In 2014 gaf ik Middle-earth: Shadow of Mordor een 8.6. In mijn review verklaarde ik mijn liefde voor de wereld die Tolkien geschapen heeft in zijn boeken en Peter Jackson in zijn films. Ik vertelde je over de eerste avonturen van Talion, hoe hij meteen bij aanvang van de game zijn dood vond om later door Celebrimbor (maker van de Ringen) terug tot leven werd gebracht om wraak te nemen. Wraak op hen die zijn familie hadden vermoord. Na de review verloor ik de game helaas compleet uit het oog.
Pas recentelijk ben ik opnieuw gestart met het spelen van Shadow of Mordor. Door een goede deal op Xbox Live kocht ik de game opnieuw, dit keer in de Game of the Year uitgave. Dus met alle DLC erbij, voor nog geen vijf euro. De kracht van Middle-earth bracht me terug en liet me de game van vooraf aan weer opnieuw beleven. Het was geen verkeerde keuze, het stoomde me weer klaar voor dit nieuwe avontuur. Want Talion is terug in deze nieuwe ‘Shadow of War’, een vervolg dat het origineel op veel punten probeert te verbeteren. Maar lukt dat ook?
Mocht je niet bekend zijn met de serie, zie het als de gameplay uit Assassin’s Creed, gecombineerd met het vechtsysteem uit Batman: Arkham en gooi daar flink wat Tolkien-fantasy overheen. Je hebt meteen een goed beeld van wat je kunt verwachten. Nadat ik mijn gevonden krachten uit het eerste deel weer verloor in het begin van War, is het aan Talion om al Orcs-hakkende en Orcs-dominerende te groeien in de gevaarlijke wereld die J.R.R. Tolkien ooit schiep voor zijn epos. Echter, waar Tolkien zijn tijd uitgebreid nam om de wereld te schapen, de personages diepgang te geven en gewicht toe te voegen aan de acties, lukt het de makers van Shadow of War niet echt om een gigantisch sterk verhaal neer te zetten. En dat is jammer, de fantasy van Tolkien staat bekend om zijn diepe lore, grote verhalen en achtergronden. De ontwikkelaar probeert in te spelen op dat wat we kennen, maar gaat in mijn ogen net wat te ver op sommige stukken. Toen ik zag dat Shelob (die grote spin, je weet wel) ineens veranderde in een menselijke vrouw, die ook nog eens verbonden was met Sauron, tja. Denk nu echter niet dat ik de game compleet afschiet op het verhaal. Nee, totaal niet. Het heeft z’n mindere kanten, maar meer plussen dan minnen. De tocht van Talion is een grote, de manier waarop Monolith het vertelt is tof.
Maar waar dit zich plaats laat vinden? Exact tussen de verhalen uit The Hobbit en The Lord of the Rings. Bilbo heeft Smaug allang verslagen, Frodo is geboren. Denk nu meteen niet te negatief na mijn gedachten rondom het verhaal, want dat is niet wat voor gevoel ik je wil geven. Her en der zullen personages je bekend in de oren klinken (Helm Hammerhand!) en omgevingen herkenbaar zijn. En dat is de kracht dan ook. Je voelt dat je onderdeel bent van een groter geheel. Een verhaal dat een tijdspanne heeft van honderden jaren. Het legt een prima basis voor vele uren gameplay (die dus lijkt op Assassin’s Creed met Batman: Arkham) waarin je behoorlijk wat hoofdjes van Orcjes kunt slaan. Echter had ik wel het idee dat de game pas echt leuk werd toen er wat toffe skills werden geopend. Wanneer je echt los kunt gaan met je krachten.
Net zoals in het eerste deel is het zaak om gevechten in een te grote groep te vermijden. Een enkele Orc omleggen lukt, een groep van tien lukt je ook, maar wanneer je niet uitkijkt en groepen van twintig, dertig Orcs en Uruk’s naar je toe haalt, kan het zomaar zijn dat Talion’s laatste uur geslagen heeft. Aanvallen doe je met één knop, counteren met de andere. That’s it. Het systeem is al jaren doeltreffend en gemakkelijk onder de knie te krijgen. Maar makkelijk zal het niet lang blijven wanneer je vele vijanden om je heen hebt staan. De actie oogt vloeiend, sterk en spectaculair. De gevechten zijn steeds interessanter naarmate je meer krachten vrij speelt, en wanneer je het eenmaal tegen de Captains op gaat nemen duren ze langer en zul je meer tactiek toe moeten passen.
Grootste hoofdrolspeler in de game is echter niet Talion, niet de wereld en niet de vele personages die de wereld rijk is. Nee, het is het Nemesis-systeem. Een briljant stukje technologie dat ervoor zorgt dat jouw game anders gaat zijn dan de mijne. Er is een heuse hiërarchie onder de vele Orcs in Mordor en iedere Orc heeft zijn eigen rang in het leger van Sauron. Is het een normale grunt, een Captain, een Warchief? Het interessante is dat de acties onderling, alsook tegen jou, de hiërarchie steeds aan kunnen passen. Wanneer een ‘normale Orc’ jou vermoord kan het zomaar zijn dat ‘ie stijgt in rang. Hierdoor staat ie niet alleen dichter bij Sauron, maar zal ‘ie de volgende keer dat jij ‘em tegenkomt niet alleen jou herinneren, alsook de manier waarop ‘ie je af heeft gemaakt, maar zal ‘ie ook sterker zijn. En misschien heeft ‘ie zelfs een groep volgelingen om zich heen. Daarnaast heeft elke Orc z’n eigen persoonlijkheid, dus herinner jij ze ook misschien. Iets wat als pluspunt in je volgende gevecht terug kan komen. En dit gaat best diep. Zo had ik een gevecht met een Orc waarbij ik ‘em in z’n hoofd schoot, maar hij wist te ontkomen nadat ‘ie mij dood hakte. De volgende keer dat ik ‘em tegenkwam stond ‘ie me niet alleen uit te dagen, maar had ‘ie daadwerkelijk een litteken op z’n voorhoofd waar die pijl had gezeten. Ik noem het geweldig. Je hebt op deze manier echt het idee dat je invloed hebt op de wereld om je heen. Dat was al in het eerste deel, maar hier gaat het vele malen dieper.
Naast het volle verhaal zijn er behoorlijk wat extra’s te vinden tijdens je tochten in Middle-earth. Denk aan de vele zijmissies, die niet altijd even interessant zijn, maar je wel toffe extra’s kunnen geven. Extra’s die je sterker kunnen maken wanneer je naar je einddoel gaat. Soms voelen ze aan als het oprekken van de game, andere keren zijn ze oprecht tof om te spelen. In het eerste deel heb ik daar vele uren aan gespendeerd en ik verwacht dat hier ook weer te gaan doen. Het spelen met Talion, het steeds beter en sterker maken van hem, waardoor het jagen op Orcs leuker blijft worden, heeft een verslavende factor over zich heen hangen. Het voelde nooit als een straf om door de wereld van Tolkien te lopen. Wanneer je Orcs voor jezelf laat strijden, de rangen uit weet te dikken en her en der je eigen infiltraties tussen Sauron’s beste uit te voeren, is de game op zijn best. En op die manier hoop ik dat deze game me nog lang bezig gaat blijven houden. Zelfs na het afsluiten van het verhaal.
Shadow of War heeft duidelijk z’n minpunten. Niet alles is even indrukwekkend en het feit dat Shelob ineens een vrouwmens is, gaat me net wat te ver. Het Nemesis-systeem werkt briljant, de uitdaging is goed te vinden en de wereld blijft een fantastisch plek om in rond te lopen. Uiteindelijk gaat het om de hoeveelheid vermaak die de game je voor kan schotelen. En daar scoort Shadow of War lekker op. Heb je het eerste deel gespeeld, dan kun je blind door met het vervolg. Heb je dat eerste deel gemist, dan is dit een mooie kans om in te stappen.
