Geduld is niet mijn sterkste eigenschap. Ik had me wel degelijk voorgenomen om Marvel’s Spider-Man: Miles Morales op mijn gloednieuwe PlayStation 5 te spelen met alle toeters en bellen. Dat ben ik nog steeds van plan. Alleen stond die game dus al gewoon klaar, gelinkt aan mijn PSN-account, beschikbaar voor mijn oude vertrouwde PlayStation 4. Zou het kwaad kunnen dat ik al eens snuffel? Gewoon even de game opstarten en eraan snuffelen, zien hoe de graphics zijn en eventueel wat webslingeren. Het is een indicatie voor hoe goed de game is dat ik het niet bij snuffelen kon houden, eens je de game begint wil je gewoon door.
De Spider-Man game van Insomniac was een overdonderend succes voor de PlayStation 4, maar wat met Miles Morales opvalt is dat de game zo mogelijk nog stijlvoller uit de hoek komt. Je kunt het wat vergelijken met de stijl van Into the Spider Verse, Miles is gewoon een coole gast en dat brengt de game sterk over wanneer je hem aan het begin door de straten van Harlem ziet wandelen terwijl er vette hiphop door zijn headphones komt. De coole swagger maakt deel uit van de Miles Morales game, maar tegelijk is het verhaal erg relateerbaar omdat het fungeert als een soort origin story over een jonge gast die leert omgaan met zijn immense nieuwe krachten. In die eerste PS4-game deed Insomniac op verfrissende wijze haar best om een Peter Parker te presenteren die het klappen van de zweep al wat kende, maar voor Miles Morales werkt het narratief gewoon stukken beter om een jonge onervaren held te presenteren die zijn weg nog dient te vinden.
https://www.youtube.com/watch?v=NTunTURbyUU
In dat opzicht is het een meesterzet om erg veel aandacht te besteden aan het jonge persoontje achter het masker. Er zijn lange segmenten waar je als Miles gewoon omgaat met vrienden en familie, gezellig kerst viert en zo. Het is een sfeervolle manier om Miles en zijn omgeving uit te werken die dividenden oplevert wanneer de actie losbarst. Je weet waar Miles voor staat en wat er op het spel staat voor hem. Het is niet gewoon een kerel in een Spandex pakje, het is Miles Morales. De game neemt de tijd voor kleine, trage intieme momentjes, maar wees maar zeker dat er vaak genoeg met de spierballen gerold wordt. Het begint al met de opening van de game waar Miles samen met Peter Parker, de twee Spider-mannen samen in actie, een gevangene begeleiden en een foutje van de jongeling tot een ontsnapping leidt. Het gevolg is een spectaculaire set-piece om U tegen te zeggen, een chaotische achtervolging over de straten en door shopping malls die naar adem doet happen. Het fungeert haast als een soort visitekaartje van ontwikkelaar Insomniac die al van in het begin de spelers duidelijk maakt dat Spidey bij hun in meer dan capabele handen is. Die eerste game was geen lucky shot. Na de proloog vertrekt Peter met Mary Jane op een trip naar Europa waardoor de verantwoordelijkheid over New York op de onervaren schouders van Miles komt te rusten. Loopt het uit de hand denk je? Natuurlijk doet het dat wanneer er een bende oorlog uitbreekt tussen twee schimmige facties en de gevolgen van dat conflict zich laten voelen in het persoonlijke leven van Miles. Tijdens het verloop van het verhaal komt onze jonge held op die manier voor enkele lastige keuzes te staan. Het verhaal dat deze spin-off vertelt mag dan isschien niet bijster origineel zijn, maar het werkt omwille van een paar erg sterke personages en vooral een protagonist waar het enorm goed mee klikt. Miles is een jonge kerel met het hart op de juiste plek maar met ietwat van een gebrek aan zelfvertrouwen. Het is een personage met gebreken en dat zorgt ervoor dat het zo makkelijk is om er voor te supporteren. Je wil gewoon dat Miles Morales slaagt als Spider-Man.
Op vlak van gameplay voelt de spin-off uiteraard erg vertrouwd aan. New York City heeft weliswaar een winterse, kerstmis achtige sfeer nu, maar de structuur van het speelterrein is gelijkaardig. Dat betekent dus dat er postkaarten en tijdcapsules en dies meer te verzamelen zijn, en dat er gestolen speelgoed en verloren katjes gevonden moeten worden. Op papier klinkt zoiets erg duf uiteraard, maar in de praktijk werkt het dus wonderwel omdat het past binnen de context van een heerlijk spelende game. Het voelt zelden of nooit als busywork of opvulsel, maar eerder als leuke dingetjes om te doen tussen het slingeren en knokken door.
Het vechten zelf gebeurt uiteraard gelijkaardig aan de vorige game, met dat verschil dat Miles toegang heeft tot Venom Powers die hem toelaten om bio-elektrische stoten uit te delen die de verdediging van bepaalde sterkere vijanden kunnen breken. De vele mogelijkheden en variatie die je aan boord moet leggen tijdens de gevechten zorgen dat ook deze Spider-Man niet de meest eenvoudige besturing heeft om in de vingers te krijgen, maar eens je de flow te pakken hebt kun je echt wel de Spider-Man in jezelf los laten gaan. Het is ook duidelijk dat het vechten in deze titel een stuk steviger aanvoelt dan in de voorganger, omdat Miles nu eenmaal minder gadgets in zijn arsenaal heeft dan Peter Parker. Miles moet het meer van zijn skills als beuker hebben, en dat vertaalt zich dan ook in de combat van de game. Daar staat tegenover dat Miles in stealth dan weer een voetje voor heeft omdat hij kan cloaken. Het is een stuk eenvoudiger en leuker om rond te sluipen als je onzichtbaar kan worden en vijanden zo kan jennen.
Rest enkel nog de vraag, PlayStation 4 of PlayStation 5? Ik heb de game nu op Play 4 gespeeld en heb ondanks de lange laadtijden me erg goed geamuseerd ermee. Technisch is de game gewoon in orde en iedereen die de vorige game in actie gezien heeft weet dat het er ook nu gewoon erg goed uitziet. Als je geen Playstation 5 wil of kan bemachtigen bij launch, maar toch niet wil wachten….ga er dan gewoon voor. Ziet de game er op PlayStation 5 nog een stuk beter uit? Uiteraard, als je de game even ziet draaien op een Play 5 is het verschil meteen duidelijk en de korte laadtijden zijn gewoon verbluffend voor een titel als dit. De grote reden waarom ik deze echter sowieso opnieuw ga spelen is echter de Dual Sense controller. Dat de haptische triggers weergeven in welke broekzak de phone van Miles zit als die begint te trillen of dat je de kedeng kedeng van de metro voelt, dat zijn het soort immersie verhogende trucjes die ik wel mag. Los van de technische kant van het platform dat je kiest is de game op vlak van art direction zijn overal hetzelfde en van torenhoog niveau. Het Harlem dat Miles Morales thuis noemt barst van de sfeer en de audio is indrukwekkend met een haast perfecte mix tussen hiphop beats en orchestrale superhelden muziek. Dat alles samen zorgt ervoor dat de game, op eender welke console, een overweldigend toffe ervaring is.
Of het nou één van je laatste games voor een console of je eerste is, Spider-Man: Miles Morales is een heerlijke titel die je op een uurtje of twaalf duidelijk maakt dat de webslinger bij Insomniac nog steeds in goede handen is. Een erg leuk hoofdpersonage, een lekkere hiphop invloed en gefocuste gameplay maken dit een game die van begin tot eind genieten is.
