Indies zijn populair, zowel bij uitgevers als bij consumenten. Sony gebruikt Indies tevens als één van de speerpunten van zowel de PlayStation 4 als de toekomst van de Vita. Mensen krijgen vaak ook geen genoegen van deze Indies omdat het meestal kleine projecten zijn die gemaakt worden door een kleine ontwikkelaar of door een aantal enthousiastelingen in bijvoorbeeld een garage. Bij dit soort games voel je de liefde die erin is gestopt. Iedereen die bij de ontwikkeling betrokken is geweest, staat achter het project dat vaak een bijzondere sfeer en aparte gameplay met zich meeneemt. Dat zie je en merk je. Het wordt met grote trots aan de rest van de wereld gepresenteerd en dan zien ze hoe het grote publiek op het project reageert. Soms groeien Indies uit als heuse AAA-titels. Denk hierbij aan: Terraria, Esther en Bastion. Nu komt er iets wat je doet denken aan diezelfde Esther.
Stel je voor: je bent een schipbreukeling en bent gestrand op een verlaten Iers eiland, Je weet helemaal niets meer. Je weet niet meer hoe je er bent gekomen, wie je bent en je verleden is ook verdwenen. Persoonlijk lijkt het me verschrikkelijk en zou ik meteen kijken of ik de bewoonde wereld kan vinden. Dat is zo goed als wat je gaat doen in Montague’s Mount.
Helaas vind je helemaal niemand. Je ziet lege huizen staan en verwaarloosde spullen waar mensen al heel lang niets mee hebben gedaan. De elektriciteit doet het niet meer en het lijkt alsof iedereen haastig is vertrokken. Als je op je zoektocht gaat om de elektriciteit aan te zetten en dergelijke, word je geconfronteerd door een klein kind in een blauwe jas. Je hoort keihard gelach van kinderen en het kindje komt geleidelijk aan steeds dichterbij. Echter kan je niet weglopen, waardoor je weet dat je niet doodgaat, niet op dat moment. Het kind verdwijnt en je kan weer verder gaan met je puzzel.
De puzzel begint heel simpel. Vind benzine, start de generator. Daarna wordt de puzzel moeilijker en onlogischer. Zo moet je een morsecode ontcijferen, gekleurde spoelen correct omdraaien en een ouderwetse klok goedzetten. Klinkt niet logisch? Is het ook niet. De puzzel is echter goed te doen, mits je pen en papier bij je hebt. Schrijf de morsecode op en ergens, op een bord, is te zien waar elk stuk morse voor staat. Als je de goede code voor je hebt, weet je hoe je de gekleurde spoelen moet draaien. Als je goed hebt gekeken op de ene klok, kan je zien hoe je de andere klok moet zetten. Ik kan snappen dat mensen er lang mee bezig zijn, maar zodra je door hebt hoe de puzzels werken, ben je er zo klaar mee. Ik vind de eerste puzzel erg leuk, aangezien het je een beetje aan het denken zet, maar het is zeer onlogisch. Als je de puzzel hebt opgelost gaat de brug naar het eiland omlaag en begint het spel. Dit alles door een niet elektrische klok aan te zetten, spoelen te draaien en een morsecode te ontcijferen. Vreemd hoe het in Ierland werkt.
Je strompelt verder op het eiland. Je loopt namelijk met een wandelstok die je hebt gevonden in het begin van het spel. Er is geen mogelijkheid om sneller te lopen en dat voelt al heel snel als een beproeving van je geduld. Tijdens de eerste puzzel loop je namelijk al vaak grote stukken heen en weer. Hierdoor duurt de puzzel langer dan dat de puzzel hoort te duren. Een puzzel wil je af hebben en dat wil je zo snel mogelijk doen. Je wilt niet dat het lopen tergend langzaam gaat. Het is misschien realistisch, maar wanneer de puzzels al zo onlogisch zijn, dan mag het lopen ook wel onlogisch zijn.
Als je Montague’s Mount opstart heb je automatisch een korrelig filter over het spel heen. Dit om de sfeer donker en grauw te houden. Net als de slepende, zachte viool en pianomuziek die door het spel heen te horen zijn. De korrelige filter verbergt echter ook de middelmatige graphics. Sowieso zijn overal op het eiland platen, koffers, gevallen kranten en nog meer objecten te vinden, die je keer op keer weer ziet. De game is niet lelijk en voor een Indie misschien mooi te noemen, maar bijzonder is het niet. Wat de grauwe sfeer ook weghaalt, is de stemacteur. Door de zachte muziek dendert de stem van de acteur er wel eens doorheen. De stem is niet goed verstaanbaar en hij spreekt ook op een vreemde manier. En nee, dat ligt niet aan het Ierse accent.
Montague’s Mount draait om de sfeer, maar het spel is zo onlogisch dat het meer nodig heeft dan slechts sfeer om de game staande te houden. Het plot is in het begin zeer intrigerend maar zal snel vreemd worden. De puzzels zijn vaak uitdagend, maar zo onlogisch dat je vaker dan eens niet aan de oplossing denkt. Om tot de oplossing te komen moet je niet binnen, maar ook niet buiten de box denken, eerder precies daartussen. Verder is het behoorlijk saai om telkens weer dezelfde objecten in je beeld te zien. Wel raad ik je aan om het korrelige filter aan te houden, aangezien dat de illusie van een mooi spel erin weet te houden. Zoals ik al vertelde; lelijk is het niet, maar bijzonder is ook weer anders. Er is wel liefde in gestopt, maar er is over sommige dingen zo raar nagedacht, dat het nergens meer op slaat. Weet de gloednieuwe ontwikkelaar zijn volgende project ietwat logischer te maken, dan hebben ze een pareltje in handen. Helaas hebben ze bij Montague’s Mount op veel vlakken de plank misgeslagen, maar als je zoekt naar een game met uitdagende puzzels en een sterke sfeer, dan kan Montague’s Mount iets voor je zijn.
[review pros=”+Leuke, uitdagende puzzels
+ Sterke atmosfeer
” cons=”- Puzzels zijn onlogisch
– Grafisch saai
– Vreemd verhaal” score=60]
