Net als veel niet-pc gamers en niet-Blizzard fanaten maakte de eerste aankondiging van Overwatch op mij persoonlijk niet al te veel indruk. Die typische Blizzard-stijl heeft me nooit echt kunnen pakken, dus de teneur kwam eigenlijk neer op ‘Jeuj, weer zo’n typische Blizzard-titel die waarschijnlijk niet (of pas over lange tijd) naar consoles komt.’ En dat bleef een tijdje zo. Tot de aankondiging dat Overwatch tegelijk ging releasen op pc, PlayStation 4 en Xbox One.
Het begon met toch maar eens een aantal gameplayvideo’s en Twitch-streams kijken, ontwikkelde zich tot het lezen van wat Wikipedia-pagina’s en leidde uiteindelijk tot een redelijk enthousiaste reactie toen bekend werd dat er een open beta kwam.
Naar aanleiding van diezelfde beta heb ik aantal weken geleden heb ik al in een feature uiteengezet waarom ik denk dat Overwatch een titel is die, om het even oneerbiedig te zeggen, zieltjes kan gaan winnen voor Blizzard. Ik concludeerde dat de game weleens een soort compromis kon gaan worden tussen een die-hard Blizzard-game en een actievolle shooter die voor iedereen toegankelijk is. Best of both worlds. En na een flink aantal uur in de game gestoken te hebben, denk ik dat die conclusie inderdaad werkelijkheid geworden is.
Blizzard’s vriendelijke kant
Wat is er dan gebeurd waardoor ik tóch ineens gevallen ben voor een game van Blizzard? Het is een combinatie van factoren. Laten we beginnen met de grafische stijl. Ook Overwatch is qua stijl overduidelijk afkomstig uit Blizzard’s keuken, maar wel op een andere manier dan eerder verschenen titels. De game oogt vriendelijker. Uitnodigender. Vrolijker. Het is nog steeds een stijl die niet iedereen zal kunnen bekoren, zo sprak ik laatst iemand die het allemaal wat té vrolijk vond, maar het is allemaal wat minder abstract en absurdistisch (in de goede zin van het woord) dan we van Blizzard gewend zijn.
Datzelfde geldt voor de gameplay. Op moment van release zijn er vier modi beschikbaar, waarbij er eigenlijk maar twee écht van elkaar verschillen. Die twee basis-modi zijn het veroveren en/of verdedigen van een gemarkeerd gebiedje ter grootte van een boxring en het begeleiden/beschermen van een voortuig. De twee andere modi zijn hier combinaties van. Klinkt een beetje teleurstellend en is dat in feite ook qua diversiteit, maar het heeft me tot nu toe geen moment gestoord omdat het gecompenseerd wordt met de eenentwintig compleet verschillende heroes waarmee je kunt spelen.
Heroes maken het verschil
En die heroes, die vormen wel echt de speerpunt van dit spel. Verdeeld over de categorieen offence, defense, tank en support, verschilt iedere hero compleet van alle anderen. Qua uiterlijk, maar vooral qua speelstijl. Samoerai Genji imponeert bijvoorbeeld met zijn trage maar doeltreffende werpsterren, persoonlijke favoriet Bastion transformeert met een druk op de knop van machinegeweer-dragende robot in een turret, en de engelachtige Mercy zweeft overal tussendoor om iedereen te healen. Voor iedereen is er minimaal wel één hero wiens mogelijkheden naadloos aansluiten op zijn of haar speelstijl.
Het mooie aan al die totaal verschillende characters is dat je daardoor ook compleet verschillende teams krijgt waar je in en tegen speelt. Idealiter heb je van iedere klasse minimaal één hero in je team (dat overigens altijd uit zes spelers bestaat) waarin iedere speler ook daadwerkelijk zijn of haar rol van aanvaller, verdediger, beschermer of healer uitvoert. Dat in combinatie met constante communicatie via de headset zorgt voor een optimaal potje Overwatch dat bol kan staan van de snelle actie, chaos, onvoorspelbaarheid en afwisseling tussen welk team op welk moment het sterkst is. Door goed samen te werken kan een potje dat verloren lijkt zomaar op het laatste moment kantelen en in jouw voordeel eindigen. Dat zijn de momenten waar je het voor doet en waarop Overwatch op zijn allersterkst is.
Het kan nóg beter
Echter, er is wel een klein minpuntje. Ondanks dat ik me er nog niet aan gestoord heb, is het een feit dat maar twee écht verschillende gamemodi wel erg weinig is. De eerdergenoemde hoeveelheid heroes plus dat er twaalf verschillende maps beschikbaar zijn vormen wel een pleister op de wond, maar er is absoluut nog werk aan de winkel voor Blizzard. Dat realiseert men zich gelukkig ook en er wordt bijvoorbeeld al hard gewerkt aan een competitieve modus die in juli uitkomt. Daarnaast staat de ontwikkelaar bekend om haar goede ondersteuning na de release van een game; gaandeweg is er aan alle games die Blizzard tot nu toe gemaakt heeft nog een vrachtwagenlading (gratis!) content toegevoegd door middel van patches. Al zijn dat natuurlijk dingen waarvan je niet kan verwachten dat een niet-Blizzard fan ze weet.
En dat zorgt weer voor een mooi bruggetje om mijn verhaal rond te maken. Kan Overwatch Blizzard een nieuwe schare fans opleveren? Is dit een game die breed opgepikt kan worden, ook door gamers die normaal gesproken bij wijze van spreken alleen FIFA en Call of Duty spelen? Dat bewaren we nog even voor de definitieve review.
