Traditiegetrouw voelen JRPG’s zich als vissen in het water op Nintendo-consoles en -handhelds. De hardware van de Japanse fabrikant is in het land van de rijzende zon razend populair, en Japanners houden nu eenmaal van JRPG’s. What’s in a name, nietwaar? Echter, Nintendo is ook van het pionieren. Het brengen van concepten die nooit eerder geprobeerd zijn. Het half-klassieke, half moderne Octopath Traveler is, hoewel niet eens door Nintendo zelf ontwikkeld, daar een prachtig voorbeeld van.
De aankondiging van Project Octopath, zoals de game destijds nog heette, was een magische. In de eerste zin omdat een exclusieve RPG van Square Enix altijd een goed teken is voor een console. Ten tweede vanwege de adembenemende grafische stijl die van de aankondigingstrailer afdroop. Octopath Traveler doet iets wat geen enkele game eerder in deze mate gedaan heeft. Onder de motorkap wordt het spel aangedreven door de Unreal 4-engine, wat genoeg power biedt om een game te draaien die er grafisch op en top uitziet. Echter, wat heb je daaraan als je een 2D klassieke JRPG maakt? Genoeg, zo moet men bij Square Enix gedacht hebben, want het gevolg is een combinatie tussen 2D en 3D graphics, met de meest prachtige effecten tot gevolg.
Als je het zo leest zou je misschien denken dat een dergelijke combinatie absoluut geen kans van slagen heeft, simpelweg omdat oude en nieuwe grafische stijlen zó verschillend zijn dat ze eigenlijk compleet niet bij elkaar passen. Het tegenovergestelde blijkt echter waar. Tweedimensionale, pixel-achtige personages die zich voortbewegen door een top down view driedimensionale wereld is inderdaad niet iets dat er als vanzelfsprekend uitziet, maar raar of niet passend is het allerminst. De kracht van de Unreal 4 engine maakt het bijvoorbeeld mogelijk om realistische lichtinval en -effecten over die verder best pixel-achtige graphics heen te leggen, wat een wonderbaarlijk mooi resultaat oplevert. Je krijgt er misschien wel een beetje een Kerstgevoel van zelfs.
Echter, een ontwikkelaar/uitgever als Square Enix ‘komt niet weg met slechts een grafisch truukje’. Ook wat betreft de speelervaring proberen de Japanners iets anders, iets vernieuwends. Ten eerste al door de niet alledaagse setting waarin het verhaal verteld wordt. Of beter gezegd: de verhalen. Octopath Traveler kent in totaal acht hoofdpersonages, waarvan je er aan het begin van het spel eentje uitkiest om de game mee te doorlopen. Alle personages leven in dezelfde wereld, maar zijn wel compleet verschillend van elkaar en hebben allemaal een eigen verhaal. Van getroebleerde universiteitsdocent tot geadopteerd meisje dat alles doet om haar adoptiezusje te helpen. Geen superhelden, geen gangsterverhalen. Eigenlijk stuk voor stuk normale personen die strugglen met alledaagse problemen. En dat is eigenlijk ook wel eens mooi. Verhalen in games hoéven helemaal niet altijd spectaculair of over-the-top te zijn. Overigens is het ergens wel jammer dat je sowieso alle personages die je niet gekozen hebt later in de game tegenkomt, waarbij je ook hun volledige verhaal te weten komt. Op zichzelf wel handig natuurlijk, maar het had ook wel zijn charme gehad als je de game acht keer had moeten of kunnen spelen om het onderste uit de kan te halen. Zeker gezien het feit dat je bij ieder personage dat je kiest op een ander beginpunt op de map start met je game.
Nog een onderscheiding is de manier waarop de gameplay in elkaar zit. De basis mag dan te herleiden zijn naar de klassieke JRPG maar Square Enix heeft wel enkele innovatieve elementen doorgevoerd. Zo zijn de vijanden die je tegenkomt altijd voor een bepaald soort aanval extra kwetsbaar, alleen kom je pas achter deze kwetsbaarheid wanneer je de betreffende aanval gebruikt. Ook wordt er gebruikgemaakt van een vernieuwend beurtensysteem waarbij het absoluut niet vanzelfsprekend is dat aanvallen om de beurt met de tegenstander plaatsvinden. Er wordt een soort willekeurige volgorde aangehouden waarbij het voor kan komen dat je twee keer of vaker achter elkaar een aanval kunt plaatsen. Of andersom dat je tegenstander jou meerdere keren achter elkaar aan kan vallen. Onder de streep is het om het eerlijk te houden alsnog redelijk 50/50 verdeeld, maar deze indeling zorgt absoluut voor nieuwe tactische mogelijkheden en uitdagingen.
Ondanks dat niet alle verhalen van de acht hoofdpersonages even interessant zijn word je toch door de fantastische grafische stijl en uitdagende gameplay getriggerd om Octopath Traveler te blijven spelen. Er zullen op den duur de nodige grind-sessies nodig zijn om verder te komen, maar hè, daar blijft het natuurlijk een JRPG voor. Maar Octopath Traveler is niet alleen voor liefhebbers van het JRPG-genre en gamers die kicken op mooie graphics. Ook liefhebbers van Westerse RPG’s doen er door de door Square Enix toegevoegde vernieuwingen goed aan om dit spel een kans te geven. Gecombineerd met de toegevoegde voice-acting is dit ondanks de uitdaging namelijk een zeer toegankelijke game die voor sommigen het pad (pun intended) naar de JRPG als genre vereffent.
