Mass Effect: Andromeda. Jullie hebben een tijdje moeten wachten op de review ervan omdat ik pas laat er mee aan de slag kon. Maar soms pakt zoiets positief uit. Ik heb zelden een triple A game gezien die op websites en Youtube zo hard aangepakt is als deze Mass Effect, maar dat betekende ook dat ik mijn verwachtingen kon bijsturen. Ik startte de game niet op met het idee dat ik een nieuwe topper van de maker van Mass Effect en Dragon Age te spelen ging krijgen. En dat pakte positiever uit. Mass Effect Andromeda is duidelijk een game met problemen, waarvan sommige erg diepgaand zijn, maar ik begon er met een open vizier aan en ontdekte dat de game ook erg veel goed weet te doen. Tijd om dus een genuanceerd oordeel te vellen over de nieuwe Mass Effect.
Ongeacht van het einde dat je behaalde in de clusterfuck die Mass Effect 3 was, begint Andromeda met een schone lei door gewoon netjes het toneel naar een nieuwe galaxy te verplaatsen. Dat zit zo: tussen het einde van Mass Effect 1 en het begin van deeltje 2 werden diverse arken vol cryogenisch bevroren mensen en aliens de koude ruimte in geschoten, 1000.000 zielen veranderd in waterijsjes. Hun doel? Het verafgelegen stelsel Andromeda die meerdere bewoonbare planeten zou moeten bevatten. Ons verhaal gaat van start wanneer de grotendeels menselijke ark “Hyperion” ruw wakker wordt met het besef dat het idee van een nieuw heelal koloniseren toch niet zo rooskleurig wordt als eerst gedacht. Het is aan jouw speelbare personage Ryder, broer of zus naargelang je keuze, om uit te zoeken wat er aan de hand is en om een veilige plek te vinden voor de vele duizenden die nog in cryoslaap vertoeven.
Dat klinkt als een intrigerend uitgangspunt om een game op te bouwen, maar toch struikelt Andromeda wat over zijn eigen voeten in de beginuren. Het probleem is namelijk dat Ryder geen Shepard is en dat er geen Miranda of Joker te bespeuren valt. Mass Effect 2 en 3 konden gekke shit uithalen in de eerste uren omdat je al een band had opgebouwd met de personages, maar hier… not so much. Ryder is nog maar nauwelijks een personage dat je leert kennen, om van de zijpersonages nog maar te zwijgen, wanneer de game dramatische momenten op je afvuurt die volledig hun impact missen. In de eerste uren investeert de game echt bijzonder veel tijd in het opzetten van het verhaal met de nodige gravitas terwijl je als speler bij het handje genomen wordt in tutorials. Wat eerste indrukken betreft scoort Mass Effect: Andromeda dus niet al te best, maar er zijn nog meer ergernissen die in de eerste uren van de game de kop opsteken. Zo is de inventory nog steeds die zelfde rommelboel die het in alle voorgaande games was. Een ander ding dat me echt niet zint is dat je enkel tussen missies door aan loadout stations je wapens kunt veranderen. Als je een knappe sniper rifle vindt ben ik het type dat die meteen wil gaan gebruiken en niet wachten tot ik uit de missie ben om het ding dan manueel in mijn arsenaal te zetten. Ook het veranderen van je abilities is nodeloos sloom gemaakt door je via een resem menuutjes te loodsen voor je klaar bent. Zoiets is verre van intuïtief gamedesign en gewoon niet al te leuk. Het kan echter nog slechter, uiteraard kan het dat: Planet Scanning. Reken maar van yess dat ze dat zieke paard ook nu weer van stal gehaald hebben in plaats van het te euthanizeren en er zeep van te maken. Planet scanning is nooit leuk geweest in Mass effect en dat is het verdomme echt nog steeds niet. Het ding is gewoon zo dat je animaties niet kunt skippen dus wanneer je de lokale variant van de Normandy, Tempest, naar een ander system vliegt mag je 15 seconden naar een vliegend spaceship staren. Van gescande planeet naar een andere vliegen? Hoppa, weer 15 seconden aan vliegend spaceship. Het is tergend traag en vervelend en levert gewoon veel te weinig interessante gameplayvoordelen op om op te wegen tegen de tijdverspilling.
Het werd gelukkig beter. Eens voorbij de eerste uren, zodra je ook wat vrede hebt genomen met die designkeuzes die voor ergernis zorgen, ontplooit Andromeda zich wel. Het wordt nooit een spel dat in de buurt komt van een meesterwerk, maar je ontwaart onder alle minpunten wel een goeie game. Om te beginnen is het een game met een simpelere focus. Ik ben zeker dat veel fans dit als een minpunt gaan zien, maar ik vond het verfrissend mijn companion characters niet bij het handje te moeten nemen. Net zoals in alle voorgaande games heb je andere personages die geronseld kunnen worden om deel uit te maken van je squad, maar op het slagveld moet je niet bepalen wat ze doen of welke wapens ze horen mee te brengen, ze trekken zich zelf wel uit de slag. Je bepaalt uiteraard nog hoe ze levelen en welke speciale krachten ze hebben, maar verder hoef je hen niet te babysitten. In de praktijk komt het stoeien met mogelijkheden dus op de schouders van Ryder terecht en dat werkt lekker wat mij betreft. Je mogelijkheden komen nu van drie categorieën: skills die gebaseerd zijn op combat, telekinese of technische vaardigheden. Wanneer je skillpoints verdeelt open je nieuwe profielen waarmee je een build kan maken die je echt past. Houdt dat steek voor iedereen? Het komt er op neer dat je gaandeweg zelf Ryder kan vorm geven zoals jij het wil en dus niet vast ligt aan een keuze die je aan het begin van de game maakte om als soldier of vanguard door het leven te gaan. Wil je goed overweg kunnen met een assault rifle maar ook de mogelijkheid hebben om zwaartekracht tartende zwarte gaten af te vuren? Geen probleem, de keuze ligt bij jou. Het is een amusant systeem dat je gaandeweg meer voeling met ‘jouw’ personage bezorgt.
Combat in Andromeda is sowieso stukken leuker dan in de vorige games omdat ze iets hebben dat vroeger ontbrak: tempo. Het is ietwat storend dat je personage automatisch cover zoekt wanneer het in de buurt komt van een obstakel om achter te verschansen, maar daar staat de mogelijkheid om te springen en te boosten in eender welke richting tegenover. Het schieten in vorige Mass Effect-games was altijd een droog gegeven, een functionerende cover-shooter op zijn best, maar de combat in Andromeda is vaak gewoonweg fun te noemen. Het boosten van cover naar cover of even een springboost doen om vijanden vanuit de lucht te bestoken voelt stukken dynamischer aan dan de statische shoot-outs van weleer.
Een andere manier waarop Andromeda een totaal andere game is, en wat mij betreft beter, is het gevoel van schaal. De vorige game in de Mass effect-reeks was, los van het initiële einde, een heerlijke game, maar niemand zal ontkennen dat het ook een erg lineair gegeven was die je over een verhalend pad duwde. Andromeda is een keerzijde van die munt. Er zijn weliswaar nog segmenten die zich laten spelen als een traditioneel videogame-level met de nodige setpieces, maar grotendeels is Andromeda een game die teert op exploratie. Je verkent grote planeetoppervlakken met je all-terrain vehicle dat zich gelukkig beter laat besturen dan de fucking Mako van vroeger en ontdekt in die nieuwe werelden tal van stukjes die de mysteries van het Andromeda-universum vorm geven. Soms lijkt het een beetje op een No Man’s Sky die tenminste fun is om te spelen. Er is ontzettend veel te ontdekken en te doen, en in sommige side quests kan dat zelfs wat voelen alsof de game aan het koorddansen is omdat een simpele opdracht kan ontvouwen tot een uitgebreide fetchquest die je langs diverse planeten brengt. Dat zou ontzettend langdradig kunnen voelen, ware het niet dat de beloning die je er voor krijgt het ook wel echt waard is en je niet het gevoel krijgt dat je speeltijd hebt zitten verspillen. Dat is iets dat werkt in het voordeel van Andromeda dus. Je hebt echt het gevoel dat je aan het exploreren bent in de ruimte, to boldly go en al die dingen. Je personage is geen soldaat die een apocalyptische alien-invasie moet stoppen, maar een Pathfinder die nieuwe werelden moet exploreren op zoek naar een nieuw thuis. Dat levert dus een totaal andere game op, zowel in toon als in spelbeleving. In dat opzicht vind ik het misschien niet eens eerlijk om de game al te hard af te wegen ten opzichte van de voorgangers; dit is niet Mass Effect 4 maar Mass Effect: Andromeda.
Nemen we even tijd om de frostbite engine onder de loep te nemen nu? Ik ga er van uit dat velen onder jullie op Youtube ondertussen al filmpjes hebben zien passeren die de vele bugs en rare gezichtsanimaties in de game honen. Dat is deels terecht. Er zijn bugs in de game die gewoon niet door de beugel kunnen en doen vermoeden dat de game iets te vlug door quality control geloodst is. Frameratedrops, audio die niet synchroon loopt, personages die ter plekke vast blijven hangen of gewoon random weird shit als een personage dat uit beeld gekatapulteerd wordt geven de indruk van een ruwe, onafgewerkte game. Ik ben zeker dat die dingen er later uitgepatcht gaan worden, maar dat neemt niet weg dat je dit in het rijtje van Assassin’s Creed Unity en Just Cause 3 kunt plaatsen van games die te vroeg in de winkel gelegd werden. De gezichtsanimaties zelf vallen uiteraard niet weg te werken, die maken gewoon onderdeel uit van de game. Al bij al vind ik het daarmee nog wel meevallen, je merkt uiteraard dat personages die weinig impact hebben op het algemene plot minder zorg meekregen en dat levert wat rare smoelen op, maar hoofd en zij-personages zien er over het algemeen best ok uit. De omgevingen, de vele planeetoppervlakken is waar de engine het beste tot haar recht komt en dat levert wel echt geslaagde plaatjes op. Belangrijker dan hoe die werelden er uitzien is echter hoe die ingevuld worden en op dat vlak keer ik terug naar het verhaal dat zich na dat knullige begin wel ontplooit. Dit is een game waar je meer dan zestig uur in kunt slijten en waar de eerste uren het boeltje narratief struikelt om zich erna wel netjes op te rapen. De vele personages ondergaan naar goeie Mass Effect-traditie heel wat karakterontwikkeling, misschien zelfs het beste ooit in de hele reeks. Dat betaalt zich natuurlijk uit gaandeweg in het plot wanneer je naar goeie gewoonte beslissingen moet nemen die leven of dood kunnen betekenen voor de personages om je heen.
De relaties die je met de personages om je heen aangaat voelen ook natuurlijker aan omdat het niet altijd wit of zwart hoeft te zijn. Als je iets doet dat hen niet zint hoeft dat nog niet meteen een breuk te betekenen net alsof je na wat positieve respons nog niet meteen bff’s bent. Personages en hun manier van omgang met elkaar voelt veelzijdiger aan en dat levert ook impact aan de romances die je aangaat in de game. Ja, die seksscenes zijn te omschrijven als softcore spaceporno, maar voor je het beest of de tentakels los laat hebben de personages een behoorlijk geloofwaardig traject afgelegd samen zodat het nooit gratuit aanvoelt. Het is in Andromeda geen gevalletje van… Miranda is heet, ik ga die keihard neuken, gni gni gni, maar eerder van… dat personage boeit me wel, ik ga Ryder een band ermee laten opbouwen en daar vloeit dan gaandeweg meer uit voort. Dat Andromeda je op die manier kan laten meeleven met haar personages, zelfs na een stuntelig begin, is een sterkte prestatie en een terugkomst na achterstand van heb ik je daar.
Ik heb nog maar weinig een game zo zwak zien beginnen en zich vervolgens zo zien herpakken als Mass Effect: Andromeda dat doet. Ja, de eerste uren zijn narratief en gameplaytechnisch een rommeltje, maar daarna ontpopt zich wel een uitgebreid avontuur waarin de personages en het gevoel van exploreren in de ruimte centraal staan. Zodra de game voor je klikt kijk je los over minpunten als een irritante inventory en geniet je van de vele dingen die het spel wel echt goed doet. Andromeda doet dus misschien veel verkeerd, maar wat het goed doet, dat doet het stukken beter en dat maakt er, mits wat doorzetten, een fijne game van.
