Je hebt spellen die gamers in twee groepen verdelen: de ene groep adoreert een spel boven alles, de andere groep heeft aan hetzelfde spel een grondige bloedhekel. Soms, heel soms, verschijnt er een game waar je eigenlijk weinig aan vindt, maar die je toch blijft spelen. Voor mij is No Man’s Sky zo’n game.
De eerste keer dat ik bewegende beelden van No Man’s Sky zag, was tijdens de PlayStation persconferentie op de Gamescom in 2014. Ik weet nog dat ik destijds vooral het kleurgebruik en de grote, dino-achtige wezens die getoond werden erg tof vond, maar een echte trigger om de game daadwerkelijk te gaan spelen, was het op dat moment nog niet. Op latere momenten was de naam van de game voor mij persoonlijk vooral verbonden met de vele nieuwtjes met betrekking tot uitstel van de release die erover voorbijkwamen. Wat de gameplay precies inhield, wist ik denk ik pas een week voordat de game uitkwam. En dat was het moment waarop No Man’s Sky mijn interesse pakte.
Natuurlijk had ik al eerder de verhalen gehoord over het belachelijk grote aantal planeten dat je in No Man’s Sky kunt ontdekken. Dat leek me op zich wel tof, maar wat dan precies het doel was om op al die verschillende planeten te zijn, was me nog een beetje onduidelijk. Pas toen er een aantal mensen early access hadden en her en der Twitch-streams begonnen te verschijnen, kreeg ik de drang om er toch maar eens naar te gaan kijken.
Al gauw werd me duidelijk dat dit een game was die niet zo is van het uitleg geven, maar meer van het ‘hier heb je een speelomgeving, ontdek zelf maar wat je moet doen’. Normaal gesproken werken games van die soort niet echt voor mij. Zelfs in GTA’s heb ik (tot aan San Andreas) gehad dat ik vooral nutteloos rondliep en niet bezig was met daadwerkelijk verder komen in het verhaal. Nou, No Man’s Sky doet daar nog een stapje bovenop. Doordat de gameplay eigenlijk beperkt is tot het verzamelen van grondstoffen en die verkopen of gebruiken voor upgrades, heeft de game niet veel om het lijf. Soms nog eens een gevecht met een vijandig schip in de ruimte als je veel waardevolle grondstoffen aan boord hebt, maar dat is het wel. Je bent vogelvrij om te doen wat je wilt; het gaat eigenlijk vooral om ontdekken, niet per se om het verder komen in (het verhaal van) de game.
Dat was dus iets wat mij totaal niet aantrok, zelfs een beetje tegenstond eigenlijk. De reden dat ik tóch op de dag van lancering No Man’s Sky heb gekocht, is, naast het benieuwd zijn naar de verschillende planeten, even simpel als belachelijk. De besturing deed me denken aan Destiny. That’s it. Nog belachelijker, is dat ik helemaal geen über-fan van Destiny ben. Toen die game net uitkwam heb ik vrij fanatiek gespeeld, en met liefde ook. Het zien van de gameplay van No Man’s Sky op Twitch maakte eenzelfde gevoel bij me los als ik had toen ik Destiny nog hardcore speelde, dat is het ‘m geweest denk ik.
De eerste pakweg twee uur die ik gespeeld heb, had ik het echt naar m’n zin. Er was een concreet doel (het repareren van mijn ruimteschip), alles was nieuw, er was genoeg te ontdekken. Maar daarna werd het toch minder interessant. Het nieuwe was er uiteraard af, mijn ruimteschip werkte, concrete doelen had ik eigenlijk niet meer. Beetje bladeren door mogelijke upgrades voor mijn blaster en schip, kijken welke grondstoffen ik daarvoor nodig had. Het werd een beetje een grind, net als Destiny toentertijd naar verloop van tijd werd. Na een half uurtje spelen vond ik het vaak wel weer mooi geweest en sloot ik de game af, maar als ik dan even iets anders had gedaan, ging het weer kriebelen. Toch kreeg ik weer zin om verder te spelen, en opnieuw was ik er dan na een half uurtje weer klaar mee. Er is zo weinig concreets te doen, en toch blijft het trekken. Niet vanwege de mooie planeten of de verwondering van wat je nu weer aan zult treffen (bij mij lijken de planeten die ik ontdekt heb toch vrij veel op elkaar), maar door het rustgevende. Ik word een beetje zen van het spelen van deze game, het is een soort rustmomentje waarin ik even helemaal tot mezelf kom. Totdat ik na ga denken en me afvraag waar ik eigenlijk mee bezig ben en wat het doel daarvan is.
Ik ben benieuwd hoe lang ik No Man’s Sky op deze manier blijf spelen. Hoe lang dát leuk blijft. Nog benieuwder ben ik of er een of meerdere update(s) gaan komen die concretere doelen aan de game toevoegen, aangezien dat toch een wel heel veelgehoorde klacht is. Dat er nog dingen gaan veranderen lijkt in ieder geval een zekerheidje, zeker gezien het feit dat het spel nog pas kort op de markt is. Wat zal het uiteindelijk gaan winnen, de liefde of de haat?
