Ni no Kuni 2 is een bizarre wisselwerking van ideeën. Het is een klassieke Japanse RPG, maar wel eentje die zich weigert vast te zetten in de vastgeroeste regels van dat genre. Het is een sequel op eén van de meest geliefde games van de vorige generatie consoles, maar distantieert zichzelf op meerdere vlakken van die voorganger. Het leent vlotjes elementen van andere games en zelfs genres, maar probeert daar een eigen smoel aan te geven. Eigenlijk is het een sequel die in theorie niet zou mogen werken, maar dan begin je uiteraard te spelen en merk je al gauw dat de praktijk meestal een ander verhaal te vertellen heeft.
Zoals elke zichzelf respecterende rpg begint Ni no Kuni 2 met het vertellen van een verhaal en het scheppen van een wereld. Of werelden zelfs. De game opent met een President in een motorkaravaan die het slachtoffer wordt van wat op een nucleaire aanval lijkt. Wanneer hij de verwoesting om hem heen aanschouwt, verdwijnt de President plots om terug te verschijnselen in de sprookjeswereld waarin Ni no kuni 2 zich afspeelt. President Roland vindt zichzelf terug in de royale slaapkamer van Evan PettiWhisker Tilldrum, een jonge prins die toevallig ook kattenoren heeft. Evan staat voor een belangrijk moment in zijn jonge leventje, want de volgende ochtend zal hij gekroond worden tot vorst van Ding Dong Dell. Dat klinkt als een heuglijke gebeurtenis, toch? Tot je ontdekt dat de vorige koning onder erg mysterieuze wijze overleden is en er wel meer vijanden op de loer liggen in het kasteel die komaf willen maken met de Tilldrums, dan weet je dat het tijd is om te vluchten. Roland red Evan uiteraard van zijn belagers en vlucht met hem het land uit, recht de wijde wereld van Ni no Kuni 2 in. Een wereld van boomhutten gevuld met robotten, luchtpiraten en Koninkrijken onder water.
Op het pad van Evan PettiWhisker Tilldrum op weg naar zijn rechtmatige troon en vrede om hem heen zal er uiteraard eerst een stevig potje geknokt moeten worden. Vergeet de turnbased gevechten van oldschool jrpg’s of de Pokémon-achtige gameplay van de vorige Ni no kuni, hier ga je in realtime vijanden hun smoelwerk vertimmeren. De drie leden van je party worden in een kleine battle arena gedropt en hebben beschikking tot snelle aanvallen, sterke aanvallen, een blok en dodge beweging en magie. Het is een enorm toegankelijk en vlot vechtsysteem dat veel belang hecht aan gevoel voor flow. Als je vlot bent in het ontwijken van aanvallen en het gebruiken van je skills goed weet te timen ben je een kleine bikkel in gevechten die de sterkte vijanden aankan. Klinkt dat alsof Ni no Kuni 2 een tikje makkelijk is wanneer het op combat aankomt? Nou…eigenlijk wel ja. Het ligt er vooral aan dat de game je de mogelijkheden geeft om lekker hard uit te pakken in de gevechten. Neem bijvoorbeeld de Zing meter, een balkje dat opvult wanneer je een melee wapen gebruikt. Raak vaak genoeg je doel met een zwaard en je kan zodra de meter vol is tijdelijk nog meer schade aanrichten met dat wapen of ervoor kiezen om je sterkste aanval eventjes nog krachtiger te maken.
Dan zijn er uiteraard ook nog de Higgeldies, kleine wezentjes die Evan volgen op zijn queeste en waarvan je er vier tegelijk kan gebruiken. Die Higgeldies fungeren in gevechten als een soort van buffs voor je party en kunnen bijvoorbeeld met een kanon op vijanden schieten of voor gezondheids regeneratie zorgen. Ook die rakkers zijn een serieuze hulp, maar ze dragen tegelijk uiteraard ook bij aan het feit dat de moeilijkheidsgraad in Ni no Kuni 2 niet al te hoog ligt.
Vechten is een groot deel van Ni no Kuni 2, maar de game is gelukkig meer dan dat. Evan beslist al snel dat hij een Koninkrijk wil oprichten waar iedereen gelukkig kan zijn, het is een fantasy-game weet je wel. Dat betekent dat Evan en Roland rondreizen van land naar land en hun uiterste best doen om de leiders te overtuigen hulp te bieden om de veiligheid van Evan’s kleine rijkje te waarborgen. Het is in die reizen dat je uiteraard op de meest magische plekken beland en de meest fantastische avonturen beleefd, maar het is toch je eigen landje Evermore dat centraal komt te staan. Wanneer je Evermore opricht heb je al een paar uurtjes erg leuke actie-rpg achter de rug, maar vanaf dan zet Ni no Kuni 2 pas helemaal zijn klauwtjes in je. Jij bent de koning van je eigen rijk en staat in voor het uitbouwen ervan en de bevolking tevreden houden. Je vindt nieuwe onderdanen op je reizen, beslist in welke volgorde gebouwen er komen en wie er in gaat wonen, besteed resources aan research en verdediging en ga zo maar door. Je kan best wel diep gaan in het management gedeelte van de game en de vele manieren waarop je Evermore verder kunt uitbouwen, maar het wordt nooit onoverzichtelijk. Het is verslavend om Evermore steeds verder uit te bouwen, mede omdat het effect heeft op de gehele game. Nu moet ik wel zeggen dat dit uitbouwen van Evermore repetitief kan gaan aanvoelen, zeker wanneer je de constante stroom aan mini-quests doet om nieuwe onderdanen naar je rijk te lokken. Dat komt nagenoeg steeds neer op simpele fetchquests en dat had toch echt wel boeiender gekund. Desalniettemin is dit slechts een aspect van het uitbouwen van je rijk en draagt het wel degelijk bij tot het sterker maken van Evermore als geheel. Je wilt Evermore zo machtig mogelijk maken zodat je wanneer het tijd is om onvermijdelijk oorlog te gaan voeren tegen minder vredelievende volkeren een sterke kans maakt. Die oorlogen zie je op een erg aparte manier van bovenaf gezien met Evan en zijn troepen als poppetjes op de wereldmap. De troepen zijn onderverdeeld in vier groepen in een kring rond Evan heen en kunnen bevolen worden in gevechten die verdacht veel weg hebben van blad, steen, schaar potjes. Het is allemaal erg simpel, en visueel niet zo aantrekkelijk als de normale gevechten, maar brengt wel het idee van een vorst die zijn troepen aanstuurt netjes over.
Uiteindelijk is Ni no Kuni 2 vooral een game die de som der delen overstijgt. Het koppelt vechten tegen monsters met een diepgaande management sim en rts-elementen onder de overkoepelende vlag van een sterk verhaal dat verrassend volwassen thema’s durft aan te snijden. Je kan opperen dat de game vaak net te gemakkelijk is en dat net te veel van het verhaal verteld wordt via tekstdialogen, maar als je jezelf de game om die redenen ontzegt mis je wel een uitgebreid RPG-avontuur dat creatieve ideeën in overvloed heeft.
