Uit de weg Apollo Justice, het is tijd voor Phoenix Wright om terug zijn verdiende plaats in de spotlights te veroveren. Met een vernieuwde grafische look en voor het eerst op de 3DS is ieders geliefde advocaat terug van nooit echt weggeweest. Levert de terugkeer van Wright naar het o zo vertrouwde strijdtoneel van de rechtzaal een gunstig pleidooi op, of moet ik een objection uitroepen tegen deze nieuwe game? Laat ons even de bewijslast onderzoeken in deze review.
Fans van de reeks zullen zich meteen weer thuis voelen in het blauwe pak van Phoenix. Aan de receptuur van het spel is namelijk niet teveel veranderd. Dat betekent dat dit nog steeds niet de game is voor op actie beluste spelers. Phoenix lost uiteraard de misdaden op en trekt daarvoor op veldonderzoek, maar hij ramt de verdachten niet op hun kop met een loden pijp in een donker steegje. Eigenlijk valt dit spel gewoon nog het meest te omschrijven als een hybride tussen een point en click-avontuur en een interactief boek. Het is het soort game dat op console nooit zou werken, maar op een handheld als de 3DS wel gedijt.
Vijf rechtzaken krijg je om je tanden in te zetten en de structuur ervan is steeds gelijkaardig. Je ziet een spectaculair anime tussenfilmpje waarin een moord gepleegd wordt en meteen daarna wordt je personage naar de plaats van de misdaad gebracht om op onderzoek uit te trekken. Dan volgt het spel van minutieus de omgeving afspeuren op zoek naar aanwijzingen en het ondervragen van getuigen. Je zoekt de nodige bewijsstukken om je bij te kunnen staan in je strijd in de arena van de rechtzaal. Klinkt een beetje cheesy, maar dat is het ook, op een leuke manier. De rechtzaken zelf zijn namelijk de onbetwiste hoogtepunten van het spel waarin Phoenix alles op alles moet zetten om je cliënt te redden en de echte schuldige aan te wijzen. In de praktijk komt dit neer op het voorzichtig gebruiken van je bewijsmateriaal om getuigen uit hun tent te lokken. Iedereen in dit spel lijkt wel iets te verbergen te hebben en het is aan jou om die dubbele agenda bloot te leggen met het perfecte stukje bewijs. Het is een heel simpele vorm van gameplay, maar het voelt tijdens het spelen dynamischer aan dan het eigenlijk is. Er gaat sowieso een tinteling door je heen wanneer je na een aanhoudend kruisverhoor waar je doorheen blufte plots het ontbrekende stuk van de puzzel ziet. Dan tik je op het icoontje om bewijsmateriaal te presenteren en roep je een uiterst bevredigende “TAKE THAT!” naar je 3DS.
Dual Destinies wijkt dus duidelijk niet af van het reeds vastgelegde pad, maar dat neemt niet weg dat er enkele nieuwigheden te bespeuren zijn. Het nieuwe personage Athena Cykes heeft bijvoorbeeld de bovennatuurlijke gave om via een hulpmiddel genaamd Mood Matrix de emoties van verdachten waar te nemen. Geluk, verdriet, boosheid of verrassing, dat zijn emoties die Athena kan detecteren met haar gave en dat houd in dat je wat een personage zegt kunt aftoetsen aan wat het personage voelt. Het is een leuk idee, dat helaas niet altijd goed uit de verf komt. Soms zijn de emoties te ver gezocht om te overtuigen, vaak ligt het gewoon teveel voor de hand. Uiteindelijk zijn die gemoedsinstellingen slechts een klein aspect in het ophelderen van een zaak, dus een afbreuk aan de beleving doet het ook niet. Een veel fijnere vernieuwing is dat de overstap naar 3DS een visueel stukken verfijndere game oplevert dan de voorganger. Bewijsmateriaal verzamelen doe je nu in kamers waarin je 360-graden zicht hebt om op onderzoek te gaan en personages komen veel overtuigender uit de verf. Personages zijn nu niet meer zo statisch, maar gebruiken kleine animaties om hun persoonlijkheid te illustreren. Ook het vermelden waard is dat de game duidelijk met 3D in gedachten ontwikkeld is. Het ziet er constant uit als een kijkdoos en je krijgt af en toe effecten te zien zoals wanneer er rook en brokstukken uit je scherm lijken te komen na een bomaanslag in het spel. Het gebeurt zelden dat een spel deze mogelijkheden van de 3DS benut, maar Phoenix Wright doet het in zijn eerste avontuur op het systeem ten volle.
Tenslotte dien ik uiteraard nog op te merken dat de game erg goed geschreven is. Het is grotendeels een interactief kijkboek vol praatgrage personages en dat betekent tonnen tekst. Het gros van je tijd in deze game spendeer je al lezend en dan is het maar goed ook dat het niveau van wat je te lezen krijgt consequent hoog blijft. Psychopatische bommenleggers, mythische monsters en tal van andere personages passeren de revue, en allen hebben ze hun eigen rare kantjes en unieke eigenschappen die het boeiend houden. Indien je het type gamer bent die in games als Mass Effect constant alle gesprekken skipt, dan heb je hier niks te zoeken. Beetje raar dat je tot aan het einde van deze review gelezen hebt wel dan. Alle spelers die een traag alternatief spelletje weten te waarderen zijn bij deze Phoenix Wright aan het perfecte adres.
Phoenix Wright is terug van weggeweest en voelt zich op 3DS meteen als een vis in het justitionele water. Soms valt het eens voor dat jij als speler veel sneller de clou lijkt te begrijpen achter het raadsel van de rechtzaak dan de personages zelf, maar dan is er toch steeds dat leuke scenario dat er de nodige twists en dialogen in gooit om je geboeid te houden. Het is tekenend voor een game waarmee het, net als een goed boek, heerlijk onder de wol mee kruipen is. Verkrijgbaar voor een budgetprijsje in de eShop, en daar kan ik hoegenaamd geen objection tegen in brengen.
[review pros=”+ Phoenix blijft garant staan voor een origineel concept
+ Erg goed geschreven
+ Sterk verbeterde presentatie benut de mogelijkheden van de 3DS” cons=”- de Mood Matrix komt niet echt tot haar recht” score=86]
