Juicht ende jubelt PlayStation Plus-gamers, want na de zomerpauze die noodgedwongen ingelast werd omdat jullie reporter van dienst ergens met haar kont op een zandstrand wou zitten zijn we eindelijk terug van de partij om verslag te doen van de PlayStation Plus line up voor de aankomende maand. Tijd om te ontdekken welke games je sowieso naar de harde schijf van je console moet sturen en welke je tijd en downloadverbruik misschien onwaardig zijn.
Super Time Force Ultra (PS4, Vita)
Puur afgaande op de visuele stijl van deze game zou je kunnen denken dat dit onder de door Harmen bedachte noemer ‘Retromeuk’ valt en op zich zou je daar geen ongelijk in hebben. Als games die er uitzien alsof ze op een NES thuis horen maar niks vind voor je PlayStation 4, dan is dit sowieso niks voor je. Skippen die handel, op naar iets anders. Als je echter wel te porren bent voor een simpel spelletje met een geinig idee op vlak van gameplay, dan kun je hier best wat plezier rapen. De blauwdruk voor deze game is een snelle variant op een sidescrolling shooter als Contra. Je loopt van de ene kant naar de andere en schiet ondertussen de vijandjes stuk, dat is een simpel gegeven. Het wordt een stuk intrigerender wanneer je ontdekt dat de crux van de game er in bestaat dat je de tijd kan manipuleren. Wanneer je personage dood gaat kan je gewoon de tijd een stukje terugspoelen en het opnieuw proberen met een kopie van dat personage of een volledig ander. In de praktijk betekent dit dat je bijvoorbeeld met een personage met een shotgun aan het spelen kan zijn en vast komen te lopen op een stukje om dan over te schakelen op een personage met een sniper rifle om verder te komen. Omdat je eerdere poging nog steeds bestaat in de spelwereld en je gewoon een alternatieve realiteit vormt zorg je ervoor dat meerdere personages in actie hebt, wat handig is om extra schade aan te richten in baasgevechten bijvoorbeeld. Wanneer het je trouwens lukt om het leven van je eerder gevallen personage te redden kun je hun krachten absorberen. Klinkt allemaal een tikje verwarrend, en de game spoort wat denkwerk inderdaad wel aan, maar al spelende is het wel transparant. De Pixelart-style spreekt zeker niet iedereen aan, maar de game heeft wel degelijk genoeg unieke elementen en een gezonde dosis humor aan boord om een speeltest te rechtvaardigen.
Xeodrifter (PS4, Vita)
Oorspronkelijk een downloadbare titel voor de 3DS en dat zie je wel aan deze Xeodrifter. Rudimentair is het woord dat ik zou willen gebruiken om deze Xeodrifter te omschrijven op visueel vlak, een game die recht uit de arcadehal van naast Galak-Z lijkt weg gekropen te zijn. Gameplaygewijs kan je een erg basale Metroidvania verwachten waarin je het poppetje sidescrollend kan laten bewegen en de nodige vaardigheden moet laten verzamelen. In het begin schiet je in vier richtingen, maar dan moet je leren zwemmen en hoger springen om verder te komen en dat is niet makkelijk in een game zo retro als dit die je niet bij het handje houd. Voor mij persoonlijk is dit in elk geval de game die ik ga skippen omdat ik nu al weet dat ik gefrustreerd ga worden van het game over scherm dat je stevig terugzet wanneer je door je leventjes zit en de moeilijkheidsgraad uit vervlogen tijden. Voor de meest toegewijde fans van ouderwetse gameplay dus.
Grow Home (PS4)
Grow Home is uiteraard de laureaat van de stemronde die Sony recent introduceerde, waarbij leden de kans krijgen te stemmen op welke game ze uit een lijstje van drie willen gaan spelen. Ik ben niet bepaald fan van het hele concept omdat, en op dat vlak mag je me gerust wat egocentrisme verwijten, mijn smaak op vlak van dit soort games duidelijk niet die van de grote massa is. Om het simpel te stellen, ik ben aan het mokken omdat iedereen Grow Home gekozen heeft en ik nu geen Zombie Vikings te spelen krijg. Maar anyways, daar kan Grow Home uiteraard niks aan doen, en het zou zeker en vast zonde te zijn het spelletje te negeren uit persoonlijke ergernis omdat de game van je keuze het niet gered heeft. Grow Home is een kleurrijke platformgame waar exploratie centraal staat. Je speelt een schattig robotje dat een kei is in klimmen, een eigenschap die hij broodnodig heeft om zijn hachje te redden. Het robotje is gestrand op een verlaten planeet en dient een reusachtige plant te laten groeien met grondstoffen die hij verzameld om zijn ruimteschip te kunnen bereiken. Grow Home, die titel houd inderdaad wel steek. Veel meer dan dat is er niet aan de game, je hebt geen vijandjes om te verslaan of een antoganist, het is gewoon het robotje die zijn weg moet zoeken. Dat zorgt uiteraard voor een game die weinig uitdaging bied, maar wel een erg relaxte ervaring waarbij de enige kans op dood komt van fouten die je maakt tijdens het platformen. Leuk is ook dat je robotje met kristallen verzamelen gaandeweg extra mogelijkheden vrijspeelt zoals een glider of jetpack. Grow Home is speels, kleurrijk en origineel qua opzet en niet de game die ik wou, maar wel eentje die je als een klein toppertje kan omschrijven.
Teslagrad (PS4, PS3)
Wederom een nieuwe 2D puzzle platformer, maar gelukkig wel een goeie. De gameplay van Teslagrad is gebaseerd op magnetisme, objecten in de spelwereld kunnen blauw of rood gekleurd worden, gelijke kleuren trekken aan en verschillende stoten af. Een erg simpel idee dat relatief leuk uitgewerkt wordt hier. Met deze vaardigheid op zak navigeert je personage langs hoge muren en diepe ravijnen en vermijd hij obstakels zoals elektrische pylonen. Het is gameplay die op papier simpel te noemen is, maar vaak genoeg toch uitdagend uit de hoek komt met puzzels die je aan het denken zetten. Ook de bossfights in deze game zijn naar verluid niet van de poes en hebben de oldschool neiging je met één mep te kunnen doden. Toegankelijke puzzelgameplay gaat in dit Teslagrad dus hand in hand met frustrerend lastige eindbazen, iets om in gedachten te houden. Toch is het sowieso de moeite waard om op de tanden te bijten voor deze game en je skills te gebruiken om verder te komen in deze game, want dan ontdek je een mooi verhaal dat volledig non verbaal verteld wordt en dat met mooie handgetekende animatie.
Twisted Metal (PS3)
Tenslotte gaan we op PS3 deze maand nog even de carcombat toer op met Twisted Metal, de reboot van de cult-reeks uit 2012 alweer. Drie jaar geleden reeds kreeg de game al de kritiek ietwat ondermaatse graphics te hebben, verwacht dus in elk geval geen mooi snoetje bij deze game. Wat dan wel? Hand in hand met die verouderde graphics gaat er uiteraard een dosis ouderwetse fun waarbij het maar om één ding draait, de tegenstanders aan gort krijgen. Je ramt ze uit de weg, maar nog liever bestook je ze met wapens zoals turrets, homing missiles of een magneet die hen frontaal tegen een muur katapulteert. De game heeft een campaign aan boord, maar die wordt eerder afgeraden omdat je ondanks de van de pot gerukte toon van het geheel gedwongen wordt saaie normale races en andere afleidingen te doen die weinig met de chaos van de reeks te maken heeft. Tegen de CPU spelen is sowieso niet half zo leuk als het online in de arena tegen anderen opnemen dus spring in één van amusante gamemodes en speel een moordlustige variant op tikkertje met zwaarbewapende voertuigen.
Naar mijn gevoel niet de meest sprankelende line up die we recent al gehad hebben, maar games als Grow Home en de multiplayer van Twisted Metal hebben gelukkig genoeg fun te bieden voor een tijdje. Laat ons van harte hopen dat de line up van oktober net iets minder teert op 2D-games en net iets spannender uit de hoek weet te komen.
