ballonnengevecht inlaten, maar daar stopt het eigenlijk. Dit is een game die zichzelf niet verliest in tal van extra’s maar zich beperkt tot de kern, en dat is dus de actie op de tracks. Gortdroog beschouwd is Mario Kart 8 een erg simpel spel qua opzet.
Simpel, het is een woord waarmee je Mario Kart 8 op papier kan omschrijven, het is een woord van eerste indrukken eigenlijk, een woord dat volledig wegebt wanneer je effectief gaat ‘spelen’ met de game. Mario Kart is namelijk altijd al een reeks met weerhaakjes geweest, een ervaring die onder de schattige motorkap toch best wat diepgang en uitdaging weet te brengen. De regels zijn dan ook duidelijk. Speel de game op 50cc en je rijdt wanneer je de gasknop weet zitten consequent vooraan, wat de game toegankelijk maakt voor de jongsten. Vanaf dan wordt het echter een ander beestje. Rond de 100cc begin je al vlotjes door de bochten te driften en spaar je power-ups tot je er tactisch het meeste voordeel uit kan halen. Bij 150cc wordt het kennen van de optimale route en het driften van launchpad naar power-up van vitaal belang om mee te kunnen voor de podiumplaatsen.
Het racen in Mario Kart 8 is van de hand van een ontwikkelaar die enorm goed weet waar de sterktes van het beproefde recept liggen. Je voelt het aan de subtiele verschillen qua besturing tussen de diverse karts en motoren onderling, of dat exacte moment waarop je aan de startlijn het gas kan indrukken om met een sprongetje en een kleine boost de race in te zetten met net dat ietsje voordeel. Je merkt het op de hogere moeilijkheidsgraden ook aan de soms dunne grens tussen winnen en verliezen. Soms krijg je zo’n irritant blauw schild op je kop dat je van je toppositie doet tuimelen, maar tegelijk kan het zo maar even dat je drie prestatiebevorderende mushrooms krijgt die je achteraan het peleton opnieuw een kans op de prijzen bezorgt. Achter de schermen wordt constant gewikt en gewogen welke items de races spannend kunnen houden, wat kan frustreren wanneer je eerst een schild en daarna een boemerang tegen je smoel krijgt, maar nooit oneerlijk is omdat je zelf net zo bevoordeeld wordt wanneer je in achterliggende positie bent. In Mario Kart 8 krijg je zelfs halverwege de tweede ronde vanuit positie vijf nog het gevoel dat alles mogelijk is, en dat blijft de aandacht vasthouden. Desalniettemin zullen gamers met een kort lontje vast regelmatig de drang voelen opkomen om de controller door de kamer te keilen, het hoort er gewoon bij. In een systeem dat met een puntenklassement werkt is elke plaats van belang en dan voelt op vijf meter van de finish neergebliksemd en op de valreep ingehaald worden extra zuur aan, zeker wanneer het in de derde race van de vier gebeurt en je weet dat je hoegenaamd geen mogelijkheid hebt om individuele races te herstarten. Ik zou het eigenlijk niet anders willen dan dit, omdat het je net uitdaagt om volledig opnieuw te beginnen en nog meer uit de kast te halen.
Genoeg over het racen zelf. Mario Kart 8 speelt los van de toeters en bellen als vanouds verslavend lekker, en dat is de basis waar het om hoort te draaien in een game als deze.
Tijd voor het amusantere werk nu, en dat is kijken naar wat deze Wii U-versie verder toevoegt aan de reeks op vlak van nieuwigheden. De grootste trekpleister voor deze episode is uiteraard de toevoeging van anti-gravity elementen in de tracks. De tracks zitten vol stukjes waarbij de banden van je voertuig netjes inklappen om je zwaartekrachttartende toeren te laten uithalen. Stukken waarbij je ondersteboven hangt te racen zijn gewoon ongelooflijk cool en doen zelfs wat aan F-Zero denken. Om het toch nog even over die vergelijking met de cultclassic van Nintendo te hebben lijkt het me wiedes dat F-Zero duidelijk als inspiratie fungeerde, de circuits zijn overduidelijk zo ontworpen om hier de snelst karrende Mario Kart ooit van te maken. Ook fijn zijn de vele toevoegingen die gedaan zijn aan de nieuwe versies van klassieke tracks. Door de jaren heen werden paragliden en zelfs racen onderwater toegevoegd aan de mix en die evolutie is netjes toegevoegd aan de klassiekers. Die memorabele snelweg uit de N64-versie heeft nu een antigravity-muur die je toelaat om de auto’s te ontwijken en trucks bieden een welkome springschans, Dry Dry Desert uit Double Dash is dan weer niet meer zo droog nu er een heuse oase te vinden is. Elk van de zestien klassieke tracks vangt nog steeds netjes de essentie van hun oorsprong en is instant herkenbaar, maar is tegelijk erg knap aangepast om te werken voor Mario Kart anno 2014.
Dan zijn er uiteraard ook de zestien glinsterend nieuwe tracks. Je kan enkel maar onder de indruk zijn van deze circuits. Daar waar de ontwikkelaars in de klassieke remakes nog wat spaarzaam zijn al te extravagante toevoegingen gaan ze in de nieuwe tracks volledig los met een stevig te land, ter zee en in de lucht-gehalte. Een groot deel van de pret zit in het ontdekken van deze nieuwe banen, dus ik bijt hier liever wat op mijn tong, maar of het nu gaat om de duizelingwekkende stukken anti-gravity in Mario Kart Stadium of de glijbanen in Water Park, de nieuwe tracks zitten vol creatief spektakel. Uiteraard zijn er ook nieuwe wapens te rapen om keet te schoppen op het naar octaan ruikende slagveld. Een schokgolf die naderende projectielen zoals een schild uitschakelt is handig, maar lang niet zo grappig als een boomerang die je meerdere keren kan hanteren, of een Piranha Plant op je bumper die naar voorliggers hapt. Verder kun je nu ook weer je voertuig netjes naar je eigen smaak aanpassen en heeft het aanpassen van bijvoorbeeld de wielen of de body effectief een subtiel effect op de handling of snelheid van je voertuig. Ook motoren zijn weer van de partij en deze laten zich uiteraard ietsje anders besturen dan de karts, maar niet van die aard dat ze een voor- of nadeel bieden, het is gewoon een kwestie van smaak. Tenslotte maken ook de muntjes weer een comeback. Op de circuits kun je per race maximum tien muntjes verzamelen, en voor elke honderd speel je een nieuw item voor je voertuigen vrij. De fun schuilt erin dat de muntjes her en der verspreid liggen op de tracks en je wat je verzameld hebt kan kwijtraken wanneer je geraakt wordt door de wapens van anderen. Voegt weer een extra laagje toe aan het racen dus.
Besturing met de GamePad gaat wat mij betreft van een leien dakje, de layout van de knoppen en de analoge sticks gaat mij persoonlijk zelfs iets beter af dan de besturing met Wiimote en Nunchuck die ook ondersteund worden, net als de pro-controller uiteraard. Mocht je echt willen, dan kan je ook motion-sensing hanteren en via een druk op de knop je GamePad gebruiken als stuur. Dat werkt beter dan ik had verwacht en het is grappig om de toeter in het midden van je scherm te gebruiken om wapens af te vuren, maar geef me toch maar een analoge stick voor de nodige precisie. Daar houdt het een beetje op wat de GamePad-functies betreft. Je kan via een vlotte tik wel meteen voor off-tv gameplay gaan of een handige map van het traject en de posities oproepen, maar het scherm als een handige achteruitkijkspiegel gebruiken zoals bij Sonic’s kart-game zit er niet in.
Uiteraard kan je bij deze game ook niet om de grafische presentatie heen, dit is nu eenmaal de eerste Mario Kart die een HD-jasje aangemeten krijgt en het zit de game als gegoten. Het is moeilijk om het over de graphics te hebben zonder jezelf te verliezen in superlatieven, gewoon omdat het visueel een verdomd indrukwekkende game is. Zowel op vlak van art direction als belichting is het een enorm mooie game geworden die erg veel oog voor detail laat zien. Een kleine propeller die uit de kart schuift onderwater, of de pet van Mario die even een natte glans heeft wanneer hij net kopje onder gegaan is, zelfs de snor van Luigi die wappert in de wind wanneer je even achter je kijkt toont aan dat ze hier maniakaal veel moeite voor genomen hebben. Mario Kart 8 is gewoon visueel gezien de strafste game op het platform en gevoelsmatig misschien zelfs een mooiere game dan wat ik tot nu al op de ‘echte’ next gen-systemen heb gespeeld. Het wordt nog indrukwekkender wanneer je in acht neemt dat de game nooit onder de 60 frames per seconde gaat, niet wanneer je met twee in splitscreen speelt en ook niet online. Momenteel houdt Ninty de service nog wat beperkt tot de release, maar de races die ik reed tegen enkele Amerikaanse journalisten toonden wel al aan dat de verbinding heerlijk lagvrij loopt en dat het spelniveau nu reeds verschroeiend hoog ligt. Ook het uploaden van beelden naar Miiverse en zelfs Youtube moet een leuke extra stimulans gaan worden om van Mario Kart 8 een belangrijke online-game op Wii U te maken. Als ik dan toch één punt van kritiek moet geven op de game, dan moet ik het op Balloon Battle-mode doen. Het blijft een leuke variant op tikkertje, maar de acht tracks die je krijgt doen afstand van de anti gravity-tricks en zijn eigenlijk gewoon te groot voor de compacte gameplay die Balloon Battle hoort te zijn. Dat en dat alleen is eigenlijk het enige echte minpunt dat ik kan bedenken voor deze game.
Mario Kart 8 heeft wat mij betreft één minpunt dat volledig omvergeblazen wordt door een stormvloed van pluspunten. Heerlijke gameplay die vertrouwd aanvoelt zonder ook maar enigszins gedateerd aan te voelen? Heerlijke nieuwe toevoegingen zoals anti-gravity die voor de meest spectaculaire racetracks in de reeks zorgen? De belofte van een fijne toekomst als online-game op Wii U? Dat en nog zo veel meer maken dat de som der delen simpelweg de beste Mario Kart ooit oplevert.
[review pros=”+ De gameplay staat nog steeds als een huis
+ Tracks bulken van de creativiteit en detail
+ Grafisch indrukwekkend” cons=”- Balloon Battle mode arena’s zijn te groot
– Geen achteruitkijkspiegel op de GamePad” score=94]
