Tot mijn grote vreugde mag ik nu al een aantal jaar deel uitmaken van de redactie van GameParty. Ik heb een hoop prachtige momenten mee mogen maken, waaronder perstripjes en de mogelijkheid om de nieuwste games thuis te spelen. Ook de uitjes met het gehele team zijn vaak legendarisch. Maar soms rust er ook een zware taak op je schouders. Die taak is het schrijven van bepaalde reviews. Over games waar bijvoorbeeld een enorme hype omheen hangt. Of het gaat om games waarvan je het moeilijk vindt om een oordeel over te vellen; zijn de makers nou gek of geniaal? Geloof mij als ik zeg dat No Man’s Sky zo’n game is. Misschien wel de lastigste review in mijn carriere bij GameParty. Maar toch ga ik een poging wagen. Wil je wegblijven van spoilers? Dan moet je nu stoppen met lezen!
Voor wie het (en dat kan ik me haast niet voorstellen) gemist heeft: No Man’s Sky draait om een haast oneindig universum aan planeten die voor jou klaarstaat om ontdekt te worden. Om precies te zijn kun je 18,446,744,073,709,551,616 planeten ontdekken in No Man’s Sky. Zou je elke seconde één planeet bezoeken, dan ben je alsnog 585 miljard jaar bezig om langs alle planeten te gaan. Het is dus een understatement om te zeggen dat je niet alle planeten in de game gaat bezoeken. Je hoeft dan ook zeker niet bang te zijn dat je geen planeet je eigen kunt maken: dat zul je haast alleen maar doen. Ik heb in de uren die ik in No Man’s Sky heb gestopt slechts één sterrenstelsel bezocht dat al ontdekt was door een ander. Ondertussen heb ik wel een paar andere gespot, maar die heb ik niet bezocht. Kortom: je bent alleen in No Man’s Sky. In principe is het mogelijk om andere spelers tegen te komen, maar in de praktijk zal dit niet voorkomen. Op internet zijn voorbeelden te vinden van spelers die elkaar hebben opgezocht, maar zij bleken elkaar in lang niet alle gevallen te kunnen zien.
Het feit dat je alleen bent zorgt ook voor een groot gedeelte van het verhaal van No Man’s Sky. Je wordt aan het begin van de game wakker op een vreemde planeet. Je ruimteschip is kapot en je weet niet meer hoe je hier terecht bent gekomen. Gelukkig wil een vreemde kracht je helpen en repareer je langzamerhand je ruimteschip. Dit doe je door onder meer grondstoffen op de planeet te delven. Dit zal later in de game ook nog heel belangrijk zijn. Door deze grondstoffen kun je bijvoorbeeld upgrades uitvoeren aan je schip en je exosuit. Op deze manier word je een steeds ervarener en betere ruimtereiziger. Maar terug naar je eerste planeet: als je eenmaal voldoende grondstoffen hebt verzameld kun je de ruimte in. Op naar een ruimtestation en misschien wel op naar de volgende planeet. Wat je op die volgende planeet te wachten staat, is maar de vraag. Ik had het geluk dat mijn eerste paar planeten kleurrijk waren en er een hoop dieren leefden. Maar onze eigen Harmen sprak in de GameParty-groepsapp bijvoorbeeld zijn frustratie uit omdat hij aan het begin alleen maar dorre planeten tegen kwam. Doordat er zo ontzettend veel verschillende planeten zijn is het maar afwachten wat je tegen gaat komen. Dit is een lastig punt voor de game. Aan de ene kant is het tof als je een prachtige planeet tegen komt, maar er zijn ook momenten dat je de game vervloekt omdat je de zoveelste dorre planeet tegenkomt. Het leven van een ruimtereiziger gaat niet over rozen!
Maar wat is nu precies het doel van No Man’s Sky? Allereerst is daar de reis naar het centrum van het universum. Dit is het eerste doel dat de game je geeft en op deze manier kun je de game als het ware uitspelen. Mocht je wat avontuurlijker zijn ingesteld, dan kun je op een gegeven moment het Atlas-pad volgen. Dit pad zorgt ervoor dat je je over geeft aan een hogere macht die jou bepaalde opdrachten geeft. Maar wat blijkt nu (en pas op: SPOILER!): de eindes van beide verhaallijnen zijn nogal suf. Het geeft een doel aan de game, maar uiteindelijk word je niet echt op een spectaculaire manier beloond. Je kunt er overigens ook voor kiezen om het universum zelf te ontdekken.
Op voornoemde doelen na is er eigenlijk geen doel zoals we dat gewend zijn in andere games, en dat maakt dat No Man’s Sky zeker geen game voor iedereen is. De gameplay is in ieder geval veel hetzelfde: planeten bezoeken en grondstoffen delven. Ondertussen kun je ook proberen om alle dieren op een planeet te scannen om op deze manier meer geld te verzamelen. Of kies je ervoor om zeldzame items te zoeken op de planeet? De keuze is aan jou. Mijn doel was op een gegeven moment niet meer het midden van het universum te zoeken. In plaats daarvan koos ik er voor om een super-ruimtereiziger te worden. Dat wil zeggen: ik wil een enorm ruimteschip en mijn exosuit zo sterk mogelijk maken. Maar je kunt er ook voor kiezen om vijandige schepen uit de lucht te knallen om op deze manier een ruimtepiraat te worden. Deze keuzes zijn allemaal aan jezelf en zal de game je niet geven.
Het is dan ook jammer dat je veel van hetzelfde doet, waardoor de game voor velen op een gegeven moment saai zal worden. Ik merkte op momenten dat ik mezelf soms echt er doorheen moest slepen. Maar als ik dan weer een fantastische planeet tegen kwam was ik toch weer gegrepen door de game. De omschrijving van Harmen in voornoemde groepsapp is misschien dan ook wel heel treffend: het is wellicht een grind, maar het is wel een leuke grind. Doordat er wel een hoop upgrades beschikbaar zijn voor je schip en je exosuit (en je deze upgrades eerst moet vinden!) blijf je in ieder geval wel bezig. Je bent niet in vijf uurtjes klaar. Ik bleef in ieder geval wel gemotiveerd om meer upgrades te vinden.
Het is lastig om een goed oordeel te geven over No Man’s Sky: het is een game die je zult haten of waar je van zult houden. Ik ben uiteindelijk best verliefd geworden op No Man’s Sky, maar ik zie toch ook de nadelen. De game kan bij tijd en wijlen echt een enorme grind zijn wanneer je wéér een kale planeet tegenkomt. Bovendien is het frustrerend wanneer het bereiken van het midden van het universum uiteindelijk enorm blijkt tegen te vallen. Maar het ontdekken van een enorm universum zorgt ook voor een kick. De grafische stijl en de futuristische muziek zorgen zeker voor een toffe sfeer. En wie goed kijkt, vindt in het Atlas-pad een diep verhaal over eenzaamheid en spiritualiteit. No Man’s Sky is een fantastisch staaltje techniek met zo enorm veel planeten, maar het is wel een game die op den duur saai kan worden. Zoals gezegd, het leven van een ruimtereiziger is lang niet altijd leuk…
