Een superhelden game is toch altijd ietwat van een gok. Voor elke Batman Arkham of Spider-Man krijg je een teleurstelling als Marvel’s Avengers op je bord. Square Enix’s Avengers game was niet volledig onverdienstelijk, maar het grinden in de gameplay loop en de agressieve monetisatie van het spel leverden toch een ietwat teleurstellende nasmaak op. Het verklaart waarom de aankondiging van Marvel’s Guardians of the Galaxy toch met enige terughoudendheid onthaald werd. Wat is het fijn om te kunnen stellen dat die reserves tijdens het spelen smolten als sneeuw voor de zon en plaats maakten voor een grote glimlach op mijn snoet
Dat de game erg hard geïnspireerd is door de toon van de twee MCU films is duidelijk. Het is een game die een origineel verhaal vertelt gevuld met humor en leuke eighties muziek, maar het hart en de vriendschap van het team centraal zet. Dit zijn personages die er misschien wat anders uitzien en anders klinken dan hun tegenhangers op het grote scherm, maar Star-Lord voelt als Star-Lord, Rocket is Rocket..de Guardians zijn gewoon de guardians zoals we ze kennen.
Het verhaal plaatst ons twaalf jaar nadat de Chitauri het universum zowat naar de filistijnen geholpen hebben in een grote galactische oorlog. De Guardians vullen hun dagen met huurlingen werk, klusjes hier en daar die de rekeningen betalen. Eén van die opdrachten brengt de crew van de Milano in de Quarantine Zone die onder toezicht staat van de NOVA Corps. Daar geklist worden komt met een stevige boete. Uiteraard is dat exact wat er gebeurt waardoor het team zich gedwongen ziet om meerdere klusjes aan te nemen om hun nog grotere schulden af te betalen. Uiteraard duurt het niet al te lang voor de Guardians een nieuwe dreiging voor het universum ontdekken en zich gedwongen zien zichzelf wederom op te werpen als beschermers ervan.
Het plot is standaard superhelden voer dat van begin tot eind leuk om te volgen is, maar ik kan niet genoeg benadrukken dat de Guardians zelf de sterren van dit verhaal zijn. Daar waar Bruce Banner en Steve Rogers in de Avengers game nauwelijks herkenbaar waren voor fans van de films, zijn de Guardians dat dus wel. Het stemmenwerk is uitmuntend en elke acteur is sterk in het overbrengen van wat hun personages drijft. Vooral Kimberly-Sue Murray’s versie van Gamora is ijzersterk omdat ze wonderwel de zachte kern die achter het schild dat het personage rond zich trekt weet te belichten. Eigenlijk kun je iets soortgelijk over elk personage zeggen. Van Star-Lord die met zijn gevatte gegrap zijn onzekerheden probeert te maskeren tot Rocket die zich als een kleine rotzak gedraagt omdat hij bang is om gekwetst te worden. Dit zijn stuk voor stuk gelaagde personages met hun mooie en minder mooie kantjes, en het is heerlijk om tijd met deze bende door te brengen in dit verhaal. Fans van de MCU zullen zich sowieso thuis voelen bij de Guardians in deze game.
Als speler heb je enkel de controle over Star-Lord, maar als leider van de groep hebben je acties uiteraard gevolgen voor de hele groep. Beslissingen die je moet nemen en keuzes in dialogen hebben daadwerkelijk impact op je relaties met Drax en co wat zorgt dat je jezelf erg betrokken voelt bij het geheel. Het is geenszins vergelijkbaar met een Telltale game waar je verschillende eindes krijgt naargelang je keuzes, maar het voegt wel degelijk een extra dimensie toe aan de manier waarop je het verhaal beleeft. Je geeft om de personages, waardoor de angel van een beslissing die je een paar uur eerder nam extra prikt wanneer de gevolgen van je acties duidelijk worden.
De ruim twintig uur durende verhaallijn zit sowieso erg sterk in elkaar met een goede wisselwerking tussen verhaal, combat en puzzels. De combat is in elk geval duidelijk fun. Je knalt er lustig op los met Peter’s dual blasters terwijl je met je rocket boots vijandige aanvallen ontwijkt, maar tegen sterkere vijanden heb je echt wel je teamgenoten nodig. Elke Guardian heeft vier unieke speciale moves die je gaandeweg vrijspeelt, en die kan je inzetten wanneer de situatie het vereist. Op die manier krijg je situaties waarbij Drax een reusachtige tegenstander uit balans brengt waarna Gamora met een uithaal van haar katana een groot deel van de levensbalk fileert en Rocket met behulp van explosieven de klus afmaakt. Kijk, dat zijn dus de Guardians of the friggin Galaxy he.
Twintig abilities zijn er uiteindelijk om te benutten. Dat zijn heel veel mogelijkheden, maar de game is slim genoeg om ze mondjesmaat toe te voegen aan het geheel. Op die manier krijg je het gevoel van een team dat steeds beter op elkaar ingespeeld raakt en ik vind het heerlijk. De combat is zo veelzijdig en leuk dat zelfs aan het eind je nog dikke pret hebt met het uitschakelen van vijanden als een crew. Het is een singleplayer game in elke zin van het woord, maar het samenspel met de andere personages is het fundament ervan. Het enige minpunt dat je de gevechten kan aanwrijven is dat dialogen te vaak herhaald worden, wat je er net te hard aan herinnert dat je toch nog steeds met een game bezig bent.
Uiteraard kun je in het geval van de Guardians of the Galaxy niet om de soundtrack heen. De game opteert voor toegankelijke metal wat de standaard combat betreft, maar voegt daar uiteraard ook een lange lijst van Eighties hits aan toe. Op belangrijke momenten in het verhaal of gewoon wanneer je aan het chillen bent op de Milano of zelfs momenten dat je het niet bepaald zou verwachten komt er regelmatig een deuntje langs dat je ongetwijfeld lekker luid kan meezingen. Heerlijk. Ook grafisch staat de game zijn mannetje met sterke character models en een erg aangenaam kleurenpalet dat net zoals de rest van de game perfect past bij wat je van deze helden verwacht.
Guardians of the Galaxy tikt alle juiste vakjes aan. Het is een erg leuke singleplayer met sterke verhaalvertelling die de franchise alle eer aandoet. Het is het soort game waar je het oprecht jammer vindt wanneer de credits over het scherm rollen en waarbij je meteen gaat hopen op een sequel. Dit smaakt naar meer, veel meer.
