Elf jaar is een lange tijd. Hell, zelfs elf weken geleden voelt in de wereld waar we nu in zitten al aan als een rozig verleden vol eenhoorns en wolken gemaakt uit suikerspin. Maar elf jaar is in gaming dus gewoon een eeuwigheid. Om het even in perspectief te zetten…Modern Warfare 2 kwam nog voor de eerste Black Ops uit en er zijn sinds de release van de game zomaar eventjes tien volwaardige Call of Duty’s uitgebracht. Dat Activision nu out of the blue beslist om een remaster van uitsluitend de campaign van Modern Warfare 2 te droppen is een ietwat rare zet. Een half jaar geleden kregen we nog de sterke reboot van Modern Warfare te spelen, een game die de reeks nieuw leven wist in te blazen. Nu plots terug grijpen naar het verre verleden van de franchise doet dus op zijn minst even de wenkbrauwen fronsen. Zat er iemand echt reikhalzend te wachten op een remaster van de Modern Warfare 2 campaign? Uiteraard niet, maar dat neemt geenszins weg dat zodra je de game opstart het een blij terugzien is met een game die zijn stempel op het genre gedrukt heeft.
Ik was eigenlijk vergeten hoe fucking over the top Modern Warfare 2 is. Call of Duty is altijd al een reeks geweest die het moest hebben van set pieces en de remaster van drie jaar geleden toonde dat in de eerste Modern Warfare die blauwdruk stevig gelegd werd. Alleen wist Modern Warfare relatief te doseren, het is een game die af en toe het gaspedaal stevig indrukt, maar ook eentje die vaak even op de rem gaat staan. Modern Warfare 2 zegt volmondig “fuck it’ wat dat doseren betreft en lijkt van in het begin slechts gebrand op één ding…keet schoppen. Het is een game waarin je met een sneeuwscooter aan een rotvaart van een berg afdaalt om vervolgens met een shotgun door de Favela’s van Brazilie te trekken terwijl je bendes ontwijkt, je een verbeten slag uitvoert om een fastfoodtent te verdedigen van russen en het Witte Huis bestormt. Modern Warfare 2 is gewoon batshit crazy, een wervelwind van kogels, explosies en militair jargon.
Het verhaal zal de meesten onder jullie wel bekend in de oren klinken, maar voor nieuwkomers of vergeetachtigen geef ik nog even de basics. De big bad uit de vorige Modern Warfare, zakhaev, is dood…maar dat levert geen eind goed al goed op. In Rusland wordt de grote boze wolf gezien als martelaar, wat als gevolg heeft dat ultra nationalisten de macht nemen. In wat nog steeds het meest schokkende moment van de game is openen Nationalisten het vuur op een onschuldige menigte in een russische luchthaven, om vervolgens de schuld in de schoenen van de Amerikanen te duwen. Het gevolg is een conflict tussen de twee naties dat escaleert wanneer Rusland de oorlog verklaart aan de Verenigde Staten en een invasie doet. Het is in dat geschifte narratief dat je samen met bekende gezichten zoals Soap, Roach en uiteraard Captain Price op pad trekt om Makarov en de zijnen een halt toe te roepen. Gesp je maar vast, want het wordt een wild ritje.
Je merkt aan de campaign dat er bij ontwikkelaar Infinity Ward bij deze opvolger van Modern Warfare echt wel de druk was om van deze moeilijke sequel een succes te maken door er alles tegenaan te gooien wat ze konden. De game neemt geen tijd om gas terug te nemen, maar wil gewoon overdonderen door van locatie naar locatie en setpiece naar setpiece te denderen als een soort rollercoaster die van geen ophouden weet. Modern Warfare 2 is eigenlijk het game equivalent van een achtjarig kind met ADHD dat soldaatje wil spelen na drie Red Bulls en een zak zure beertjes. Vermoeiend, zeker en vast, maar tegelijk ook verdomd entertainend.
De grootste vraag die fans uiteraard hebben is hoe deze remaster er uitziet, toch? Nou, behoorlijk indrukwekkend moet ik toch zeggen. Ik heb voor de gein de PlayStation 3 versie nog even opgestart voor ik me aan deze remaster waagde en hoewel de oude game er zelfs anno 2020 nog verrassend competent uitziet is het verschil echt wel indrukwekkend.Character models, belichting…het ziet er allemaal top notch uit. Je zal het niet verwarren met een erg recente game of bijvoorbeeld de Modern Warfare reboot, maar een jaar of drie geleden had deze remaster zo naast Infinite Warfare kunnen staan. Waar de game nog het duidelijkst zijn leeftijd toont is in de keuzes op vlak van design die ruim tien jaar geleden werden gemaakt. Dingen zoals vijanden die constant blijven spawnen tot je voorbij een imaginaire checkpoint lijn komt en het constante gooien van granaten zijn aspecten die door de jaren heen uit de Call of Duty games verdwenen zijn, maar hier weer de kop op steken.Ook de A.I van zowel vijanden als kompanen is beduidend last gen, maar dat lag uiteraard in de lijn van de verwachtingen. Wat vooral telt is dat de basic gunplay, het gewoon van punt A naar punt B bewegen en op alles wat in je weg staat schieten, nog steeds verrassend goed overeind blijft.
Modern Warfare 2 is een remaster waar ik nooit van had gedacht dat ik hem nodig had, maar waar ik tijdens het spelen wel erg blij van werd. Het is een game die weet wat het wil zijn gedurende de vijf uurtjes die het duurt en dat is volledig over the top geschifte intensiteit. Op vlak van design kan het zijn leeftijd misschien niet al te elegant maskeren, maar wat de visuals betreft doet de remaster in elk geval hard zijn best.
