Definerende momenten. Dingen die je voor altijd bij zullen blijven. Waarvan je tijdens het beleven beseft dat dit een graadje belangrijker en beter is dan dat wat je eerder mee hebt mogen maken. Metal Gear Solid V: The Phantom Pain geeft je deze momenten keer op keer.
Met Ground Zeroes gaf Kojima eerder al een frisse blik op dat wat Metal Gear Solid V ging doen. Een open wereld, minder video’ s tussen de gameplay door en een mogelijkheid om niet alleen via stealth je missie tot een goed einde te brengen. Het was aan jou om zelf te besluiten of je als een ware Solid Snake naar binnen ging, ongezien je missie kon klaren en zonder dat iemand het wist een basis weer kon verlaten. Je kon er ook voor kiezen om je wapens te trekken, iedereen om te leggen en als een heuse Rambo te overwinnen, staande in een poel van bloed. In The Phantom Pain zet Kojima dit gegeven voort. Echter, waar hij in Ground Zeroes misschien wat steekjes liet vallen, is The Phantom Pain niets minder dan een meesterwerk.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Het duurde welgeteld twee minuten en drieëntwintig seconden voordat ik kippenvel op mijn armen had staan, mijn mond open viel en de game me wist te verrassen. De tutorial van The Phantom Pain, die makkelijk een uur in beslag gaat nemen, laat je zien hoe de game speelt, maar ook dat Kojima je opnieuw mee gaat nemen met een achtbaanrit vol fantastische gebeurtenissen, psychedelische personages en zeer solide gameplay. De tutorial van The Phantom Pain, nadat ik deze tot een einde had gebracht, liet mij op Twitter zetten dat dit stukje gameplay de beste gameplay was die ik dit jaar gespeeld had. Niet eerder wist een game mij zo snel te grijpen om niet meer los te laten. Kojima neemt je erg aan de hand in deze zeer gescripte sessie om je een achtergrondverhaal te vertellen, je de nieuwe gameplaymechanieken te laten begrijpen en je klaar te stomen voor het echte verhaal. Hij doet dit echter op zo’n briljante manier dat je even op adem moet komen wanneer het hoofdspel gaat beginnen.
Niet veel later trof ik Snake aan in Afghanistan. Zijn missie was om een bepaalde gevangene (ik ga geen namen weggeven om de spoilers tegen te gaan!) uit een zwaar bewaakt kamp te redden. De warme woestijn kon overbrugt worden op de rug van een trouw paard, maar niet altijd was dit de meest veilige optie. Ik besloot om te wachten tot de zon onder ging, zodat ik in de schaduw van de maan mijn beste stealth ten uitvoer kon gaan brengen. De missie kon ik beleven op mijn manier. Nergens gaf de game hints over het hoe te voltooien van mijn taak. Nergens lag een besluit vast. Toen de donkerte viel lukte het mij om guard voor guard langzaamaan uit te schakelen en zo de gevangene veilig weg te krijgen. Zoeklampen schoot ik kapot, wapens maakte ik onklaar. De gevangene wilde ik via een heli weg laten halen. Iets wat tegen werd gehouden.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Ik probeerde de missie na het voltooien meteen nog eens te spelen. Dit keer op een hele andere manier. Met mijn stealth besloop ik een heel ander kamp wat ook in de buurt lag, echter waren hier maar twee guards. Deze wist ik van achter te besluipen en in slaap te slaan. In deze basis vond ik zwaardere wapens, wapens die ik in ging zetten tijdens het redden van de gevangene. Als een Rambo liep ik het kamp in, beschoot iedereen en liet een poel van verderf achter. Echter, ik was niet snel genoeg dus werd er backup ingeroepen. Heli’s in de lucht bestookte mijn positie, mitrailleurs werden op het gebouw waarin ik zat geleegd. Voertuigen kwamen aanrijden, elk met nieuwe vijanden achterin. Het was een moeilijke klus om mijzelf, alsook de gevangene te redden.
Opnieuw startte ik dezelfde misse, lerende van dat wat ik net beleefd had. Langzaamaan liep ik, opnieuw nadat de maan haar ding kwam doen, de basis in. Echter, dit keer liep ik naar het gebouw waar de radio stond, inclusief een grote AA-gun. Ik plantte hier eerder gevonden C4 tegenaan en verliet de basis. Vanaf een afstand keek ik toe hoe de ontploffing plaats vond. Het kamp was in rep en roer, niet wetende wat er aan de hand was. En de communicatie was compleet weg. De guards stonden niet meer in contact met een leger verderop, maar ook niet meer met elkaar. Met het grootste gemak kon ik gebruik maken van de paniek en hoefde ik maar enkele personages te verdoven om bij mijn einddoel te komen. Ik wist ongezien het kamp te verlaten en weinig verzet tegen te komen. Die waren allemaal bezig. Binnen enkele minuten zat mijn target veilig in een heli en vloog ik terug naar Mother Base.
Niets is geregisseerd in The Phantom Pain. Jij kunt zelf bepalen hoe je de missie gaat voltooien en dat is een flinke stap in vergelijking met de vorige delen in de franchise. Het haalt op momenten het idee dat je een film speelt weg, iets wat de Metal Gear Solid-serie eerder deed definiëren, maar ergens is het niet erg. De totale vrijheid die je er voor terugkrijgt, keer op keer, voelt verfrissend en heerlijk aan. De game legt je problemen voor, het is aan jou om de oplossing te bedenken. En niet op een manier die mensen in Japan voor jou hebben bedacht. Het is aan jou en je creativiteit om tot het einde te komen. Natuurlijk zorgt dit er niet voor dat het verhaal niet sterk genoeg is en dat er totaal geen filmpjes zijn. Het blijft uiteraard een Metal Gear Solid; ook op die punten weet Kojima opnieuw te imponeren.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Toch zal de echte stealth-liefhebber beloond worden ten opzichte van de schietgrage, trigger happy speler. In Mother Base, jouw eigen basis, is het aan jou om een eigen leger op te bouwen, nieuwe teams samen te stellen en R&D (Research and Development) uit te voeren om je te helpen tijdens latere missies. Die basis vult zich niet vanzelf. Elke soldaat die je omlegt is een gemiste potentie om uit te groeien tot iets beters. Het is beter om ze te verdoven en mee te laten nemen richting je basis, om ze daar te brainwashen zodat ze gaan geloven in jouw idealen. Voertuigen, wapens, personeel en zelfs beesten kunnen richting Mother Base gebracht worden om jouw leger uit te breiden. Dit spelmechanisme sprak me amper aan tijdens de vele previews, maar nu ik de diepere laag heb ontdekt kan ik er niet mee stoppen.
Ik kan je zoveel vertellen over The Phantom Pain. Maar ik wil het niet. Puur om je te beschermen. Want hoe meer ik over deze game vertel, hoe minder impactvol het spel voor je zal zijn. Ik ga niet in op het verhaal, de vele personages en de fanservice die Kojima je geeft; dat zou je ervaring verpesten. Geloof me op mijn woord: dit spel is een meesterwerk. Dit moet je spelen. Dit is next-level.
[review pros=”+ Fantastische tutorial
+ Je bent vrij in je acties
+ Meesterwerk” cons=”- Is dit het einde van Kojima’s Metal Gear?
– Voor niet-kenners moeilijk te begrijpen” score=99]
