Lang, lang geleden. In de tijd van jagers en verzamelaars, waar wij het een stuk lastiger hadden dan dat wij het nu hebben. We moesten zoeken, speuren en jagen naar ons voedsel. Nu hoef ik alleen nog het juiste gangpad te zoeken in de Albert Heijn. Toch kan het nog moeilijker als destijds. Stel je voor dat je voor je voedsel moet jagen, vissen en verzamelen… maar dan met gigantische prehistorische beesten erbij! Heb je een idee? Ik heb het over Monster Hunter. De game waar jij de rol van jager op je neemt en de bevolking moet beschermen tegen verschillende gigantische gevaartes. Na het eerste deel op de Playstation 2 hebben we nu Monster Hunter 4 Ultimate voor de 3DS. Aan mij de taak om mijn bepakking en bewapening in de hand te nemen en om te kijken of deze Ultimate versie van deeltje 4 het gevaar nog steeds op je beeldscherm weet te brengen.
Voor mij is het makkelijk om Monster Hunter 4 Ultimate aan te raden aan veteranen. Je hebt meer monsters dan in de vorige delen, het zwemmen uit deel drie is verwijderd (iets wat ik verschrikkelijk vond), er zijn twee nieuwe wapens om mee aan de slag te gaan en doordat je nu sneller kunt klimmen en van richels op monsters kunt springen, wordt de al diepe gameplay nog dieper. Dit maal is er ook nog eens een verhaal met een beetje diepgang, wat de singleplayer een stuk leuker maakt dan de voorgaande delen. Voor nieuwkomers zal ik even wat dieper op de game in moeten gaan, beginnende bij de definitie: ‘Monster Hunter’.
Monster Hunter is vanaf de release van de eerste game al razend populair in Japan en andere delen van Azië. Sterker nog: in Japan is het een fenomeen. Er worden beurzen over de game gehouden en afgelopen Tokyo Game Show viel Monster Hunter weer meerdere malen in de prijzen. In het westen is het anders, want hier heeft de game nooit echt aan weten te slaan. Behalve een kleine, trouwe fanclub weet bijna niemand wat van de game. Wat het spel zelf betreft: het is aan jou de taak om dorpelingen te beschermen tegen allerlei gevaarlijke monsters, die meer op prehistorische wezens lijken dan daadwerkelijke monsters. Dit doe je met behulp van een groot arsenaal aan wapens en bepantsering, die je kan maken door de benodigde materialen van de verslagen monsters af te snijden. De serie heeft in het westen vooral kritiek gekregen van de steile leercurve, de lastige besturing en het gebrek aan een goed verhaal.
Het feit dat Monster Hunter 4 Ultimate alleen voor de 3DS is verschenen maakt de besturing er niet gemakkelijker op, vooral niet als je geen tweede analoge stick hebt gekocht of een 2DS hebt, waar geen tweede analoge stick op past. De tweede stick is in deze namelijk een echte toegevoegde waarde, aangezien deze de camera bedient waardoor je beter zicht hebt op je doelwit. Zonder stick kan je de zogenaamde target cam aanzetten waarmee je met een simpele druk op de knop focust op het monster; dit werkt redelijk, maar niet optimaal. Als ander alternatief kan je de touchscreen gebruiken om de camera te bedienen. Ook dit werkt wederom aardig, maar je wil nog wel eens mis drukken.
Verder heb je, net als in voorgaande delen, genoeg knoppencombinaties met verschillende werkingen, waardoor je als nieuwkomer een hele lading informatie op je af krijgt. Het ene knopje is om een voorwerp te gebruiken, het andere knopje om de camera te centreren, als je dat knopje weer ingedrukt houdt, is het een knopje om van voorwerp te wisselen, een ander knopje is het trekken van je wapen en zodra je dat hebt gedaan, betekent elk knopje op je 3DS wéér iets anders. Alle werkingen van deze verschillende knopjes worden haarfijn uitgelegd, door middel van grote lappen tekst in combinatie met het daadwerkelijk uitvoeren van de beweging. De tekst is, net als het grote assortiment aan mogelijkheden, nogal overweldigend. Vooral in het begin komt tekstblok na tekstblok op je beeldscherm en om deze stuk voor stuk aandachtig door te lezen vergt tijd en misschien net even te veel moeite. Hierdoor kan je eerste kennismaking met Monster Hunter 4 Ultimate een slechte zijn.
Toch vraag ik de mensen om verder te kijken dan dit, want onder de enorme lading tekst en ingewikkelde besturing gaat een enorm diepe game schuil die, geloof het of niet, toch al toegankelijker is gemaakt voor nieuwkomers. Behalve de lappen tekst kan je namelijk per wapen een tutorial doen om de verschillende wapens te leren kennen. Voorgaande games hadden dit niet of in mindere mate. Hiernaast is het makkelijker geworden om aan bepaalde grondstoffen te komen. Waar je in vorige games gewassen moest verbouwen, een honingbox moest aanleggen en insecten vangen, kan je in dit deel praten met de Wycoon: een handelaar die voor jou de gewassen aanvraagt bij boerderijen en paddestoelen bij weer andere boerderijen. Hij vraagt hier punten voor, maar deze punten krijg je door te jagen op monsters. Nog steeds kan je overigens naast het daadwerkelijk jagen op monsters ook op zoek naar grondstoffen, gesteentes, insecten en vissen, mits je het juiste gereedschap bij je hebt.
Toch blijft het om het monsters jagen gaan. Er zijn een flink aantal monsters en allen hebben hun eigen aanvalspatroon. De enige levensbalken die je ziet, zijn die van jezelf en die van je teamgenoten. Bij de monsters kan je daardoor niet zien hoe zwaar jij ze ervan langs geeft, tenminste dit is het geval totdat je bijvoorbeeld lichaamsdelen van het monster beschadigd; dit is duidelijk zichtbaar. Tevens kan je bij verschillende monsters de staart eraf hakken. Als een monster er echt zwaar aan toe is, zal deze proberen te vluchten. Dit gaat echter niet altijd even gemakkelijk, aangezien ze soms zo zwaar gehavend zijn dat ze weg hinken. Aan jou is het dan de schone taak om de killing blow af te leveren voordat het monster vertrokken is naar een ander gebied en je weer op zoek moet voordat je het monster de genadeklap of -schot kan uitdelen. Dit duurt meestal slechts een aantal minuten, of seconden in het geval je het monster actief hebt getrackt met een paintball waardoor deze te volgen is op de kaart, maar het kan toch vervelend zijn. Een gevecht met een monster kan tussen de 10 en 50 minuten duren, maar aangezien er voor bijna elke missie een tijdslimiet van 50 minuten is heb je deze soms echt nodig. Het gevoel van victorie na zo’n jacht is dan ook erg groot.
Zoals hiervoor gezegd heb je teamgenoten. In de singleplayer zijn dit katachtigen die je helpen. Eén kat heb je vanaf het begin en ook al is er niet iets bepaald unieks aan mijn kat (Felyne eigenlijk), in vergelijking met die van andere jagers voelt het toch een beetje alsof ik een band heb opgebouwd met mijn kat/Palico. In de multiplayer zijn je teamgenoten natuurlijk andere spelers. Voor de eerste keer in deze serie kan je online via de 3DS en dit is misschien wel de belangrijkste toevoeging in de game. Het is gemakkelijk om online met vreemden te jagen. Helaas gaat het chatten wat minder gemakkelijk, aangezien de microfoon om de een of andere reden is uitgeschakeld en je het moet doen met een aantal standaard zinnen of met het ietwat onhandige touchscreen toetsenbord van de 3DS.
Als je het geduld hebt om de eerste aantal uren door flinke tekstblokken en dergelijke te waden, dan staat je een zeer leuke ervaring te wachten. De game zorgt voor meer dan 100 uur aan speelplezier en door de diepe gameplay, gave soundtrack, brute monsters en leuke stijl zal je ook echt 100 uur met deze game door willen brengen. De besturing kan door het gebrek aan een Circle Pad Pro (of de C-stick als het gaat om de New 3DS) wel eens onhandig zijn, maar dit blijkt slechts een klein irritatiepunt.
