Als we het hebben over de iconen die de PlayStation One op de kaart gezet hebben schieten Spyro en Crash Bandicoot veel sneller in het hoofd dan Sir Daniel Fortesque. Ondanks het feit dat MediEvil niet die klassieke status heeft die pakweg een game als Final fantasy VII of Metal Gear Solid wel heeft, bleven fans van de knokige ridder altijd hopen op een terugkeer van de reeks. Nu is het eindelijk zover, in de vorm van een heuse remake die netjes op tijd in de rekken ligt voor Halloween. Een remake die zo trouw aan het origineel blijft dat zelfs de Strategy guides uit 98 nog te gebruiken zijn. Of dit een blij weerzien met het favoriete skelet uit onze jeugd betekent of eerder een nachtmerrie die beter in het verleden was gebleven lees je uiteraard in de review.
Voor wie volledig nieuw is in de wereld van MediEvil, schets ik even het verhaal in een notendop. Alles draait om Sir Daniel Fortesque, de koene ridder die in legendes en sagen bezongen wordt als de meest heldhaftige krijger van Gallowmere. Hij wist de boosaardige tovenaar Zarog te verslaan in een heroïsche strijd waarin hij uiteindelijk bezweek aan zijn opgelopen verwondingen. Klinkt als een hele bikkel, nietwaar? Nou nee, in realiteit is het eigenlijk bullshit. Sir Dan was de eerste die het loodje legde tijdens de veldslag toen hij nogal lullig een pijl in zijn oog kreeg, en niet bepaald het toonbeeld van heldenmoed dat de verhalenvertellers er na zijn dood van maakten. De kerel had gewoon een adellijke titel en een goed MiddelEeuws PR-team achter zich, meer niet. Wanneer een Eeuw na zijn onderlaag de boze tovenaar plots verrijst om opnieuw een greep te doen naar de macht in Gallowmere wordt zoals het hoort in dit soort sprookjes ook een held terug uit zijn eeuwige slaap gewekt om hem te stoppen. Wie beter geschikt dan de man die door alle legendes bejubeld wordt? …Gallowmere zit duidelijk in de problemen.
Erg veel verhaal hoef je van MediEvil uiteraard niet verwachten, omdat het onder alle grafische poeha gewoon diezelfde game van ruim 20 jaar geleden is, en je dus hoofdzakelijk door stages loopt terwijl je met je zwaard zwiert en dingen verzamelt. Er zit echter wel degelijk een humoristische ondertoon in de game die nog steeds netjes werkt. Sommige personages geloven uiteraard rotsvast in de heldhaftige mythe van Sir Dan, maar anderen zoals de geesten die de Hall of Heroes bevolken weten wel beter en gooien graag met cynische steken onder de gordel.
Nou is uiteraard de grote vraag wat ontwikkelaar Other Oceans gedaan heeft met deze remake, en het antwoord is zowel veel als weinig. Ze hebben teruggegrepen naar de oude broncode van de game en die dus volledig met een frisse lik grafische verf terug opgebouwd. Het is een visueel prachtige herwerking, dat kan ik niet genoeg benadrukken. Het kleurenpalet komt een stuk minder drab over dan de klassieke versie en vooral de lichteffecten springen echt in het oog. De hele spelwereld wentelt zich meer dan ooit tevoren in die Burtoneske sfeer van A Nightmare before Christmas waar de makers voor gingen, en dat werkt in deze tijd van het jaar aanstekelijk.
Problematischer is helaas dat Other Oceans zo trouw wou blijven aan de klassieker dat ze eigenlijk de game nagenoeg één op één hebben herwerkt. Op die manier krijg je de schizofrene mix van een spel dat er relatief modern uitziet, maar verdomd ouderwets is onder dat oppervlak. Wat houd dat concreet in? Om te beginnen is de camera ietwat van een bitch die switcht tussen vaste camerapunten of vrije, met als gemeenschappelijke eigenschap dat de game er plezier in schept vijanden in hoeken te stoppen die je niet kan zien. En dit is dus in een game waar het vechten tegen vijanden die je wel kan zien nooit echt lekker voelt. Sir Daniel is een rammelend skelet in een harnas, beeld je even in hoe zoiets zich beweegt en je krijgt een idee van hoe je door de spelwereld van Gallowmere beweegt en hoe lastig stukjes platformen kunnen zijn. Ook in combat ben je in essentie een grote ijzeren emmer die een groot zwaard rond zwiert en projectielen afschiet in enerverende pogingen om te beletten dat vijanden je kunnen raken en je health verpesten. Dat is niet altijd even succesvol en daar duikt de frustratie op. Ook daar toont MediEvil zijn leeftijd en zijn tandjes, want doodgaan is in deze game dus echt wel een straf. Vergeet een snelle checkpoint, wanneer je aan het einde van een level pots door je levensbalk zit heb je dikke pech en mag je helemaal terug aan het begin van de stage beginnen. In een oldschool game als dit, met een camera die niet alles in beeld brengt wat je belaagt en met lange stages ontaard het spelen dus af en toe in een oefening in frustratie. Dat Other Oceans hier geen checkpoints heeft ingevoegd is toch echt wel een bal die ze hebben laten vallen. Ook sommige boss-fights tonen hun onvergeeflijk ouderwetse karakter, en voor eentje moest ik dus effectief teruggrijpen naar een ruim twintig jaar oude gamefaq omdat ik nooit van mijn leven had ontdekt wat ik moest doen om hem schade aan te brengen. Is dat problematisch? Nou, dat hangt er dus vanaf wat je verwacht van MediEvil. Als je de game opstart met het idee van een reliek uit lang vervlogen tijden te spelen, en daar de bijhorende taaie kantjes voor lief kan bij nemen kom je al heel ver.
Had ik graag gehad dat de makers van deze remake de controls van Sir Dan wat strakker hadden gemaakt, de camera wat meer getweaked en wat vergeeflijke checkpoints hadden toegevoegd? Uiteraard, het had me heel wat scheldwoorden en een licht beschadigde controller bespaard. Dat gezegd hebbende kan ik echter niet kwaad zijn op Sir Daniel Fortesque, niet echt. De game geeft daar gewoon veel te veel aanstekelijke charme voor. Het heeft die heerlijke komische halloween esthetiek met gevechten tegen spoken en levende doden op pompoenvelden en kerkhoven, het heeft een heks die in een grote ketel roert en dat sfeertje werkt gewoon..zelfs al stuurt die toverkol je naar het meest lastige level uit de game. Het heeft ook een heerlijk Brits gevoel voor humor met een held die door velen als ietwat van een pispaal gezien wordt en een wondermooie soundtrack. Soms zijn dat soort dingen genoeg om heel wat frustratie met de mantel der liefde te bedekken.
Sommige designkeuzes waren beter begraven gebleven met Sir Daniel Fortesque, want MediEvil is ondanks een prachtig hedendaags likje verf een overduidelijk oude, taaie game om te spelen. Ondanks dat tikje frustratie dat af en toe de kop opsteekt is het echter een blij weerzien met Sir Dan omdat onder die ruwe kantjes nog steeds de humor en charme waar de game bekend voor staat overeind blijven. er zijn slechtere plekken om Halloween te vieren dan in Gallowmere.
