Negen jaar is een eeuwigheid in de gamesindustrie. Negen jaar geleden waren de PlayStation 3 en Xbox 360 nog zoete toekomstmuziek en waren Marcus Fenix en Nathan Drake nog nobele onbekenden. Call of Duty was nog gewoon een verdienstelijk schietspelletje en niet de gigant die het vandaag is, en Gran Turismo werd nog steeds beschouwd als de ongenaakbare koning der racegames. Van die periode dateert de laatste echte verschijning van de piepkleine Pikmin op een Nintendo-platform. Het was voor de fans in elk geval een lange periode van wachten op het derde deel, maar was het dat ook waard?
Voor mij in ieder geval wel. Het klinkt enigszins heiligschennend maar ik had een absolute rothekel aan Pikmin toen het twaalf jaar geleden voor het eerst op de Cube verscheen. Ik was dol op spellen als Luigi’s Mansion en WindWaker, maar met Pikmin kon ik helemaal niks aanvangen. Een strategisch spelletje waarbij je een klein legertje Pikmin moet aansturen in een tuin, terwijl er tijdsdruk boven je kop hangt, ik haatte het. Verstand en rust komen echter met de jaren, zo luid het gezegde, en ook wel dat gemaakte fouten rechtgezet kunnen worden. Zo komt het dat ik enkele jaren geleden toen Nintendo Pikmin 1 & 2 heruitbracht voor de Wii, ik de sequel toch nog eens wilde proberen, en als een blok viel voor de avonturen van Captain Olimar en zijn bonte bende. Voor een groot deel komt dat, denk ik, omdat Pikmin 2 sowieso altijd al een spel was met een lagere instapdrempel, dankzij het ontbreken van acute tijdsnood, maar ook het spelen met de Wiimote voegde naar mijn gevoel erg veel toe. Het aansturen van de Pikmin met behulp van de pointer van je remote verliep vlot en intuïtief en voelde simpelweg aan alsof Pikmin altijd al bedoeld was als een spel dat op deze manier gespeeld diende te worden. Pikmin 3 bied je nog steeds de mogelijkheid om met de Wiimote / nunchuck combinatie te spelen, maar spoort je wel enigszins aan om de GamePad te gebruiken, en er is weer een lichte vorm van tijdsdruk aanwezig. Komt dat wel goed?
In Pikmin 3 kruipen we in elk geval niet langer in de huid van Captain Olimar, maar maken we kennis met Alph, Brittany en Charlie; een trio avonturiers van de planeet Koppai. Hun thuisplaneet kampt met een verschrikkelijke hongersnood en de astronauten trekken dan ook op een zoektocht naar voedsel voor het thuisfront. Uiteraard lopen de zaken wat uit de hand. Het ruimteschip crasht op een vreemde planeet en het trio wordt gescheiden van elkaar. De missie om hun planeet te redden is behoorlijk snel veranderd in een queeste voor zelfbehoud. Gelukkig voor Alph en co zijn ze gestrand op de planeet van de hulpvaardige Pikmin. De Pikmin laten zich als vanouds weer netjes bevelen en helpen je zodoende om voedsel en componenten van je ruimteschip te verzamelen, en minder vriendelijke bewoners van de planeet af te weren. De basis van de gameplay blijft dus nog steeds volledig onveranderd, maar daar zullen slechts weinig fans rouwig om zijn vermoed ik?
Ik had het eerder al over lichte tijdsdruk en die komt er in Pikmin 3 in de vorm van fruit. Je personages moeten elke dag eten, of anders verhongeren ze, dus is het belangrijk om de Pikmin fruit te laten verzamelen. In principe kan er dus wat spanning optreden wanneer je weinig grondstoffen vind en je dringend moet gaan voeden. In de praktijk valt dat echter reuze mee. Het is schattig om te zien hoe de Pikmin fruit voor je aanslepen, wat vervolgens bij je schip tot sap geperst wordt. Door dit soort momenten ga je echt wel sympathie voelen voor die rakkertjes. Je kan echter op die manier al behoorlijk snel een stevige voorraad aan fruit opbouwen, en de grote uitdaging valt dus gauw weg. Met uitzondering van de redelijk uitdagende laatste wereld ontbreekt het ietwat aan uitdaging bij Pikmin 3, maar dat doet gek genoeg geen afbreuk aan het spelplezier. Je leert vlotjes de verschillende soorten Pikmin kennen, en hun specifieke vaardigheden gebruiken. Je ontdekt hoe je met nieuwe Pikmin in tot voorheen onbereikbare gebieden kunt komen, wat backtracken voor een keertje geen sleur maakt, of leert een worm dat er met jou en je legertje niet te sollen valt. De charmante flow die van de game uitgaat werkt aanstekelijk.
Het is tekenend voor het meesterschap van Nintendo dat zelfs wanneer je drie personages en dus drie groepen Pikmin bestuurt de boel nooit tot een chaotische warboel verwordt. Een grote hulp daarin is uiteraard de GamePad. Het aanraakscherm toont je vlotjes alle informatie die je nodig hebt om succesvol door de spelwereld te navigeren. Vooral de optie om je personages te dirigeren naar de plekken die jij wilt – door simpelweg het scherm aan te raken – bewijst al snel nuttig te zijn. Naast de GamePad ondersteunt het spel ook de Pro Controller en dus de geliefde Wiimote en nunchuck-combinatie, en vooral die laatste is misschien het overwegen waard. Tijdens gevechten blijkt de precisie van de pointer van de remote toch een stevige meerwaarde te bieden en zeker de nieuwe vliegende Pikmin laten zich toch vlotter aansturen met de remote. Wanneer je op de GamePad speelt heb je dankzij de extra analoge stick weer het voordeel dat je zelf de camera kan bewegen, dus is het vooral een kwestie van afwegen wat je het nuttigste lijkt.
Hoe je het spel ook speelt, je kan altijd genieten van een volledig geloofwaardige spelwereld. Pikmin 3 is een prachtige game geworden waar enkel wat drabbige grondtexturen eraan herinneren dat het spel oorspronkelijk niet bedoeld was voor de Wii U. De plantenwereld spat kleurrijk van je scherm af, het water is verdomd realistisch en sommige belichtingseffecten zijn simpelweg indrukwekkend te noemen. Iedereen die twijfelt aan de grafische kwaliteiten van de Wii U mag deze game nog eens aandachtig bekijken. Pikmin 3 is een wondermooie game.
Naast een singleplayer waar je in uurtje of tien doorgewandeld bent, bevat Pikmin 3 ook een multiplayer: lekker ouderwets samen op de bank. Mission is een co-op mode bestaande uit een reeks uitdagingen, die variëren van het verzamelen van schatten tot vechten en eindbazen verslaan. Wat opvalt aan deze challenges is dat de lat een stuk hoger ligt dan bij de singleplayer. Mede dankzij de tijdslimiet die hier wel als een zwaard van Damocles boven je hoofd hangt en de fellere tegenstand is goed samenwerken hier essentieel om verder te komen. In Bingo Battle hoef je jezelf daar niks van aan te trekken, daar worden de zaken namelijk lekker competitief. Hoe moet je Bingo Battle omschrijven? Vier op een rij, maar dan met Pikmin die de stukjes aanleveren. Het is een simpele, maar verslavende mode die enorm veel ouderwetse pret op kan leveren. Beide multiplayer-modes zijn wel degelijk de moeite waard, hoewel ik mission net iets te moeilijk vond naar mijn smaak, stiekem had ik een co-op voor de verhaallijn leuker gevonden.
Ook tussen Pikmin 3 en mij is de klik weer aanwezig. De toegankelijke strategische gameplay staat nog steeds als een huis en is voor dit derde deel nog verder verfijnd. Nintendo bewijst nog maar eens dat ze nog steeds de magie in hun vingers hebben zitten en je quasi moeiteloos kunnen transporteren naar een kleurrijke wereld vol gevaren en honderden schattige wezentjes die je daar voor wilt behoeden.
[review pros=”+ Toegankelijk
+ Verfijnt gameplay uit eerdere delenr” cons=”- Waar halen we de tijd vandaan?” score=88]
