Painkiller: Hell and Damnation of kortgezegd: Painkiller HD. Een HD-versie van een old-school game, vergelijkbaar met Serious Sam. Vroeger was het een grootse titel en keek menig gamer reikhalzend uit naar de Painkiller games. Is dat nog steeds zo of zitten we na afloop écht te wachten op een paar heuse pijnstillers?
Painkiller HD gaat over Daniel Garner. Hij is hartstikke dood en het probleem is: hij zit vast in de hel. Zijn liefje is in de hemel en om bij haar te komen, moet hij 7000 zielen voor de Dood verzamelen. Dat is het verhaal. Klinkt als het script van een B-film en dat is het ook, maar daar gaat het in Painkiller HD niet om. Het verhaal is er alleen maar omheen verzonnen, zodat je een legitieme reden hebt om de hel leeg te knallen. Je hebt het al door: Painkiller HD draait om het eindeloos afknallen van gespuis met de nadruk op ‘eindeloos’.
De game duurt een kleine 5 tot 6 uur. Vrij kort, maar voor een game als Painkiller HD is dit meer dan genoeg. Je doet namelijk hele tijd hetzelfde: vijanden afknallen die in een rechte lijn op je afkomen. Ze zullen nooit een ontwijkingsmanoeuvre uitvoeren en mochten ze je eindelijk in het vizier hebben, dan kun je alsnog hun aanvallen gemakkelijk ontwijken of een stapje naar de zijkant doen, waardoor de zo goed als breinloze vijanden je missen. Om de gameplay nog enigszins spannend te maken, kan je ‘bunny hoppen’, oftewel door het hele level springen, zodat de vijanden je al helemaal niet kunnen raken, maar jij ook beter je best moet doen om je vijanden te raken, een leuke afwisseling van het rustig op de lichaamsdelen mikken die je van de vijand wilt amputeren. Vijanden kunnen namelijk bijna al hun lichaamsdelen kwijtraken, mits je met het juiste wapen schiet, overigens hoef je niet per se het juiste lichaamsdeel te raken.
Schiet jij bijvoorbeeld een cirkelzaag richting een vijand en je richt op de benen, knallen niet alleen de benen van zijn lichaam af, maar een enkele arm wil ook nog wel eens loslaten. De absurditeit ervan is geniaal en je zal dan ook met regelmaat een macabere glimlach op je gezicht hebben. Ik zal nog even uitweiden over de wapens waarmee je de honderden vijanden een kopje kleiner kan maken. Ik ga niet alle wapens opnoemen, aangezien het er wel een aantal zijn en ze stuk voor stuk origineel zijn en ook het schieten ermee erg leuk is. Je kan bijvoorbeeld eerst een vijand bevriezen om hem daarna de verdoemenis in te knallen, of je kan ze doorboren met een soort van harpoengeweer en mochten al je kogels op zijn, wat bijna onmogelijk is in Painkiller HD, kan je, je vijanden altijd nog in stukjes snijden met drie vreemde ronddraaiende messen. Zolang het maar over-the-top is, zit het in Painkiller HD. Erg leuk en vooral in co-op modus kan je erg genieten van deze verschrikkelijke wapens, die in realiteit waarschijnlijk ook nog eens hopeloos inefficiënt zijn.
De vijanden waarop je jouw wapens kunt botvieren zijn er in groten getale, helaas zijn de vijanden niet moeilijk te vermoorden en lijken ze nog allemaal op elkaar ook. Ze zijn verdeeld in gasten die van dichtbij op je af komen rennen, of gasten die van een afstandje met langzame wapens op je vuren. Dan zijn er nog de eindbazen, die niet per definitie aan het einde van een level te vinden zijn. Deze eindbazen behoeven geen bepaalde strategie, behalve dat het ‘bunny hoppen’ misschien weleens van pas kan komen. Het moeilijkste van een eindbaas is de vuurknop ingedrukt houden, aangezien je het beste gewoon je magazijnen leeg kan schieten, net als dat je dit het beste kan doen bij de normale vijanden. Mocht je sterven, kom je weer bij een controlepunt terecht, welke na elke golf van vijanden verschijnt. Klinkt een beetje makkelijk? Is het ook. De gevolgen van het doodgaan in de game zijn zeer gering. Wat het nog makkelijker maakt, is de toevoeging van Tarrot kaarten. Kaarten die door het gehele level nog iets speciaals kunnen activeren of van het begin tot aan het einde van het level dit geactiveerd hebben, maakt de game nóg gemakkelijker.
Wat moeilijker is, is de game spelen zonder framerate drops en zonder willekeurige laadschermen. De game stopt vaak om even te laden en dit gebeurde bij mij te vaak en duurde nog vrij lang ook, waardoor ik weleens heb gedacht dat de game vastliep. Wat ook moeilijk is, is van het geluid van de game genieten, dit is namelijk echt ruk. Als je de golven met vijanden hebt vermoordt, hoor je vaak een of andere goedkoop MIDI-geluid; wat een mannenkoor moet voorstellen en de geluiden van de vijanden zijn, net als de graphics, hopeloos verouderd. Nu ik het toch over moeilijk heb: het verzamelen van zielen is frustrerend. De zielen liggen slechts voor een aantal seconden voor het grijpen en dit kan niet direct na het vermoorden van een vijand.
Painkiller: Hell and Damnation is een game die je niet serieus moet nemen, dit heeft het ook niet als doel. De 5 of 6 uur die je nodig hebt om de game uit te spelen kunnen erg eentonig worden en de game is niet al te moeilijk. Het geluid is slecht en de graphics zijn hopeloos gedateerd. Daarentegen kan je wel met absurde wapens knallen en vliegen de ledematen alle kanten op. Vooral in co-op is dit erg leuk. Ik kan geen oordeel vellen over de multiplayer optie, aangezien geen levende hond het speelt en sowieso kon ik door zogenaamde verbindingsproblemen lastig een potje meespelen. Painkiller HD is old-school, helaas is het niet mooi verouderd en daardoor misschien net even té old-school…
[review pros=”+ Leuke wapens
+ Co-op kan voor lol zorgen
+ Lekker absurd” cons=”- Eentonig
– Verschrikkelijk geluid
– Verouderde graphics” score=42]
