Sony heeft de voorbije jaren alle registers opengetrokken met blockbusters als God of War, Uncharted 4, Horizon; Zero Dawn en Spider-man. Grote games voor een groot publiek. Patatapon 2: Remastered dat deze week nogal stiekem verschenen is, toont echter het Sony van lang vervlogen tijden. Het Sony dat rare kleine spelletjes maakte voor een handheld die nooit het beoogde publiek bereikte. Het is fijn om te zien dat een cultgame als dit, twaalf jaar later, een nieuwe kans krijgt om door nieuwe spelers ontdekt te worden. Of de Playstation 4 echter de beste plek is om dat op te doen is een ander verhaal.
Als dit je eerste kennismaking met Patapon is, krijg je nogal veel op je bord om initieel te verwerken. Jij speelt de rol van een godheid die aanbeden wordt door een stam genaamd de Patapon. Het zijn kleine figuurtjes die wat weg hebben van oogjes, die marcheren en aanvallen op basis van wat jij hen beveelt. Die bevelen geef je door constant het juiste ritme aan te geven door in de maat de juiste knoppen aan te slaan. Het scherm wordt spelenderwijs een steeds grotere chaos van Patapon, vijanden, dialogen en andere informatie, en in die wervelwind is het jouw taak om het juiste ritme te behouden. Wanneer het werkt is het een haast hypnotiserende ervaring waar je constant de beat van de soundtrack in perfecte synchronisatie lijkt te volgen, wanneer je echter begint te falen wordt het een moesje dat behoorlijk frustrerend kan smaken. Yup, het is dat soort game waarin alles heerlijk is wanneer alles goed gaat en je vijf minuten later je controller tegen de muur wil gooien.
Het probleem dat ik persoonlijk een beetje met deze game heb is dat het onmiskenbaar een portable game is. De levels zijn kort en overduidelijk bedoeld voor snelle speelsessies op de trein of aan de bushalte.Ook het progressiesysteem dat vereist dat je levels opnieuw speelt en grind voor items die je legertje sterker maakt, de aan het begin erg trage manier waarop je nieuwe mogelijkheden unlocked….voelt gewoon aan als een game voor handheld. In de context van een mobile game werkt Patapon 2 ook gewoon perfect, de korte levels, het herhalen van levels, zelfs het opnieuw proberen als je weer eens op je bek gaat…het is perfect geschikt voor on the go gamen. Als je echter voor langere speelsessies aan je tv gaat zitten ervoor, dan stuit je al snel op de limieten van Patapon 2. Het is gewoon geen game die ontworpen is met console-gaming in gedachten.
Dat allemaal doet echter geen afbreuk aan het feit dat Patapon 2 als spelletje staat als een huis. Het heeft iets erg bevredigends om je legertje gestaag te laten groeien en sterker worden en steeds grotere en gevaarlijkere vijanden te zien overwinnen terwijl ze braaf je bevelen volgen. Het is een spelletje dat ook erg uitdagend uit de hoek kan komen en die je na een oppervlakkige tutorial nogal snel in het diepe durft te gooien om het zelf uit te dokteren. Dat resulteert dus in een ervaring die steeds flirt met die grens tussen bevrediging en frustratie. Het kan allemaal perfect lopen en dan heb je een gameplayflow die genieten is, of je kan een kleine tien minuten het uitvechten met een eindbaas, op het laatste nippertje het onderspit delven en weer helemaal opnieuw beginnen. Het kan tijdens de erg lange speelduur van Patapon 2 constant alle kanten op, en daar valt wel wat voor te zeggen.
Wat de remaster zelf betreft hebben de makers zich adequaat van hun taak gekweten. De tussenfilmpjes zijn gewoon geupscaled waardoor ze die fletse look hebben die we ondertussen gewoon zijn van cutscenes bij remasters, maar de visuals van de game zelf zijn in knapperig HD herwerkt met kleuren die meer dan ooit van het scherm spatten.
De game kan zijn roots als portable spelletje niet maskeren, maar uiteindelijk hoeft dat niet. Patapon 2 is uitdagend en charmant, maar werkt gewoon nog steeds het beste in korte speelsessies. Als je dat weet voor je aan het Pata Pata Ponnen begint, dan zijn er slechtere tussendoortjes op PlayStation 4 om je tandjes in te zetten.
